Από τις πολιορκίες της αρχαιότητας και του Μεσαίωνα μέχρι την κατάκτηση της Αμερικής και τα πεδία των μαχών του 21ου αιώνα, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι ιστορία πολέμων και πείνας, που γράφουν οι νικητές. Βάσει των διεθνών συνθηκών και συμβάσεων απαγορεύεται πλέον να χρησιμοποιείται ο λιμός ως όπλο και η χρήση του αντιμετωπίζεται ως έγκλημα πολέμου. Όσο δύσκολη είναι όμως η καταγραφή των απωλειών από ασιτία στη μία ή στην άλλη πολεμική σύγκρουση, άλλο τόσο είναι αναγκαίο και επιβεβλημένο να διακρίνονται οι περιπτώσεις όπου η πείνα χρησιμοποιείται ως όπλο όχι μόνο για να καταβάλει τον αντίπαλο στρατιωτικά, αλλά για να εξοντώσει συστηματικά τον άμαχο πληθυσμό. Πρόκειται για έγκλημα πολέμου και το όπλο μαζικής καταστροφής είναι η ασιτία.
Μαντάγια
Από τη Μαντάγια έφτασαν φωτογραφίες με σκελετωμένα παιδιά και μαρτυρίες ότι ο κόσμος μάζευε τα φύλα από τα δέντρα, τα έβραζε και τα έτρωγε. Σαν τη γερμανική κατοχή στην Αθήνα, τα βραστά χόρτα χωρίς λάδι και την πείνα που σκότωσε περισσότερους Έλληνες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο απ' ό,τι οι Γερμανοί και οι Ιταλοί. Σαν την πολιορκία του Στάλινγκραντ από τα χιτλερικά στρατεύματα, σαν την εξόντωση εκατομμυρίων πολιτών της τότε ΕΣΣΔ.
Μπιάφρα
Στα χρόνια που ακολούθησαν, τα εγκλήματα πολέμου συνεχίστηκαν σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα, η Μπιάφρα της δυτικής Αφρικής έγινε ένα απέραντο νεκροταφείο. Τρία εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από την πείνα, τον αποκλεισμό, τις μαζικές εκτελέσεις. Τρία εκατομμύρια νεκροί μέσα σε δυόμισι χρόνια πολέμου (1967-1970) για ανεξαρτησία από τη Νιγηρία. Από εκεί οι συγκλονιστικές φωτογραφίες με τα σκελετωμένα παιδιά που κατέγραψαν στη συνείδηση της ανθρωπότητας το δράμα με τη έκφραση «σαν τα παιδιά τηςΜπιάφρας». Μέσα από αυτή την ανθρωπιστική καταστροφή αναδείχθηκαν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και ο Μπερνάρ Κουσνέρ, που έμελλε να γίνει αργότερα υπουργός Εξωτερικών του ΝικολάΣαρκοζί.
Στο Κέρας της Αφρικής, εκατομμύρια άνθρωποι εξοντώθηκαν από τον πόλεμο, την πείνα και την ξηρασία.
Αιθιοπία
Στην Αιθιοπία, το φιλοσοβιετικό καθεστώς Μεγκίστου αντιμετώπισε τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς με όπλο την πείνα και την τρομοκρατία, αναγκάζοντας πληθυσμούς να μετακινηθούν τη δεκαετία του '70 και του '80. Εκτιμήσεις του ΟΗΕ αναφέρουν ότι οι νεκροί στην Αιθιοπία και την Ερυθραία έφτασαν το ένα εκατομμύριο στα μέσα της δεκαετίας του '80. Πόσοι πέθαναν από πείνα, πόσοι από σφαίρες, πόσοι από μαχαίρι... Πάντως εκατομμύρια δολάρια που προορίζονταν για τα θύματα του λιμού διοχετεύτηκαν σε αντικαθεστωτικούς για αγορά όπλων, όπως προέκυψε από έγγραφα της CIA.
Σουδάν
Στο Σουδάν, η κυβέρνηση αλλά και οι αυτονομιστές αντάρτες του Νότου χρησιμοποίησαν ως όπλο τον λιμό για να ελέγξουν πληθυσμούς και εδάφη καθώς ο 20ός αιώνας όδευε προς το τέλος του. Εξήντα χιλιάδες νεκρούς μόνο μέσα σε ένα χρόνο, το 1998, κατέγραψαν οι ...
στατιστικές στα χωριά που έγιναν στάχτη. Οι επιζώντες αναγκάστηκαν να τα εγκαταλείψουν. Όσο για την ανθρωπιστική βοήθεια, όπως συμβαίνει σε όλες τις εμπόλεμες ζώνες, ένα μεγάλο μέρος της καταλήγει στα χέρια των ενόπλων που απαιτούν και παίρνουν στα μπλόκα μερίδιο για να επιτρέψουν τη διέλευσή της. Εάν φτάσουν στον προορισμό τους τα μισά φορτηγά, είναι επιτυχία. Με αυτόν τον τρόπο όμως -αναγκαίο κακό -συντηρείται και η σύγκρουση.
Σομαλία
Βυθισμένη στο χάος του εμφυλίου εδώ και δύο δεκαετίες, η Σομαλία είναι άλλη μια χώρα όπου η ανθρώπινη ζωή έχει πολύ μικρή αξία. Περισσότεροι από 250.000 άνθρωποι πέθαναν από τον λιμό μεταξύ 2010 και 2011, αποτέλεσμα της ξηρασίας και της εμφύλιας σύρραξης. Ένα στα δύο θύματα ήταν παιδί κάτω των πέντε ετών. Προηγήθηκε η μεγάλη πείνα του 1992, με πάνω από 220.000 νεκρούς. Σημεία των καιρών: Ο δεύτερος και πιο πρόσφατος λιμός προκάλεσε μικρότερο διεθνές ενδιαφέρον και κινητοποίηση από τον πρώτο. Μεσολάβησε η στρατιωτική επέμβαση του ΟΗΕ και του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας για ανθρωπιστικούς λόγους, που κατέληξε στο αμερικανικό φιάσκο με τη σφαγή στο Μογκαντίσου το 1993.
Ρουάντα
Σε πολλές περιπτώσεις, κυβερνήσεις και αντάρτικες ομάδες προκαλούν ελλείψεις τροφίμων και τις συντηρούν για να ελέγχουν πληθυσμούς μέσω της επιλεκτικής παροχής εφοδίων. Στη Ρουάντα, ο έλεγχος της διανομής τροφίμων σε προσφυγικούς καταυλισμούς εξασφάλισε πολιτική εξουσία και στρατιωτικό έλεγχο μετά τη γενοκτονία της φυλής Τούτσι από τους Χούτου το 1994. Η διεθνής κοινότητα βρέθηκε σε ρόλο παρατηρητή στα πρώτα στάδια. Όταν ανέλαβε δράση, 800.000 άνθρωποι είχαν ήδη σφαγιαστεί.
Ιράκ
Στο Ιράκ, ο πολυετής διεθνής αποκλεισμός μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου πολέμου στον Περσικό (2003-2011) εξάντλησε τον πληθυσμό και σκότωσε μισό εκατομμύριο ανθρώπους αλλά όχι το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, που έπεσε τελικά με την αμερικανοβρετανική εισβολή. Εκείνη την εποχή, σε πολλά δυτικά ΜΜΕ τα δεινά του ιρακινού λαού επισκιάζονταν από τις φιλοπόλεμες κραυγές για τη συντριβή του δικτάτορα με το «χημικό» οπλοστάσιο.
πηγή:http://hamomilaki.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου