"Ερωτόκριτος" :τραγούδι με το Γιάννη Χαρούλη

 

 

Ο Ερωτόκριτος είναι μία έμμετρη μυθιστορία που συντέθηκε από τον Βιτσέντζο Κορνάρο στην Κρήτη τον 17ο αιώνα. Αποτελείται από 10.012 ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους ομοιοκατάληκτους στίχους στην Κρητική διάλεκτο, των οποίων οι τελευταίοι δώδεκα αναφέρονται στον ίδιο τον ποιητή. Κεντρικό θέμα του είναι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο νέους, τον Ερωτόκριτο, που στο έργο αναφέρεται μόνο ως Ρωτόκριτος ή Ρώκριτος, και την Αρετούσα, και γύρω από αυτό περιστρέφονται και άλλα θέματα όπως η τιμή, η φιλία, η γενναιότητα και το κουράγιο.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα και παρακάτω ένα βίντεο στο οποίο αποδίδεται μουσικά από τον Γιάννη Χαρούλη!

 

 

Λέγει της ο Pωτόκριτος· "Ήκουσες τα μαντάτα,        

 που ο Kύρης σου μ' εξόρισε σ' τση ξενιτιάς τη στράτα;
K' εφάνη του κ' εσφάγηκεν ο-γι' αφορμή εδική μου,        1355
        σαν ήμαθε την προξενιάν, που'κουσε του Γονή μου.
K' έτοιας λογής εμάνισε, τόσο βαρύ του φάνη,
        κι ο Kύρης μου απ' την πρίκαν του λογιάζω ν' αποθάνει.
Tέσσερεις μέρες μοναχάς μου'δωκε ν' ανιμένω,
        κι απόκει να ξενιτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω.        1360
Kαι πώς να σ' αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,
        και πώς να ζήσω δίχως σου στο χωρισμόν εκείνο;
Eσίμωσε το τέλος μου, μάθεις το θες, Kερά μου,
        στα ξένα πως μ' εθάψασι, κ' εκεί'ν' τα κόκκαλά μου.
Kατέχω το κι ο Kύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει,        1365
        Pηγόπουλο, Aφεντόπουλο, σαν είσαι συ, γυρεύγει.
Kι ουδέ μπορείς ν' αντισταθείς, σα θέλουν οι Γονείς σου
        νικούν την-ε τη γνώμη σου, κι αλλάσσει η όρεξή σου.

204"Mιά χάρη, Aφέντρα, σου ζητώ, κ' εκείνη θέλω μόνο,
        και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω.        1370
Tην ώρα που αρραβωνιαστείς, να βαραναστενάξεις,
        κι όντε σα νύφη στολιστείς, σαν παντρεμένη αλλάξεις,
ν' αναδακρυώσεις και να πεις· "Pωτόκριτε καημένε,
        τά σου'ταξα λησμόνησα, τό'θελες πλιό δεν έναι."
Kι όντε σ' Aγάπη αλλού γαμπρού θες δώσεις την εξά σου,        1375
        και νοικοκύρης να γενεί στα κάλλη τσ' ομορφιάς σου,
όντε με σπλάχνος σε φιλεί και σε περιλαμπάνει,
        θυμήσου ενός οπού για σε εβάλθη ν' αποθάνει.
Θυμήσου πως μ' επλήγωσες, κ' έχω Θανάτου πόνον,
        κι ουδέ ν' απλώσω μου'δωκες σκιάς το δακτύλι μόνον.        1380
Kαι κάθε μήνα μιά φορά μέσα στην κάμερά σου,
        λόγιασε τά'παθα για σε, να με πονεί η καρδιά σου.
Kαι πιάνε και τη σγουραφιάν, που'βρες στ' αρμάρι μέσα,
        και τα τραγούδια, που'λεγα, κι οπού πολλά σου αρέσα',
και διάβαζέ τα, θώρειε τα, κι αναθυμού κ' εμένα,        1385
        που μ' εξορίσανε ο-για σε πολλά μακρά στα ξένα.
Kι όντε σου πουν κι απόθανα, λυπήσου με και κλάψε,
        και τα τραγούδια που'βγαλα, μες στη φωτιάν τα κάψε,
για να μην έχεις αφορμήν εις-ε καιρόν κιανένα,
        πλιό σου να τ' αναθυμηθείς, μα να'ν' λησμονημένα.        1390

"Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέγω τώρα,
        κι ο-γλήγορα μισεύγω σου, κ' εβγαίνω από τη Xώρα.
Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ' είδα ποτέ μου,
        μα ένα κερί-ν αφτούμενον εκράτουν, κ' ήσβησέ μου.
Mα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ, και τον καιρόν που ζήσω,        1395
        τάσσω σου άλλη να μη δω, μουδέ ν' αναντρανίσω.
Kάλλιά'χω εσέ με Θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου,        

 για σένα εγεννήθηκε στον Kόσμον το κορμί μου.

 

πηγή:http://erotokritos.users.uth.gr/erotokritos.htm#Ενότητα_Β
         https://www.youtube.com/watch?v=s2dqEmYs_30

Το πλοίο που βυθιζόταν και η βάρκα που χωρούσε μόνο ένα άτομο!

Μια δασκάλα που δίδασκε στην τάξη της, αποφάσισε να πει στα παιδιά μια καταπληκτική ιστορία.
    

Η ιστορία της μιλούσε για ένα κρουαζιερόπλοιο που βυθίζονταν και για ένα ζευγάρι που προσπαθούσε να σωθεί μπαίνοντας σε μια σωστική λέμβο. Δυστυχώς όμως ανακάλυψαν ότι στη βάρκα υπήρχε χώρος μόνο για ένα άτομο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ήθελε να διδάξει στα παιδιά της η δασκάλα με αυτή την ιστορία..

«Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε αυτός μέσα στη βάρκα.

Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση».

Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:

«Τι νομίζετε ότι του φώναξε;»

Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».

Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό. Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:

«Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας»».

Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε: «Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;»

Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά: «Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της».

Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:

«Η απάντηση είναι σωστή».

Το πλοίο τελικά βυθίστηκε και όλοι όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν σκοτώθηκαν. Ο άντρας πήγε στο σπίτι και μεγάλωσε την κόρη τους μόνος του. Πολλά χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του πατέρα της, η κόρη τους βρήκε τυχαία το ημερολόγιο του και διάβασε ολόκληρη την ιστορία. Ανακάλυψε ότι η μητέρα της, λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο, είχε διαγνωσθεί με μια ανίατη ασθένεια. Την κρίσιμη στιγμή, ο πατέρας έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν σωστό. Όχι για αυτόν, αλλά για την κόρη τους.

«Ήθελα τόσο να μείνω μαζί σου στο πλοίο αγαπημένη μου. Ήθελα να πεθάνουμε μαζί. Αλλά για χάρη της κόρης μας, επέλεξα να σε αφήσω μόνη», έγραφε στο ημερολόγιό του».

Τα παιδιά έμειναν για αρκετά λεπτά σιωπηλά μόλις η δασκάλα τελείωσε την ιστορία της.

Η δασκάλα τότε προσπάθησε να δώσει στα παιδιά να καταλάβουν το νόημα αυτής της ιστορίας:

«Το καλό και το κακό είναι περίπλοκα και πολλές φορές πολύ δύσκολο να τα κατανοήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να επικεντρώνεται κάποιος μόνο στην επιφάνεια και να κρίνει τον άλλον χωρίς να προσπαθήσει πρώτα να κατανοήσει τις πράξεις του.

Άν έχετε βγει να φάτε με κάποιον φίλο και προσφερθείτε να πληρώσετε τον λογαριασμό, δεν το κάνετε γιατί έχετε πολλά χρήματα αλλά γιατί βάζετε την φιλία σας πάνω από τα χρήματα.

Εκείνοι που παίρνουν πρωτοβουλίες στη δουλειά τους, δεν το κάνουν επειδή είναι χαζοί, αλλά επειδή καταλαβαίνουν την έννοια της ευθύνης.

Όσοι ζητούν συγγνώμη μετά από έναν καυγά, δεν το κάνουν επειδή ξέρουν ότι υποστήριζαν την λάθος άποψη, αλλά επειδή εκτιμούν περισσότερο τον άνθρωπο δίπλα τους.

Εκείνοι που είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν, δεν το κάνουν επειδή σας χρωστάνε κάτι, αλλά επειδή σας βλέπουν ως ένα αληθινό φίλο.

Εκείνοι που σας τηλεφωνούν συχνά, δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, αλλά επειδή είστε στην καρδιά τους.

Μια ημέρα, όλοι θα αναγκαστούμε να χωρίσουμε από αυτούς που έχουμε σήμερα δίπλα μας. Θα χάσετε τις κουβέντες σας, θα ξεχάσετε τα όνειρο που κάνατε μαζί τους. Οι ημέρες θα περάσουν, τα χρόνια θα φύγουν και μια μέρα τα παιδιά σας θα δουν μερικές φωτογραφίες και θα σας ρωτήσουν:

«Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;»

Και εσείς θα χαμογελάσετε με αόρατα δάκρυα, και θα τους απαντήσετε:

«Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πέρασα τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.»

____________________

Πηγή:  http://antikleidi.com

«Ὁ πεῦκος καὶ ἡ ροδιὰ»

Έργο του Γαλιώτου Ανδρέα από Eshop -Greco Art

Του Γιάννη Βλαχογιάννη

Ὁ πεῦκος φουντωτὸς ἐκαμάρωνε στὴν πόρτα ἀπέξω τοῦ περιβολιοῦ.
Μιὰ μέρα εἶδε μὲς ἀπὸ τὸν φράκτη νὰ προβαίνῃ μιὰ κοντὴ ροδιά. Ποιός τὴν ἔφερε κεῖ πέρα, κανεὶς δὲν ξέρει μήτε κι ὁ πεῦκος, ποὺ ἐφύλαγε τὴν πόρτα.
Καθὼς τὴν εἶδε ὁ πεῦκος τὴν ροδιὰ κοντὴ ἔτσι μὲ τὰ πτωχὰ τὰ φυλλαράκια της, τὴν ἐπεριφρόνησε· δὲν ἐκαταδέχθηκε νὰ τὴν προσέξῃ.

Επύκνωνε αὐτὸς τὰ ἀμέτρητα τὰ φύλλα του, γιατὶ ἦταν ἄνοιξι. Ἀνυπόμονος ἐβιαζόταν νὰ φουντωθῆ πιὸ πολὺ ἀκόμη καὶ νὰ καμαρώσῃ. Τὴν κοντούλα τὴν ροδιὰ δὲν τὴν ἔβλεπε καθόλου.

Μιὰν αὐγὴ ὅμως ἡ ροδιὰ εὑρέθηκε ἀνθισμένη στὰ κόκκινα, στὰ φλόγινα ντυμένη. Ἡ φορεσιά της ἐθάμπωσε τὸν πεῦκο.
Στὴν ἀρχὴ αὐτὸς ἐπαραξενεύθηκε πολύ, ἄφησε τὴν ὑπερηφάνεια κι ἔσκυψε καὶ ἐπρόσεχε, ὅλο ἐπρόσεχε τῆς ροδιᾶς τὴν τόσο φουντωμένη ἀνθοβολιά. Καὶ δὲν ἔνοιωσε, πὼς ἔτσι ἐπροσκυνοῦσε τὴν ταπεινούλα τὴν ροδιά.
Τῆς ροδιᾶς ὅμως ὅλη ἡ προσοχή της καὶ ἡ λατρεία της ἦταν στὰ ἄνθη, τὰ παιδιά της.

– Τὶ καμάρι! ἔλεγε ὁ πεῦκος. Οὔτε γυρίζει νὰ μὲ ἰδῇ.

Καὶ ἐφυσομανοῦσε, ἐστιόταν καὶ ἐλυγιόταν, γιὰ νὰ τὴν κάμη νὰ προσέξη. Τέλος παρηγορήθηκε μὲ τὴν ἐλπίδα πὼς θὰ ρέψη γρήγορα στὸ χῶμα τῆς ροδιᾶς ἡ ὑπερηφάνεια.

Καὶ ἡ ὥρα αὐτὴ φαίνεται πὼς ἐρχόταν στ’ ἀλήθεια. Τ’ ἄνθη τῆς ροδιᾶς ἕνα – ἕνα ἔσβηναν καὶ ἐχάνονταν.

Τοῦ πεύκου ἡ χαρὰ ἦταν τώρα πολυθόρυβη.

– Τὴν ἔπαθες καλά! εἶπε ὁ πεῦκος. Τὸ ἐπερίμενα.

Ὅμως τί ἔγινε πάλι μιὰν αὐγή; ᾽Εξύπνησε ὁ πεῦκος μας καὶ τί νὰ ἰδῇ; Στὸν τόπο τῶν πεσμένων λουλουδιῶν εἶχαν προβάλει ρόδια μικρά, μεγάλα, φλόγινα, κόκκινα καὶ στρογγυλὰ καὶ παχουλὰ σὰν τοῦ μικροῦ παιδιοῦ τὰ μάγουλα.

Τότε πιὰ ἐπῆγε ὁ πεῦκος νὰ χλωμιάση ἀπὸ τὸ κακό του. Ἔβλεπε τὰ δικά του τὰ παιδιά, τὰ κουκουνάρια, καὶ δὲν ἤξερε ποῦ νὰ τὰ κρύψη ἀπὸ τὴν ντροπή του. Μὰ ἔκανε ὑπερηφάνεια τὴν ντροπὴ καὶ ἐσώπαινε. Καὶ ἐπερίμενε νὰ ἰδῇ τί ἄλλο θ’ ἀπογίνῃ μὲ τὴν φαντασμένη τὴν ροδιά.

Τέλος ἔφθασε ἡ ἡμέρα, ποὺ ἔπρεπε καὶ ὁ πεῦκος νὰ χαρῇ λιγάκι. Καὶ νὰ παρασταθῇ στῆς ροδιᾶς τὴν συμφορά.

Κορίτσια ἐμπῆκαν καὶ ἔκοψαν ὅλα τῆς ροδιᾶς τὰ ρόδια. Καὶ τὴν ἐξεγύμνωσαν καὶ τὴν ἄφησαν πεντάρφανη. Καὶ ἦταν ἀληθινὰ γιὰ κλάμμα ἡ ὄψι τῆς ροδιᾶς.

Ὁ πεῦκος ἐσείσθηκε καὶ ἀναταράχθηκε ἀπὸ τὴν χαρά του.

– Ὄμορφη εἶσαι τώρα! εἶπε στὴν ροδιά.
Παρηγορήσου, αὐτὴ ἦταν ἡ μοῖρά σου καὶ δὲν τὴν ἐγλύτωσες! Τί ἐνόμισες;

– Ὑψηλότατέ μου ἄρχοντα! εἶπε ἡ ροδιά.
Θαρρεῖς πὼς ἔχω λύπη γιὰ τὸν θησαυρό, ποὺ μοῦ ἐτρύγησαν;
Αὐτὴ ἦταν ἴσια ἴσια ἡ χαρά μου!

Τῆς ζωῆς μου ὁ μόνος λόγος εἶναι νὰ μοιράζω τὰ καλά μου σ’ ὅσους τὰ χρειάζονται καὶ ὕστερα ἄλλα πιὸ ὄμορφα νὰ τοὺς ἑτοιμάζω.

Γιάννης Βλαχογιάννης

ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ ΣΤ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
ΕΥΑΓΓ. Π. ΦΩΤΙΑΔΟΥ – ΗΛΙΑ Π. ΜΗΝΙΑΤΗ Γ. ΜΕΓΑ – Δ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ Θ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ
1955

πηγή:http://hamomilaki.blogspot.gr

Γιῶργος Σεφέρης - Θερινὸ Ἡλιοστάσι

Ὁ μεγαλύτερος ἥλιος ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ
κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ νέο φεγγάρι
ἀπόμακρα στὴ μνήμη σὰν ἐκεῖνα τὰ στήθη.
Ἀνάμεσό τους χάσμα τῆς ἀστερωμένης νύχτας
κατακλυσμὸς τῆς ζωῆς.
Τ᾿ ἄλογα στ᾿ ἁλώνια
καλπάζουν καὶ ἱδρώνουν
πάνω σὲ σκόρπια κορμιά.
Ὅλα πηγαίνουν ἐκεῖ
καὶ τούτη ἡ γυναῖκα
ποὺ τὴν εἶδες ὄμορφη, μιὰ στιγμὴ
λυγίζει δὲν ἀντέχει πιὰ γονάτισε.
Ὅλα τ᾿ ἀλέθουν οἱ μυλόπετρες
καὶ γίνουνται ἄστρα.
Παραμονὴ τῆς μακρύτερης μέρας.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και το υπόλοιπο του ποιήματος!

πηγή:http://users.uoa.gr
 

Καζαντζάκης: Η αξία του ανθρώπου!

«Να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να ‘ναι σίγουρος πως θα το φτάσει»

«ΑΥΤΗ ΝΑ’ ΝΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο… Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα.

ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ ΟΤΑΝ, ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΙΚΡΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις. Γιατί δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους.

ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΕΣΥ, ΟΧΙ Η ΜΟΙΡΑ, όχι η τύχη, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και αν κάμεις, ό,τι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περιγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο.

ΚΑΛΑ ΠΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΠΩΣ αυτή ‘ναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να ‘ναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν δε λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε μπορούσε να το μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό.


Απόσπασμα από το βιβλίο του Ν. Καζαντζάκη, Ο Καπετάν Μιχάλης, εκδ. Καζαντζάκη. Ο Νίκος Καζαντζάκης (18 Φεβρουαρίου 1883-26 Οκτωβρίου 1957) ήταν Έλληνας μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες και ο περισσότερο μεταφρασμένος στο εξωτερικό. Μερικά από τα σημαντικότερα έργα του είναι: Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Ο Τελευταίος Πειρασμός, O Καπετάν Μιχάλης.

πηγή:http://www.doctv.gr

21 Ιουνίου:Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής

Η Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής καθιερώθηκε από τον υπουργό πολιτισμού Ζακ Λανγκ, στο Παρίσι, το 1982, και πέρασε τα γαλλικά σύνορα το 1985, με την Αθήνα, ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, να γίνεται η πρώτη - εκτός Γαλλίας- πόλη, στην οποία πραγματοποιήθηκε η Γιορτή της Μουσικής.

Στα επόμενα χρόνια, η Ημέρα της Μουσικής έγινε ένας πραγματικός θεσμός, ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πολιτιστικό γεγονός που διεξάγεται κάθε χρόνο, στις 21 Ιουνίου, πρώτη ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, σε περισσότερες από 22 χώρες.

Κάθε χρόνο, αυτήν την ημέρα, επαγγελματίες και ερασιτέχνες μουσικοί κατακλύζουν δημοτικούς χώρους, πλατείες, δρόμους, σταθμούς, πάρκα και διάφορα άλλα μέρη, παρουσιάζοντας συναυλίες από όλο το μουσικό φάσμα.
Η 17η χρονιά εκδηλώσεων του Ελληνικού Δικτύου διοργανωτών της Ευρωπαϊκής Γιορτής της Μουσικής, είναι το αποτέλεσμα μιας συναρπαστικής εθνικής συνεργατικής προσπάθειας και έχει, σαφώς, ιδιαίτερο συμβολισμό.

 

Οι συναυλίες, δράσεις και εκδηλώσεις του 2016 φέρνουν ένα ουσιαστικό μήνυμα αρμονίας, ενότητας και συνεργασίας, σε μια περίοδο εξαιρετικών δυσκολιών για τη χώρα μας. Για να αλλάξουν οι ρυθμοί των πόλεων μας, ενώθηκαν αφιλοκερδώς 3.000 μουσικοί και 430 συγκροτήματα, djs, χορωδίες και ορχήστρες, που θα παρουσιαστούν σε 320 εκδηλώσεις, σε περισσότερες από 170 τοποθεσίες πανελλαδικά!

Ένα ηχηρό κάλεσμα που προτρέπει το κοινό - έστω και για λίγες ώρες -  να αφήσει στην άκρη τα προβλήματα της καθημερινότητας και να αφεθεί στους ρυθμούς της καρδιάς και στη δύναμη της μουσικής.
Μιλάμε για την αφορμή, που ενώνει, εδώ και 17 ολόκληρα χρόνια, χιλιάδες καλλιτέχνες, πολίτες, επαγγελματίες, ιδιωτικούς και κρατικούς φορείς (7.000 άτομα το 2015), χάρη στην αδιαπραγμάτευτη αγάπη τους για τη μουσική, την τέχνη και τον πολιτισμό.
Για αυτούς τους λογούς, ο θεσμός της Ευρωπαϊκής Γιορτής της Μουσικής θα απλωθεί και για το 2016 σε σχεδόν κάθε περιφέρεια της χώρας (12 περιφέρειες το 2015), συμπεριλαμβάνοντας εκατοντάδες ζωντανές εκδηλώσεις και συναυλίες (559 το 2015) και παραγωγές σε πλατείες, πάρκα και πεζόδρομους της χώρας, όπως πάντα, με ελεύθερη πρόσβαση για όλους.

πηγή:http://www.naftemporiki.gr

Η Ιστορία των διακοπών: Πώς ξεκίνησαν όλα

Οι πρώτοι καλοκαιρινοί παραθεριστές της Ιστορίας, τα μπαιν-μιξτ της Αττικής, τα rooms to let και ο παραθεριστικός τουρισμός, όπως εξελίχθηκε ανά τους αιώνες.

Ποιοι ήταν οι πρώτοι άνθρωποι στην Ιστορία που καθιέρωσαν τις καλοκαιρινές διακοπές; Πότε προσφέρθηκε το πρώτο τουριστικό πακέτο και γιατί στην Ελλάδα θεωρούνται τόσο «ιερά» τα μπάνια του λαού; Επιχειρούμε μια βουτιά στην ιστορία των καλοκαιρινών διακοπών και των ταξιδιών αναψυχής, μιας ανάγκης τόσο παλιάς όσο και η ανθρωπότητα.

Οι εκδρομές των αρχαίων

Πολλούς αιώνες πριν ακουστεί για πρώτη φορά η λέξη «τουρίστας» στην ανθρωπότητα, οι αρχαίοι πολιτισμοί είχαν αγκαλιάσει την αξία του ταξιδιού, από την στιγμή που ανακαλύφθηκε ο τροχός και το χρήμα. Από τα εμπορικά ταξίδια της Μεσοποταμίας ξεκινά μια παράδοση χιλιετηρίδων, που φυσικά δεν άφησε ασυγκίνητα τα ιδιαζόντως ανήσυχα πνεύματα των αρχαίων Ελλήνων.

Μπορεί να μην είχαν «θεσμοθετηθεί» οι καλοκαιρινές διακοπές, αλλά οι αρχαίοι ημών έβρισκαν πάντα αφορμές να εκδράμουν προς υπαίθρια θέατρα, θρησκευτικές τελετές, μαντεία και ιερατεία, φημισμένα ιατρικά κέντρα όπως το ασκληπιείο της Κω, θερινούς αγώνες και τελετές, με αποκορύφωμα φυσικά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Από τότε ωστόσο τίθεται και ο ταξικός χαρακτήρας των ταξιδιών, αφού μόνο τα μέλη των υψηλότερων κοινωνικών τάξεων είχαν την δυνατότητα να ταξιδέψουν.

Οι ρωμαϊκές εξοχικές κατοικίες

Αυτοί στους οποίους χρωστάμε την καθιέρωση της έννοιας των καλοκαιρινών διακοπών είναι οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Από τον 2ο π.Χ. αιώνα, οι εξοχικές κατοικίες των ρωμαίων αριστοκρατών αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της «υψηλής κοινωνίας». Μάλιστα, υπήρχαν οι παραθαλάσσιες εξοχικές κατοικίες, που προτιμούνταν την άνοιξη, και οι ορεινές εξοχικές κατοικίες, που προτιμούνταν τα καλοκαίρια, κυρίως για να αποφεύγονται οι ορδές λαϊκών στρωμάτων στις ακτές. Η περιοχή της Νάπολης υπήρξε αγαπημένο θέρετρο των Ρωμαίων.

 

Ετοιμάζοντας ταξίδι… στον Μεσαίωνα

Από το τέλος των ρωμαϊκών χρόνων, μέχρι την Αναγέννηση και τις απαρχές του 19ου αιώνα, το ταξίδι συνέχιζε να παραμένει προνόμιο των υψηλών τάξεων. Τα θρησκευτικά ταξίδια και οι επισκέψεις σε ιαματικές πηγές ήταν οι δημοφιλέστερες καλοκαιρινές «διακοπές», αλλά καθιερώθηκε και ο θεσμός του «Grand Tour», των ταξιδιών που επιχειρούσαν οι γόνοι αριστοκρατών γυρίζοντας ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο (της Ελλάδας φυσικά περιλαμβανομένης, εξαιτίας της κλασικής της παράδοσης). Το «Μεγάλο Ταξίδι» δεν ήταν υπόθεση αμιγώς καλοκαιρινή, καθώς συχνά διαρκούσε περί τα τρία χρόνια και είχε ως στόχο όχι την αναψυχή αλλά την διεύρυνση των οριζόντων.

Οι πρώτοι τουρίστες

Τα πάντα αλλάζουν όταν στην ζωή της ανθρωπότητας μπαίνει η ατμομηχανή. Από τις αρχές του 19ου αιώνα, τα τρένα και τα ατμόπλοια κάνουν τα ταξίδια ασφαλέστερα και τα αστικά στρώματα μπαίνουν στο παιχνίδι των διακοπών. Σημαντικός «σταθμός» της Ιστορίας του τουρισμού είναι η ίδρυση από τον Thomas Cook του πρώτου ταξιδιωτικού πρακτορείου, που αναλάμβανε να πουλήσει πακέτα διακοπών, περιλαμβανομένων μετακινήσεων αλλά και κουπονιών διαμονής. Το ημερολόγιο έδειχνε 5 Ιουλίου του 1841, ημερομηνία γέννησης της λέξης «τουρίστας» (από την αγγλική λέξη «tour»).

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι σιδηρόδρομοι φέρνουν και την αμερικανική αστική τάξη στις παραλίες, για λόγους υγείας και ξεκούρασης. Ωστόσο, το θρησκευτικό στοιχείο επικρατεί, καθώς οι σημαντικότερες παραθεριστικές δομές είναι εκκλησιαστικές και αναλαμβάνουν να προστατεύσουν τον αθώο και ιερό χαρακτήρα των καλοκαιρινών διακοπών, μακριά από καταχρήσεις και σεξουαλικά θέλγητρα, ώστε ο παραθερισμός να μην συνοδεύεται με… ένοχες συνειδήσεις, όπως αναφέρει η αμερικανίδα ιστορικός Cindy Aron, που συνέγραψε μεταξύ άλλων την «Ιστορία των Διακοπών».

 

Όταν κλείνουν τα σχολεία

Η θρησκευτική σφραγίδα φιγουράρει και στον θεσμό της παιδικής κατασκήνωσης. Η πρώτη επίσημη θερινή κατασκήνωση για παιδιά ιδρύθηκε στην Ζυρίχη στα μέσα του 19ου αιώνα από έναν επίσκοπο, ενώ στην συνέχεια υποστηρίχθηκε από τον θεσμό του προσκοπισμού, δημιουργώντας μία σταθερή εναλλακτική για την σχολική ανάπαυλα.

Όσο για την τελευταία, επικράτησε για διαφορετικούς λόγους σε κάθε χώρα – στις ΗΠΑ για παράδειγμα, σύμφωνα με ιστορική αναδρομή του περιοδικού Time, η καθιέρωση των καλοκαιρινών διακοπών στα σχολεία συνδέεται με την ανάγκη των παιδικών χεριών στις αγροτικές εργασίες του καλοκαιριού. Σήμερα, φυσικά, οι σχολικές διακοπές έχουν καθιερωθεί ως δικαίωμα των παιδιών στην πνευματική ξεκούραση, αν και η διάρκεια του σχολικού έτους παρουσιάζει σημαντικές αποκλίσεις από χώρα σε χώρα – σε ορισμένα ασιατικά κράτη για παράδειγμα διαρκεί 48 ολόκληρες εβδομάδες, την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα το καλοκαιρινό «ραχάτι» έχει καθοριστεί στους τρεις μήνες. Δείτε εδώ την σχετική λίστα με τις καλοκαιρινές διακοπές ανά κράτος.

Τα καλοκαίρια του 20ού αιώνα

Η κοινωνική ελίτ συνεχίζει να απολαμβάνει το μεγάλο μέρος της πίτας των καλοκαιρινών διακοπών μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε είναι που επιχειρείται ο εκδημοκρατισμός του τουρισμού, σύμφωνα με την Γαλήνη Μουτάφη, καθηγήτρια και συγγραφέα του βιβλίου «Έρευνες για τον τουρισμό στην Ελλάδα και την Κύπρο». Όπως δηλώνει σε μια ενδιαφέρουσα έρευνα του Έθνους, «μέχρι τότε διακοπές έκαναν μόνο μέλη της ελίτ, κυρίως άνδρες, διότι ο τουρισμός προϋπέθετε χρήματα, πολιτισμικό κεφάλαιο και γνώσεις. Σημαντικοί παράγοντες που ώθησαν τον παραθερισμό ήταν η ανάπτυξη των μέσων μαζικής μεταφοράς, η αύξηση της κινητικότητας των ανθρώπων, η αύξηση του εισοδήματος, η μείωση της εργάσιμης εβδομάδας, τα εργασιακά δικαιώματα (σύνταξη) κ.ά. Με φορείς πρώτα τη μεσαία τάξη και στη συνέχεια τα κατώτερα στρώματα, με τη συμμετοχή γυναικών, οι οποίες άρχισαν ''καθυστερημένα'' να ταξιδεύουν, ο τουρισμός μετά τον πόλεμο αποκτά νέο περιεχόμενο».

Στην ίδια έρευνα, γίνεται λόγος για τον νόμο 4377 του 1929, στον οποίο δόθηκε σημασία στη βελτίωση των ξενοδοχειακών παροχών, ενώ την ίδια περίοδο, ελληνικές Τράπεζες πρόσφεραν σε πελάτες τους βραχυπρόθεσμες οικονομικές διευκολύνσεις υπό τη μορφή δανείων και επιδοτήσεων για τη δημιουργία ξενοδοχειακών καταλυμάτων.

Την πορεία του τουριστικού κινήματος ανακόπτει φυσικά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος που ακολουθεί. Αμέσως μετά, στην Ελλάδα ο τουρισμός θεριεύει και αποφασίζεται να αξιοποιηθούν τα θέλγητρα των νησιών, που έχουν μείνει ανεκμετάλλευτα και παρθένα ως την δεκαετία του ’50. Κάπου εκεί αρχίζει και ο «μύθος» του Ζορμπά και τα κλισέ που παραδοσιακά αποτελούν την βασική γραμμή της τουριστικής προώθησης της χώρας.

πηγή:http://antikleidi.com

Γιατί τα δημητριακά ολικής άλεσης μειώνουν τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου!

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή διατροφολογίας Κι Σαν της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό καρδιολογικό περιοδικό Circulation, αξιολόγησαν προηγούμενες μελέτες πάνω στα πλήρη δημητριακά (μετα-ανάλυση), οι οποίες αφορούσαν συνολικά πάνω από 786.000 άτομα.

Η βασική διαπίστωση είναι ότι όσο αυξάνεται η κατανάλωση των δημητριακών ολικής άλεσης, τόσο μειώνεται ο κίνδυνος πρόωρου θανάτου.

Σύμφωνα με την μελέτη, όσοι τρώνε τουλάχιστον τρεις μερίδες δημητριακών ολικής άλεσης την ημέρα (κάθε μερίδα είναι περίπου 16 γραμμάρια, άρα συνολικά 48 γραμμάρια) έχουν 20% μειωμένο κίνδυνο θανάτου από οποιαδήποτε αιτιολογία, 25% μειωμένο κίνδυνο καρδιαγγειακού θανάτου και 14% μειωμένο κίνδυνο θανάτου από καρκίνο.
Για όσους τρώνε 70 γραμμάρια δημητριακών ολικής άλεσης καθημερινά, οι μειώσεις του κινδύνου θανάτου είναι 22% (από κάθε αιτία), 23% (από καρδιά) και 20% (από καρκίνο) αντίστοιχα.

Τα πλήρη δημητριακά (σιτάρι, βρώμη, ρύζι κ.α.) είναι πλούσια σε ίνες, που μειώνουν το επίπεδο χοληστερόλης στο αίμα, άρα και τον καρδιαγγειακό και μεταβολικό κίνδυνο (διαβήτη, παχυσαρκία).
Μια άλλη διεθνής μελέτη (επίσης μετα-ανάλυση προηγούμενων ερευνών), η οποία αφορούσε συνολικά πάνω από 700.000 άτομα και δημοσιεύθηκε στο βρετανικό ιατρικό περιοδικό British Medical Journal, με επικεφαλής τον επιδημιολόγο δρα Ντάγκφιν Ον της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Imperial College του Λονδίνου, δείχνει και αυτή ότι ακόμη και μια μικρή αύξηση στην καθημερινή κατανάλωση δημητριακών ολικής άλεσης έχει σημαντικά οφέλη για την υγεία, μειώνοντας τον κίνδυνο χρόνιων παθήσεων και πρόωρου θανάτου.

Σύμφωνα με την μελέτη, το μεγαλύτερο όφελος έχουν όσοι δεν έτρωγαν καθόλου πλήρη δημητριακά στο παρελθόν και τώρα τρώνε καθημερινά δύο μερίδες τη μέρα (32 γραμμάρια).
Περαιτέρω μειώσεις του κινδύνου για πρόωρο θάνατο και χρόνιες ασθένειες παρατηρούνται, όταν η κατανάλωση δημητριακών αυξηθεί έως τις 7,5 μερίδες ημερησίως (225 γραμμάρια).
Οι δύο νέες μελέτες έρχονται να προστεθούν σε άλλες κατά τα τελευταία 15 χρόνια, που δείχνουν τα οφέλη των δημητριακών ολικής άλεσης για την υγεία.
Όπως είπαν οι ερευνητές, μετά και τις νέες μελέτες, οι γιατροί πρέπει να συστήνουν τα πλήρη δημητριακά τόσο στον γενικό πληθυσμό, όσο και σε επιμέρους ομάδες ασθενών.

πηγή:http://tvxs.gr

Μια δασκάλα μπορεί να κάνει τη διαφορά!

Το γράμμα που έστειλε μια μαθήτρια στη δασκάλα της αποκαλύπτει το αυτονόητο. 

 Ο δάσκαλος πρώτα και πάνω από όλα πρέπει να είναι κοντά στο παιδί και μετά στο μαθητή. 

Αν κάνει το πρώτο θα καταφέρει και το δεύτερο.
Θα έχει κερδίσει την καρδιά του παιδιού και την προσοχή του μαθητή.
Αυτό το μικρό γράμμα δείχνει ότι ένας δάσκαλος - μια δασκάλα μπορεί πάντα να κάνει τη διαφορά στη ζωή ενός παιδιού…


πηγή:ttp://tvxs.gr

 

Δεν είχε πτυχία. Είχε Παιδεία!

Μεγάλωσε, λένε, όλα τα αδέλφια του. Τέσσερα στον αριθμό κι ένας εκείνος, πέντε παρακαλώ. Έζησε πόλεμο, κακουχίες, πείνασε, αγάπησε, παντρεύτηκε κι έκανε τέσσερα παιδιά. Οι μεγαλύτερες αγάπες της ζωής του. 

Αν τον έβλεπες, ποτέ σου δε θα φανταζόσουν τι είχε περάσει. Ευθυτενής, καμαρωτό περπάτημα, ψάθινο καπελάκι, χαμόγελο στα μάτια και καραμέλες στην τσέπη.

Ποτέ δεν τον άκουσα να υψώνει τον τόνο της φωνής του. Όταν τον έπνιγε το δίκιο, γούρλωνε τα μάτια για να καταλάβεις πως έχει νεύρα. Μέχρι εκεί. Ακόμη κι αν δεν είχε λόγους να ξεσπάσει, πάντα του έδινε η γυναίκα του αρκετούς. Εκείνος, όμως, βράχος ακλόνητος, ο ορισμός της ηρεμίας και της καλοσύνης. Τη δικαιολογούσε ακόμη και τις φορές που είχε ολοφάνερο άδικο. «Άστη. Έχει περάσει πολλά», έλεγε ο άνθρωπος που είχε περάσει περισσότερα.

Μια μέρα, θέλοντας να δείξω πόσο με είχε εντυπωσιάσει γύρισα και είπα πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι, παρόλο που είναι αμόρφωτος. 

Ακόμη, θυμάμαι το βλέμμα της μάνας μου. «Ο παππούς σου μπορεί να μην ξέρει πολλά γράμματα αλλά είναι ο πιο μορφωμένος άνθρωπος που ξέρω». Ήταν αυτή της η πρόταση που έσκασε σαν χαστούκι στο πρόσωπό μου και με έκανε να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ του αγράμματου και του αμόρφωτου.

Βλέπεις, συνηθίσαμε να τα ταυτίζουμε. Αγράμματος κι αμόρφωτος το ίδιο και το αυτό. Βάλαμε σε ένα τσουβάλι όσους δεν μπόρεσαν να μάθουν γράμματα, να γίνουν πρώτοι μαθητές, να σπουδάσουν, και σε ένα άλλο όσους φόρτωσαν τους τοίχους με πτυχία κι ακαδημαϊκές γνώσεις. Τους κατηγοριοποιήσαμε τους μεν, χαμηλά στην κοινωνική μας βαθμίδα και τους δε, ψηλά. Έτσι, μάθαμε να ορίζουμε την αξία των ανθρώπων. Από τα χαρτιά που συνέλλεξαν στη διαδρομή τους.

Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι με γνώσεις και βραβεία που δε συναντήθηκαν ποτέ με την κοινωνική μόρφωση. Δεν ξέρουν να φερθούν, δεν ξέρουν να μιλήσουν, μήτε να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που ήρθαν στο διάβα τους. 

Δεν ήταν στη διδακτική τους ύλη αυτά. Είναι εκείνοι που συχνά, σνομπάρουν τους «αμόρφωτους» στον περίγυρό τους γιατί τους χαλάνε το image. Η αλήθεια είναι πως δεν τους φτάνουν ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως καμία σχέση δεν έχει η ουσιαστική μόρφωση με τις ξερές γνώσεις που έμαθαν στα θρανία. 

Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι πλάσιμο προσωπικότητας και πλήθος ηθικών αξιών που δε γράφονται σε κανένα βιβλίο.

Ο αγράμματος μπορεί να δυσκολεύτηκε να μάθει γράψιμο αλλά ποτέ δε ζήλεψε τον κόπο άλλων ανθρώπων. Ήξερε πως όλα γίνονται με μόχθο και σκληρή δουλειά.

Ο αγράμματος σιχαίνεται την αδικία και το συμφέρον στους ανθρώπους. Προστατεύει πάντα τους πιο αδύναμους, όσους δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.

Ο αγράμματος μπορεί να υπογράφει με σταυρό αλλά τιμάει την υπογραφή του γιατί γνωρίζει τη σημασία της. Μπορεί να μην αρίστευσε σε μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά πήρε από νωρίς εφόδια που τον βοήθησαν να επιβιώσει.

Ο αγράμματος ξέρει να αγαπά δίχως να περιμένει ανταπόδοση. Αγαπά αληθινά κι αυτό είναι αρκετό. Βλέπει το καλό στους άλλους ακόμη κι όταν εκείνοι δεν το βλέπουν γιατί γνωρίζει πως οι δυσκολίες φέρνουν χαρές και οι χαρές δυσκολίες.

Ο αγράμματος είναι διακριτικός κι ευγενής. Δε ρωτά, δε φέρνει σε δύσκολη θέση. Ξέρει να διαβάζει τα μάτια. Από εκεί αντλεί πληροφορίες χωρίς να χρειαστεί να του μιλήσεις.

Μοιράζει τις συμβουλές του για να βοηθήσει πραγματικά κι όχι για να κάνει τον καμπόσο. Δε σου τρίβει στην μούρη την εμπειρία του. Σε αφήνει να κάνεις τα δικά σου λάθη γνωρίζοντας πώς θα είναι πάντα εκεί.

Ο αγράμματος είναι άξιος. Πιάνουν τα χέρια του. Κάνει δουλειές χωρίς να βαρυγκωμά, προσφέρει έργο όπου χρειάζεται, χαμογελά δυνατά και κλαίει βουβά. Δε θέλει να γίνεται βάρος στους δικούς του αλλά βρίσκεται κοντά ακόμη κι όταν είναι μακριά.

Ο αγράμματος άνθρωπος μπορεί να μην έμαθε μαθηματικά αλλά είναι δίκαιος στις συναλλαγές του. Μπορεί να μην ξέρει καλούς τρόπους αλλά το σπίτι του είναι πάντα ανοιχτό. Μπορεί να μην έγινε δάσκαλος αλλά ποτέ δε σήκωσε χέρι στα παιδιά του. Μπορεί να μη γύρισε όλο τον κόσμο αλλά μάζεψε σοφία από τις πιο μικρές στιγμές της ζωής του.

Ο δικός μου αγράμματος άνθρωπος ήταν πολύ πιο μορφωμένος από πολλούς γραμματιζούμενους εκεί έξω. Είχε παιδεία. Όχι πτυχία.

 

 

πηγή:http://hamomilaki.blogspot.gr

Γιατί η αγκαλιά της μαμάς είναι στ' αλήθεια θεραπευτική!

Όπως είχε πει κάποτε ή διάσημη οικογενειακή θεραπεύτρια Βιρτζίνια Σατάιρ «χρειαζόμαστε τέσσερις αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, οχτώ για να συντηρηθούνε και δώδεκα για να αναπτυχθούμε».

Ακόμα κι αν τα νούμερα δεν είναι αυτά ακριβώς, πάντως, το σίγουρο είναι ότι η αγκαλιά είναι από τα πιο ανέξοδα, γρήγορα, απλά και πολύτιμα δώρα που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας.
Όχι μόνο επειδή είναι μια κίνηση που επιβεβαιώνει την αγάπη μας, αλλά και γιατί η αγκαλιά έχει πάρα πολλά οφέλη για την ψυχολογία και την υγεία μας.
Έρευνες έχουν δείξει ότι το άγγιγμα ενός αγαπημένου ανθρώπου συμβάλει σημαντικά στην αντιμετώπιση πολλών ασθενειών, αλλά και του στρες, της μοναξιάς και της κατάθλιψης.
Όταν κρατάτε το παιδί σας σφιχτά στην αγκαλιά σας, έτσι ώστε οι καρδιές σας να χτυπούν η μία απέναντι από την άλλη, τότε συμβαίνουν και στους δυο σας διάφορα θαυμαστά πράγματα, όπως:
1. Τα επίπεδα της ωκυτοκίνης - γνωστής και ως «ορμόνη της αγάπης» - αυξάνονται σημαντικά. Η ορμόνη αυτή μας βοηθά να αντιμετωπίζουμε τα αρνητικά συναισθήματα, όπως ο θυμός και η απόρριψη.
2. Ταυτόχρονα, ανεβαίνουν τα επίπεδα της σεροτονίνης - γνωστής και ως «ορμόνη της ευτυχίας, αφού βελτιώνει τη διάθεση και μας κάνει να νιώθουμε χαρά.
3. Ενισχύεται το ανοσοποιητικό σύστημα. Η αγκαλιά έχει διαπιστωθεί ερευνητικά ότι κινητοποιεί το θύμο αδένα που είναι υπεύθυνος για την παραγωγή των λευκών αιμοσφαιρίων, τα οποία με τη σειρά τους αποτελούν τη γραμμή άμυνας του οργανισμού ενάντια στα μικρόβια και τους ιούς.
4. Αυξάνεται η αυτοπεποίθηση. Το άγγιγμα και η αγκαλιά των γονιών ήδη από τις πρώτες στιγμές μετά τη γέννηση του μωρού καταγράφεται στον εγκέφαλό του ως συνώνυμο της αγάπης. Αυτή η σύνδεση θα παραμείνει και στην ενήλικη ζωή του. Σχετικές έρευνες έδειξαν ότι τα παιδιά που στερήθηκαν στο άγγιγμα στην παιδική ηλικία (επειδή, για παράδειγμα, μεγάλωσαν σε ιδρύματα) είχαν λιγότερη αυτοπεποίθηση και περισσότερο στρες όταν μεγάλωσαν.
5. Το μυικό σύστημα χαλαρώνει. Η αγκαλιά απελευθερώνει την ένταση από τους μυς και βοηθάει στην καταπολέμηση του πόνου, καθώς αυξάνει την κυκλοφορία του αίματος.

πηγή:http://tvxs.gr

Δεν υπάρχουν άπιαστα όνειρα..

πηγή:http://www.psychologized.eu

To ψηλότερο τροπικό δέντρο στον κόσμο είναι λίγο πιο κοντό από το Μπιγκ Μπεν!

 

 

Βρετανοί επιστήμονες ανακάλυψαν στη Μαλαισία ένα τροπικό δέντρο, το οποίο με ύψος 89,5 μέτρων, αποτελεί το ψηλότερο που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα.

 Το πανύψηλο τροπικό δέντρο ανακαλύφθηκε από ερευνητές του Τμήματος Φυτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κέμπριτζ, με επικεφαλής τον δρ. Ντέηβιντ Κουμς, σε ένα απομονωμένο τροπικό μαλαισιανό δάσος, σε μια περιοχή γνωστή και ως «Χαμένος κόσμος της Σαμπάχ».

Η ανακάλυψη έγινε  με την βοήθεια ανιχνευτή λέιζερ τύπου LiDAR, στο πλαίσιο πτήσεων παρατήρησης για την προστασία της βιοποικιλότητας της περιοχής.
Το δέντρο -το οποίο είναι λίγο πιο κοντό από το «Μπιγκ Μπεν» του Λονδίνου- ανήκει στο είδος «Κίτρινο Μεράντι» (Yellow Meranti).

Η επιστημονική ονομασία του είναι Shorea faguetiana και περιλαμβάνεται στον «κόκκινο» κατάλογο της Διεθνούς Ένωσης για την Προστασία της Φύσης (IUCN), έχοντας μπει στο στόχαστρο υλοτόμων.
Αστειευόμενοι οι ερευνητές, δήλωσαν πως πιθανώς στον ψηφιακό κόσμο υπάρχουν περισσότερα τέτοια δέντρα από ό,τι στον πραγματικό, καθώς το συγκεκριμένο φυτό εμφανίζεται στο διάσημο βιντεοπαιγνίδι Minecraft.
O προηγούμενος κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ ήταν ένα δέντρο του ίδιου είδους, με ύψος 88,3 μέτρων, ενώ το ψηλότερο δέντρο στον κόσμο είναι μια σεκόγια 115 μέτρων στην Καλιφόρνια.
Όσο για τη μέτρηση του ύψους του δέντρου, δεν ήταν εύκολη υπόθεση, μέχρι τη στιγμή που ένας ειδικός ντόπιος αναρριχητής από τη Σαμπάχ προθυμοποιήθηκε να σκαρφαλώσει μέχρι την κορυφή του.

πηγή:http://tvxs.gr

Ομογενείς μαθητές 5 ηπείρων και 9 χωρών έγραψαν και τραγούδησαν: "Χώρα Ελλάδα μας γλυκιά"

Ομογενείς μαθητές 5 ηπείρων και 9 χωρών έγραψαν
και τραγούδησαν: "Χώρα Ελλάδα μας γλυκιά"

«Χώρα Ελλάδα μας γλυκιά»...
Αυτός είναι ο τίτλος του τραγουδιού τους στίχους του οποίου έγραψαν οι μαθητές 10 ελληνικών σχολείων, από 9 χώρες που βρίσκονται σε πέντε διαφορετικές Ηπείρους. 

Τα παιδιά της ελληνικής ομογένειας και ενός σχολείου στην Ελλάδα ένωσαν τις δυνάμεις, την αγάπη τους για την Ελλάδα αλλά και τις υπέροχες γλυκιές φωνές τους και τώρα μας στέλνουν το πιο μελωδικό μήνυμα από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

«Αυτό το τραγούδι περικλείει την αγάπη των μαθητών και όλων εμάς για την Ελλάδα μας. Είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής προσπάθειας πολλών ανθρώπων και ειδικά μαθητών και μαθητριών....

Ως ιδέα και πρωτοβουλία, ξεκίνησε από το Ελληνικό Σχολείο του Βουκουρεστίου "Αθηνά" και τους μαθητές της Ε' και ΣΤ' τάξης του Δημοτικού και την δασκάλα τους, κ. Μπασίνα Βασιλική. 

Η πρώτη στροφή γράφτηκε από το Ελληνικό Σχολείο του Βουκουρεστίου "Αθηνά" και σε αυτό το ταξίδι, κάθε ένα από τα 11 Σχολεία που συμμετείχαν, έγραφε την δική του στροφή», διαβάζουμε στο σχόλιο που συνοδεύει το βίντεο με το τραγούδι στο YouTube.

Όπως θα διαπιστώσετε στη μουσική -που έγραψε ο Νίκος Ντόνας ο οποίος είναι υπεύθυνος και για την ενορχήστρωση- ξεχωρίζει ο ήχος του μπουζουκιού ενώ στους στίχους των μαθητών ξεχωρίζουν λέξεις βαθιά ριζωμένες στο ελληνικό λεξιλόγιο και τρόπο ζωής όπως κέφι και φιλότιμο αλλά και αναφορές στις φυσικές ομορφιές της χώρας, στον ελληνικό πολιτισμό, τη φιλοσοφία κα.

Πέρα όμως από την εξύμνηση της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικούς κάλλους δεν ξεχνούν να στείλουν και το δικό τους μήνυμα – αίτημα με στίχους όπως: «ψάλλουμε με μια φωνή για Ελλάδα δυνατή»,«μη λυγίσεις τιμημένη» ενώ το τραγούδι «κλείνει» με τον στίχο «τραγουδάμε δυνατά ζήτω η Ελλάδα μας παιδιά».

Στις φωτογραφίες δε που πλαισιώνουν το βίντεο ξεχωρίζουν τα χρώματα της γαλανόλευκης και τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών από εκδηλώσεις για εθνικές επετείους ή εν ώρα μαθήματος.

Στην υπέροχη, μελωδική και συγκινητική αυτή προσπάθεια μετείχαν τα εξής σχολεία: 

Ελληνικό Σχολείο «Αθηνά» Βουκουρέστι - Ρουμανία, 

Αρχιμήδειος Ακαδημία Μαϊάμι -ΗΠΑ, 

Δημοτικό Σχολείο Βελβεντουύ Κοζάνης, 

Ελληνικό Σχολείο Βαλένσια -Βενεζουέλα, 

Ελληνική Σχολή Ζήνων Αυστραλία, 

Τοσιτσαίο-Πρατσίκειο ΔΣ Ελληνική Κοινότητας Αλεξάνδρειας-Αιγύπτου, 

Σχολείο Oakleigh Grammar Μελβούρνης, 

Τμήμα Ελληνικής Γλώσσας Ντόχα-Κατάρ, 

Σχολείο Παιδεία, Ελληνική Κοινότητα Τορόντο – Καναδά, Νηπιαγωγείο Σαχέτι- Νότια Αφρική

 

πηγή:http://hamomilaki.blogspot.gr

Ο πιο δύσκολος σιδηρόδρομος στον κόσμο!

Ένας από τους πιο επικίνδυνους και «δύσκολους» σιδηρόδρομους στην κόσμο είναι αυτός που κατασκευάστηκε στον Ισημερινό και περνά από τον καταραμένο βράχο που λέγεται «μύτη του διαβόλου»! Συνέδεε την παραλιακή πόλη του Γκουαγιακίλ με την πρωτεύουσα Κίτο, περνώντας μέσα από τις Άνδεις. Την απόφαση πήρε το 1895 ο τότε πρόεδρος Eloy Alfaro, προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις, καθώς πολλοί πίστευαν τότε ότι οι Άνδεις δεν μπορούσαν να κατακτηθούν σιδηροδρομικώς. Παρά τις διαμαρτυρίες και την αποθάρρυνση, ο Alfaro προσέλαβε μηχανικούς από τις ΗΠΑ και τους ανέθεσε την κατασκευή του «πιο δύσκολου σιδηρόδρομου στον κόσμο», η οποία ξεκίνησε το 1899.

Η συχνή σεισμική δραστηριότητα, οι έντονες βροχοπτώσεις, τα τζάγκουαρ, τα δηλητηριώδη φίδια, η ελονοσία, η δυσεντερία, και ο κίτρινος πυρετός καθυστέρησαν την πρόοδο της κατασκευής. Το πιο δύσκολο μέρος τεχνικά ήταν ένας απότομος βράχος γνωστός ως «μύτη του διαβόλου». Για να ανέβει ο σιδηρόδρομος στον γκρεμό ύψους 800 μέτρων, οι μηχανικοί χάραξαν μια σειρά από απότομες στροφές, που επέτρεπαν στο τρένο να αναρριχηθεί.

Όταν το τρένο έφτανε εκεί, ένας κλειδούχος πηδούσε έξω από τη μηχανή για να αλλάξει τις ράγες, ενώ το ίδιο γινόταν και σε κάθε στροφή, μέχρι να περάσει ο σειρμός από «τη μύτη του διαβόλου» ή «Nariz del Diablo». Με το πέρας της κατασκευής του τμήματος της «μύτης του διαβόλου», περισσότεροι από 2.000 εργαζόμενοι είχαν πεθάνει από ασθένειες, σκληρή δουλειά ή το κλίμα. Η ολοκλήρωση και η πρώτη ανάβαση του βράχου έγινε το 1902 και ήταν ένα από τα πιο απίστευτα κατορθώματα των σιδηροδρομικών μηχανικών εκείνη την εποχή.

Η γραμμή συνέχισε να λειτουργεί, με διακοπές, μέχρι το 1997, όταν οι κατολισθήσεις κατά τη διάρκεια του Ελ Νίνιο κατέστρεψε ορισμένα τμήματα της, ουσιαστικά κλείνοντας το σύνολο της διαδρομής. Επί του παρόντος, μόνο ένα τμήμα 12 χιλιομέτρων από το  Alausí στο Sibambe είναι ανοιχτό, προσφέροντας στους τουρίστες εκπληκτική θέα στο πανέμορφο ορεινό τοπίο.

  

Πηγή: perierga.gr

- Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!

Όσο κι αν είναι πλέον συνηθισμένο να σκεφτόμαστε όλο και περισσότερο τον εαυτό μας, αδιαφορώντας -προκλητικά πολλές φορές- για το διπλανό μας, ένα είναι σίγουρο: Όταν κινδυνεύει κάποιος ή έχει ένα πρόβλημα (μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία), βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο και κατ’ επέκταση το πρόβλημά του πολύ σύντομα θα γίνει και δικό μας! Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, όταν μια ποντικοπαγίδα μπαίνει στο σπίτι δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο για τον ποντικό... Η ιστορία που ακολουθεί είναι πιο επίκαιρη από ποτέ!

Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. «Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο;», αναρωτήθηκε. Όταν, όμως, οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, διαπιστώνοντας πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει γρήγορα, λοιπόν, στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο: «Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!»

 Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: «Κυρ ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για εσάς. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε εμένα! Δε με ενοχλεί καθόλου η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!» Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: «Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!»

 Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: «Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω». Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: «Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!»

 Και το βόδι απάντησε: «Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! » Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν αυτόν που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα, όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά ένα φίδι... Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

 Η γυναίκα αρρώστησε βαριά και μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο. Έμεινε λίγες μέρες και επέστρεψε στο σπίτι, αλλά με υψηλό πυρετό. Ο γιατρός συμβούλεψε το σύζυγο να της κάνει ζεστές σουπίτσες. Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

 Η γυναίκα, όμως, πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες πήγαιναν στη φάρμα για να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι. Τελικά, όμως, η γυναίκα δεν τη γλίτωσε! Πέθανε! Στην κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να ταΐσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.

Ο κυρ ποντικός μας έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν’ έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη...

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

- Χάσαμε την ανθρωπιά μας και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας!

- Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!

- Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ’ αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!

πηγή:http://www.psychologized.eu

Πόσο καπνίζουν τα παιδιά στην Ελλάδα; - Μια έρευνα κι ένα γράφημα!

Συνολικά 51.000 μαθητές από 3.000 τμήματα Α΄ και Β΄ Γυμνασίου, συμμετείχαν στη δράση ευαισθητοποίησης «Ευαισθητοποίηση του μαθητικού πληθυσμού, για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος»που οργάνωσε το Υπουργείο Παιδείας ,σε συνεργασία με τον ΙΣΑ και την ΚΕΔΕ, από τις 15 Μαρτίου έως τις 15 Μαΐου του 2016.

 

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, το 16,7% των μαθητών  έχει ήδη δοκιμάσει την επιβλαβή συνήθεια από την ευαίσθητη ηλικία των 12 έως 14 ετών, ενώ ένας στους δέκα μαθητές Α’ και Β’ Γυμνασίου συγκαταλέγεται στους ενεργούς καπνιστές (σύμφωνα με τον ορισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας). Ανησυχητικό είναι επίσης το γεγονός ότι το 15% των ενεργών καπνιστών (δηλαδή το 2,5% περίπου του μαθητικού πληθυσμού Α΄ και Β’ Γυμνασίου) είναι πολύ τακτικοί καπνιστές (καπνίζουν σχεδόν κάθε μέρα).
Η καπνιστική συνήθεια φαίνεται πως είναι πιο ισχυρή στα αγόρια αυτής της ηλικίας καθώς 1 στα 5 παιδιά της Β΄ Γυμνασίου έχουν δοκιμάσει να καπνίσουν .Αξίζει να σημειωθεί ότι το 40% των παιδιών που έχουν δοκιμάσει να καπνίσουν το έκαναν από την ηλικία των 8 ετών έως την ηλικία των 11 ετών, γεγονός που δείχνει ότι θα πρέπει να δοθεί έμφαση σε αυτές τις ηλικίες, στις προσπάθειες ευαισθητοποίησης και πρόληψης .
Οι παρέες, τα αδέρφια που καπνίζουν, οι γονείς που καπνίζουν και μάλιστα σε κλειστό χώρο στο σπίτι, αλλά και η συχνή συνεύρεση με φίλους σε πλατείες και πάρκα είναι οι παράγοντες που συντελούν στη διάδοση της κακής συνήθειας του καπνίσματος. Τέλος η «περιέργεια» αναφέρεται ως ο κυρίαρχος λόγος που οι μαθητές δοκίμασαν κάποιο προϊόν καπνού.
Σημαντική επίσης είναι η διαφοροποίηση ανάλογα με το ύψος των διαθέσιμων χρημάτων (χαρτζιλίκι). Τα παιδιά τα οποία λαμβάνουν έως 5 ευρώ την εβδομάδα από τους γονείς είναι σε πολύ χαμηλότερο ποσοστό ενεργοί καπνιστές (6,7%), σε σχέση με τα παιδιά που λαμβάνουν από 6 ευρώ και πάνω όπου το ποσοστό των ενεργών καπνιστών σχεδόν διπλασιάζεται (11,3%).
Η άποψη ότι εάν θέλει κανείς να κόψει το τσιγάρο είναι κάτι εύκολο φαίνεται πως κυριαρχεί γεγονός που δείχνει ότι πρέπει να ενισχυθεί το θέμα της εξάρτησης ως επιχείρημα πρόληψης. Μεταξύ των ενεργών καπνιστών οι μισοί σχεδόν θα ήθελαν να σταματήσουν των κάπνισμα ενώ για τους άλλους μισούς, η συνήθεια φαίνεται πως έχει λάβει πιο μόνιμα χαρακτηριστικά .
Εντύπωση προκαλεί ότι 8 στους 10 μαθητές συνδέουν το κάπνισμα με το άγχος. Σημαντικά είναι και τα ποσοστά που συνδέουν το κάπνισμα με τη διασκέδαση (60%) ή τη μόδα (40% το θεωρούν ελκυστική ή δυναμική συμπεριφορά).
Το 30% του συνόλου των μαθητών αναφέρει ότι εκτίθεται στο παθητικό κάπνισμα στο σπίτι, ενώ το 40% ότι γίνεται «θύμα» παθητικού καπνίσματος σε κάποιον κλειστό δημόσιο χώρο. Μάλιστα ένα 60% όσων ήταν θύματα παθητικού καπνίσματος σε δημόσιο χώρο αναφέρουν ότι ένιωσαν αίσθημα δυσφορίας λόγω της έντασης του φαινομένου.
Τέλος πάνω από το 60% των μαθητών αναφέρει πως είδε κάποιον να καπνίζει εντός του χώρου του σχολείου ενώ η πλειοψηφία των μαθητών αναφέρει ότι δεν υπάρχει κάποια δυσκολία να αγοράσει  κάποιος τσιγάρα σε αυτή την ηλικία, γεγονός που πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα την πολιτεία ως προς την εφαρμογή της νομοθεσίας για τη προστασία των ανηλίκων.

πηγή:http://tvxs.gr

Έθιμα και παροιμίες για τον Ιούνιο!

 

Ο τέταρτος μήνας του αρχαίου ρωμαϊκού ημερολόγιου με 29 ημέρες. Σήμερα είναι ο 6^ος μήνας του χρόνου και έχει 30 ημέρες. Κατά μια άποψη πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεά Γιούνο που ήταν αντίστοιχη με την ελληνική Ήρα, στην οποία ήταν αφιερωμένος. Κατά μια άλλη άποψη το όνομα του οφείλεται στον πρώτο ύπατο της Ρώμης Λεύκιο Ιούνιο Βρούτο. Στις 21 Ιουνίου έχουμε το  θερινό ηλιοστάσιο. Ο Ιούνιος  αντιστοιχεί με το τέλος του αρχαίου ελληνικού μήνα Θαργηλίωνα και με τις αρχές  του Σκιροφορίωνα. Είναι ο μήνας του θερισμού και πολλών άλλων γεωργικών εργασιών. Έχει πολλές ονομασίες, από τις οποίες η πιο διαδεδομένη είναι «θεριστής» που προέρχεται από τον θερισμό των σιτηρών. Επίσης Πρωτόλης ή Πρωτογιούλης, δηλ. πρώτος μήνας και αρχή του καλοκαιριού, Αλυθτσατσής (Κάλυμνος), Ρινιαστής (Πάρος), Ορνιαστής (Άνδρος), Λιοτρόπης, Κερασάρης (Γρεβενά) & Κερασινός (Πόντος), γιατί τότε ωριμάζουν τα κεράσια.

               ΕΡΓΑΣΙΕΣ:
               Θερίζουν σιτάρια, κριθάρια, όσπρια, σανά.
               Ποτίζουν & σκαλίζουν τα χωράφια.
               Φυτεύονται σπανάκια, φασόλια, κουνουπίδια.
               «Χαρακώνουν» τ’ αμπέλια. Καταπολεμούν τις ασθένειες τους.
               Μάζεμα ντομάτας, μελιτζάνας, πιπεριάς, κολοκυθιάς.
               Μεταφορά κυψελών στο θυμάρι.
               Απογαλακτισμός των ζώων, που είναι 3 μηνών.
               Πρώιμο ζευγάρωμα προβάτων.
               ΕΘΙΜΑ-ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ:
               ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ: Στο Δρυμό θεσ/κης & αλλού, το πρώτο δεμάτι σταχυών που δένουν, το στήνουν όρθιο και το προσκυνούν, ενώ ο νοικοκύρης ρίχνει νομίσματα.
               Στη Σκύρο σαν αποθερίσουν, αφήνουν δύο λημάρια αποθέρι στο χωράφι άθερα, για χαρά του χωραφιού και για να φάνε τα πουλιά και τα αγρίμια.
               Στο Μανιάκι Πυλίας αφήνουν ένα κομμάτι αθέριστο και λένε ότι είναι τα γένια του νοικοκύρη, τον οποίο σηκώνουν στα χέρια ψηλά & τον αφήνουν να πατήσει στη γη, μόνο αν τάξει στους θεριστές κρασί και κότα.
               Στην Κάρπαθο χαράσσουν με το δρεπάνι ένα κύκλο, που περιλαμβάνει τα τελευταία στάχυα. Στον κύκλο μπαίνει η νεαρότερη θερίστρια, σταυροκοπιέται και πετάει επάνω το δρεπάνι της φωνάζοντας: «Και του χρόνου, καλαλωνεμένα, καλοφαωμένα, καλοπρουκισμένα!»
               ΤΟ ΤΖΙΤΖΙΡΟΚΛΙΚΟ (Νέο Σούλι Σερρών) Η λέξη είναι σύνθετη από το τζίτζιρας (= τζίτζικας) και το κλίκι (= τσουρέκι, το κικλίσκιον των Βυζαντινών). Το ζύμωναν, τον Ιούνιο με Ιούλιο, με το πρώτο αλεύρι από την καινούργια σοδειά σιταριού. Ήταν ένα μικρό καρβέλι, βάρους ενός κιλού περίπου, με μια τρύπα στη μέση, όπου έβαζαν ένα κλωνάρι βασιλικό. Το πήγαιναν στη βρύση της γειτονιάς, στο «σουλ’ ναρ», και πριν το τοποθετήσουν κάτω από τη βρύση, απ’ το «λουλά», έκοβαν βιαστικά, μικροί μεγάλοι, από ένα κομμάτι. Παράλληλα ακουγόταν και η ευχή: «όπως τρέχ’ του νιρό, να τρέχ’ κι του μπιρικέτ’ ». Ό,τι απέμενε, το άφηναν στη μια εσοχή της βρύσης, για να το φάει ο τζίτζικας το χειμώνα.
                KΛΗΔΟΝΑΣ (24/6).  Μαντική πρακτική, πανελλήνια γνωστή. Την παραμονή της γιορτής πήγαινε ένα παιδί, που ζουν και οι δυο γονείς του, και έφερνε «αμίλητο» νερό στο σπίτι όπου είχαν συμφωνήσει να γίνει το έθιμο. Στην Κρήτη, τα κορίτσια έπαιρναν από το αμίλητο νερό του Κλήδονα και μεσημέρι το έριχναν στο πηγάδι. Η κοπέλα έστεκε στο χείλος του, κρατώντας ένα καθρέφτη με τρόπο ώστε οι ακτίνες του ήλιου να αντανακλώνται στο νερό, στην επιφάνεια του οποίου, όπως έλεγαν, σχηματιζόταν το είδωλο του μέλλοντα συζύγου τους.
                TΟ «ΣΤΙΦΑΔΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ». Η αρχή αυτού του εθίμου τοποθετείται, σύμφωνα με τις τοπικές παραδόσεις, στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Όπως λέγεται, ένας χριστιανός, από τα ΣΠΑΤΑ ΑΤΤΙΚΗΣ, κατόρθωσε να αποφύγει τη σύλληψη και τη θανάτωσή του από τους Τούρκους με τη βοήθεια του Αγίου Πέτρου, γι’ αυτό κι έταξε να θυσιάσει ένα μοσχάρι στη γιορτή του. Αλλά όταν ήρθε η μέρα αυτή, μετάνιωσε για το τάμα του και θυσίασε ένα αρνί. Το ταμένο όμως ζώο ήρθε μοναχό του και ξεψύχησε μπροστά στην εκκλησία. Το γεγονός αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση και οι Σπαταναίοι άρχισαν από τότε να κάνουν θυσία κάθε χρόνο στον άγιο.
                 Σήμερα αγοράζεται με κοινή εισφορά ένας μεγάλος αριθμός από βοοειδή και με το κρέας τους παρασκευάζεται «στιφάδο». Αντιμετωπίζουν μάλιστα σαν θαύμα το γεγονός, ότι τα μάτια δεν δακρύζουν από το πολύωρο καθάρισμα τόνων κρεμμυδιών. Το πρωί μετά τη θεία λειτουργία, μοιράζεται στους πανηγυριστές, αφού βράσει όλο το βράδυ σε μεγάλα καζάνια.
                ΓΙΟΡΤΕΣ:
                 «Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ». Η γενέθλιος ημέρα της εκκλησίας του Χριστού. Την ίδια μέρα γίνεται μεσολογγίτικη γιορτή στη μνήμη και την ψυχανάπαυση των πεσόντων της Εξόδου, στο μοναστήρι του Αγίου Συμεών, στους πρόποδες του βουνού Ζυγός, κοντά στο Μεσολόγγι (τόπος συνάντησης των «Ελεύθερων πολιορκημένων», αν βέβαια τα είχαν καταφέρει).

                 «Του Αϊ-Γιαννιού του Λαμπαδάρη ή Φανιστή ή Ριζικάρη ή Ριγανά» (24/6). Την ημέρα αυτή άναβαν φωτιές συνήθως σε σταυροδρόμια κατά γειτονιές, με ανταγωνιστική διάθεση, κάθε γειτονιά θέλει να ανάψει τη μεγαλύτερη φωτιά. Σ’ αυτήν έριχναν και εύφλεκτα παλιοσύνεργα του χωρικού νοικοκυριού και απαραίτητα το μαγιάτικο στεφάνι.
                  Μικροί & μεγάλοι, πηδώντας τις φωτιές («φωτάρες»-Ίος), κάνουν και μια ευχή για καλή υγεία και απαλλαγή από το κακό. Η ευχή ήταν: «Πηδώ τον χρόνο τον παλιό και πάω στον πιο καλό».
                ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ:
                 «Αρχές του θεριστή, του δρεπανιού μας η γιορτή».
                 «Ο Μάης θέλει το νερό κι ο θεριστής (=Ιούνιος) το ξύδι».
                 «Όποιος έχει την κατάρα του παππού, πάει τον Μάη εργάτης κι όποιος έχει του πρωτόπαππου πάει τον Ιούνιο».
                 «Από το θέρος ως τις ελιές δεν απολείπουν οι δουλειές».                        «Γενάρη πίνουν το κρασί, το Θεριστή το ξίδι» [δηλ. Το κρασί που μπαίνει στα βαρέλια τον Οκτώβρη, ωριμάζει το Γενάρη αλλά τον Ιούνιο έχει γίνει πια ξίδι]
                 «Θέρος, τρύγος, πόλεμος ...και στο αλώνισμα χαρές!»
                 «Θέρος, τρύγος, πόλεμος, στασιό δεν έχουν» [δηλ. Ο θερισμός, ο τρύγος και ο πόλεμος δεν επιτρέπουν ξεκούραση, μέχρι να τελειώσουν]
                 «Θέρος, τρύγος, πόλεμος, αποσταμό δεν έχουν».
                 «Μάρτης έβρεχε, θεριστής εχαίρονταν».
                 «Μάρτης έβρεχε, Θεριστής τραγούδαγε».
                 «Μη σε γελάσει ο βάτραχος και το χελιδονάκι, αν δε λαλήσει ο τζίτζικας, δεν είν' καλοκαιράκι».
                 «Πρωτόλη (Ιούνιε), Δευτερόλη (Ιούλιε) μου, φτωχολογιάς ελπίδα».
                 «Το τραγούδι του Θεριστή, η χαρά του Αλωνιστή».
                 «Τον Ιούνιο αφήνουν το δρεπάνι και σπέρνουν το ρεπάνι».

πηγή:http://users.sch.gr