Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Θυμωμένο παιδί: Μην το μαλώνετε. Απλά, δείξτε του τη θετική πλευρά του θυμού!


Πολλές φορές οι γονείς αγχώνονται και προβληματίζονται όταν το παιδί έχει ξεσπάσματα θυμού.
Ο θυμός είναι ένα βασικό συναίσθημα που έχουν όλοι οι άνθρωποι. Είναι σχεδόν αδύνατον να πούμε ότι κάποιος δεν θυμώνει με κάτι και ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ένα παιδί.
Τα παιδιά είναι αυθόρμητα, εκδηλωτικά, απαλλαγμένα από τις κοινωνικές συμβάσεις και ιδιαίτερα τα πιο μικρά παιδιά εκφράζουν το θυμό τους πιο άμεσα.
Ωστόσο, ένα παιδί, όπως και ένας ενήλικας, δεν μπορεί να εκφράσει το θυμό του με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν γίνεται να βλάψει κάποιον ή να καταστρέψει την περιουσία κάποιου. Η σωστή έκφραση του θυμού είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων και κυρίως εξάσκησης.
Είναι δύσκολο κάθε φορά που το παιδί θυμώνει να εκφράζεται με το σωστό τρόπο. Ωστόσο, αξίζει να επιβραβευθεί όσες φορές το καταφέρει.
Και ποιος είναι ο σωστός τρόπος;
Δεν είναι ένας αλλά πολλοί και κάθε παιδί επιλέγει αυτό που του ταιριάζει καλύτερα.
Μπορεί κάποιο παιδί να επιλέγει την απομόνωση, ενώ κάποιο άλλο να προτιμά να τρέξει ή να χτυπήσει κάποια μαξιλάρια.
Σε μεγαλύτερες ηλικίες μπορεί να προτιμά να κλειστεί σε ένα δωμάτιο με δυνατή μουσική ή να μιλήσει με κάποιον οικείο για το θέμα που το θύμωσε.
Όποιον τρόπο και να επιλέξει πάντως είναι σημαντικό να γνωρίζει ότι ο θυμός δεν είναι ένα συναίσθημα που πρέπει να κρύβουμε. Αντίθετα, είναι πολύ σημαντικό να το εκφράζουμε, ώστε να να αποφεύγουμε τη συσσώρευσή του.
Όταν κάποιος κρατάει το θυμό του μέσα του και δεν τον δείχνει στους άλλους, συνήθως μοιάζει με ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί. Είναι επίσης πιθανό να εκφραστεί με σωματικά προβλήματα, όπως δερματικά, ονυχοφαγία, ακμή κ.α.
Οι γονείς λοιπόν με κάθε ευκαιρία που τους δίνεται οφείλουν να τονίζουν ότι δεν είναι κακό να θυμώνει κάποιος αλλά ότι πρέπει να το εκφράζει με το σωστό τρόπο.
Μέσα από το θυμό επίσης, ένα παιδί μπορεί να βρει τα όριά του και τα όρια που θα βάλει στους γύρω του. Αν για παράδειγμα, ένας συμμαθητής το ενοχλεί παίρνοντας τα παιχνίδια του, το συναίσθημα του θυμού θα βοηθήσει το παιδί ώστε να οριοθετήσει το χώρο του λέγοντάς του ότι αυτό δεν του αρέσει. Δεν έχει νόημα λοιπόν να του πούμε «μην θυμώνεις με το συμμαθητή σου» αλλά έχει νόημα να το βοηθήσουμε να βρει σωστούς τρόπους να μιλήσει για το θυμό του.
Η θετική πλευρά του θυμού είναι και μακροχρόνια.
Το παιδί μαθαίνει να απομακρύνει ανθρώπους που του προκαλούν πολύ συχνά το συναίσθημα του θυμού και ίσως έτσι κάνει καλύτερες επιλογές των ανθρώπων που θα είναι κοντά του.

Το συναίσθημα του θυμού είναι ίσως από τα πιο έντονα και εκδηλωτικά.
Ίσως για αυτό φέρνει σε αμηχανία τους γονείς. Έχει θετικές πλευρές όπως και τα περισσότερα συναισθήματα. Μέσα από το θυμό γνωρίζει το παιδί τα όριά του και τα επιβάλλει στους άλλους. Προστατεύει τον εαυτό του και μπορεί να γίνει πιο ευρηματικό και με καλύτερη προσαρμογή σε νέες καταστάσεις.
Όταν το παιδί ξέρει να διαχειρίζεται το συναίσθημά του, ενισχύεται η αυτοεκτίμησή του και αντιμετωπίζει καλύτερα τις προκλήσεις.
Ωστόσο, αν η έκφραση του θυμού σε ένα παιδί σχολικής και εφηβικής ηλικίας είναι κάτι που το δυσκολεύει στις διαπροσωπικές του σχέσεις, οι γονείς είναι καλό να ζητήσουν τη συμβουλή ενός ειδικού.

Βασιλική Τσούτσου
Ψυχολόγος, M.Sc. Παιδαγωγική Ψυχολογία

πηγή:http://hamomilaki.blogspot.gr/2016/12/thymomeno-paidi-min-to-malosete-apla-deikste-tou-ti-thetiki-plevra-tou-thymou.html

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

ΔΩΡΕΑΝ: Φασιανός στην πινακοθήκη


Στην νέα Δημοτική Πινακοθήκη του Μεταξουργείου, με ελεύθερη είσοδο.
Ο Έλληνας εικαστικός Αλέκος Φασιανός, διαμόρφωσε το χαρακτηριστικό του ύφος του στις αρχές της δεκαετίας του '60. Τρία βασικά θέματα έμειναν αναλλοίωτα στη διάρκεια της πορείας του: ο άνθρωπος, η φύση και το περιβάλλον. Ο ελληνικός πολιτισμός, οι γραφικές τέχνες, η χαρακτική επηρέασαν το ζωγραφικό του έργο.
Η έκθεση «91 βιβλία με έργα τέχνης του Αλέκου Φασιανού» είναι γεμάτη με σπάνια, χειροποίητα βιβλία μιας μεγάλης γκάμας κειμένων από την αρχαιότητα έως σύγχρονους – Θεόκριτος, Αριστοφάνης, Αλκαίος, Καβάφης, Παλαμάς Μάνος Ελευθερίου– εικονογραφημένα από τον Αλέκο Φασιανό από το 1973 έως το 2013.
Τα 395 έργα τέχνης του Φασιανού, είναι υπογεγραμμένα και αριθμημένα από τον καλλιτέχνη και πρόκειται για πρωτότυπες ζωγραφιές, σχέδια, estampes, pochoir, λινοτυπίες, κολάζ, μεταξοτυπίες, χαρακτικά, χαρτοκολητικές ή διατρητογραφίες επιζωγραφισμένες και άλλες μεικτές τεχνικές.
Στις εκδόσεις περιλαμβάνονται κείμενα από την αρχαία ελληνική γραμματεία (από τη Σαπφώ μέχρι τον Αριστοφάνη και τον Όμηρος, από τη νεοελληνική ποίηση του Καβάφη, Παλαμά κ.ά, και των συγγραφέων Κώστα Ταχτσή και Ελένης Βακαλό. Επίσης περιλαμβάνονται ποιήματα Γάλλων ποιητών όπως των Louis Aragon, Pierre André Benoit και Jean Cocteau.
Η έκθεση συμπληρώνεται και με εικονογραφημένα βιβλία-λευκώματα του Αλέκου Φασιανού, όπως τα Murmures / Ψίθυροι, Αρχαίοι πολεμιστές, Ρεμπέτικα, Γλαφυρά, Οι Νικητές κ.ά.. Τα βιβλία αυτά έχουν κυρίως τυπωθεί σε Ελλάδα και Γαλλία και μέσα σε αυτά ξεχωρίζουν οι εκδόσεις Fata Morgana και Μιμνέρμος,
    Info: 91 βιβλία με έργα τέχνης του Αλέκου Φασιανού, έως 8 Ιανουαρίου, Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, στο κτίριο του Μεταξουργείου, Λεωνίδου & Μυλλέρου, Πλ. Αυδή.

    πηγή:http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg10575

    Τα κάλαντα και η ιστορία τους



    Τον τελευταίο μήνα του χρόνου τον Δεκέμβριο συναντούμε το Δωδεκαήμερο των γιορτών. Σ’ αυτό το Δωδεκαήμερο έχουμε τρεις μεγάλες θρησκευτικές εορτές: τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά κ’ τα Φώτα.

    Σύμφωνα με την λαϊκή μας παράδοση σε κάθε γωνιά της Ελλάδας συναντούμε δοξασίες και παραδόσεις. Αξίζει να αναφέρουμε το στολισμό του χριστουγεννιάτικου δένδρου ή του καραβιού, την ανταλλαγή δώρων, την παρασκευή ιδιαίτερων φαγητών και γλυκών από τις νοικοκυρές. Έτσι λοιπόν ακόμα ένα χριστουγεννιάτικο έθιμο είναι αυτό των καλάντων, τραγουδιών δηλαδή που μας υπενθυμίζουν – αναγγέλλουν την έλευση κάποιας χαρμόσυνης γιορτής. Μέσα από τα κάλαντα εκφράζουμε ευχές προς στους φίλους, συγγενείς, γείτονες ή ακόμα και τα μέλη της οικογένειας. Κάλαντα – Κολίεντα – Κόλιαντα – Κόλιεντρα
    Η λέξη – κάλαντα – προέρχεται από την λατινική λέξη «calenda» που σημαίνει αρχή του μήνα. Έτσι λοιπόν με τη διαμόρφωση του ελληνικού ρήματος καλώ έχουμε τα κάλαντα, τραγούδια που σαν σκοπό τους έχουν την μεταφορά ενός μηνύματος (τη γέννηση του Χριστού, την έλευση του καινούριου χρόνου, την Βάπτιση του Χριστού).
    Η ιστορία των καλάντων συνδέεται όμως και με την αρχαία Ελλάδα αφού έχουν βρεθεί μουσικά κομμάτια παρόμοια με τα σημερινά κάλαντα, οπού τα παιδιά εκείνης τις εποχής προς τιμή του θεού Διονύσου κρατούσαν ένα ομοίωμα καραβιού ή άλλοτε κλαδί ελιάς ή δάφνης στολισμένο με καρπούς και άσπρο μαλλί, πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας και έπαιρναν τις προσφορές των νοικοκυράδων. Στην συνέχεια το έθιμο των καλάντων πέρασε στην αρχαία Ρώμη όπως και στο Βυζάντιο όπου παιδιά – νέοι κρατώντας ραβδιά, φανάρια, ομοιώματα στολισμένων πλοιαρίων τραγουδούσαν με την συνοδεία ενός τυμπάνου, ντεφιού ή τριγώνου. Ακόμα και σήμερα οι Πόντιοι σώζουν άθικτη αυτή την παράδοση.
    Τα κάλαντα έχουν σαν βάση τους παλιά λαϊκά τραγούδια, με ευχές για τον νοικοκύρη, την νοικοκυρά αλλά και μέλη της οικογένειας. Επίσης οι καλαντάρηδες ή καλαντηστάδες έκφραζαν ευχές για φίλους και γείτονες. Το τραγούδισμα των καλάντων ακόμα και στις μέρες μας είναι μία πράξη ιερή, τελετουργικής σημασίας, αφού σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη έχει ως αποτέλεσμα την υγεία και την ευημερία. Οι καλαντάρηδες τραγουδούν την παραμονή των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων πρωί ή βράδυ κρατώντας φαναράκια, τύμπανα, τρίγωνα, ντέφια ή άλλα μουσικά όργανα που τους συνοδεύουν. Τα παιδιά ή οι νέοι τραγουδούν μόνοι τους ή και σαν χορωδία με σκοπό να αποκομίσουν την «καλή χέρα» όπως λένε στην Κρήτη το φιλοδώρημα, είτε τα «καλοχερίδια ή καλούδια» δηλαδή πάσης φύσεως γλυκά και αγαθά όπως αυγά, φρούτα, ξυρούς καρπούς κ.α.
    Χριστουγεννιάτικα κάλαντα Κρήτης
    «Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας Χριστού τη θεία γέννηση να πω στ’ αρχοντικό σας. Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρετ’ η φύσης όλη. Άψε, βαγίτσα, το κερί, άψε και το διπλέρι και κάτσε και ντουχούντιζε ίντα θα μας εφέρει γ-ή απάκι, γ-ή λουκάνικο, γ-ή χοιρινό κομμάτι γ-ή από μαύρη όρνιθα κανένα αυγουλάκι κι αν το ‘κανέ κι η γαλανή, ας είναι ζευγαράκι. Φέρε πανιέρι κάστανα, πανιέρι λεπτοκάρια και φέρε και γλυκό κρασί να πιουν τα παλικάρια. Κι αν είναι με το θέλημα άσπρη μου περιστέρα ανοίξατε την πόρτα σας να πούμε καλησπέρα.»
    Μέσα από τους στοίχους αυτών των τραγουδιών παρατηρούμε ότι οι καλαντάρηδες για να συγκινήσουν τον «κύρη» και την «κερά» λένε πάρα πολλά «παινέματα» δηλαδή επαίνους και κοσμητικούς χαρακτηρισμούς, για όλα τα μέλη τις οικογένειας με σκοπό, να πείσουν τον νοικοκύρη και την νοικοκυρά να τους δώσει περισσότερα και πλουσιότερα φιλοδωρήματα.
    Κύριος σκοπός των καλαντιστών είναι η συνεύρεση με την παρέα και γι’ αυτό τα καλοχερίδια έχουν σαν σκοπό την συγκέντρωση όσων χρειάζονται για το ομαδικό φαγοπότι που συνήθως ακολουθεί.
    Τα κάλαντα όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, είναι τραγούδια τα οποία όμως έχουν εντελώς δικά τους βασικά χαρακτηριστικά. Είναι τραγούδια φτιαγμένα από το λαό, βασισμένα στα ιδιαίτερα ήθη και έθιμα που έχει κάθε τόπος κατά το Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων.
    Καστοριανά κάλαντα
    «Αραδιαστείτε έμπρεπα όλοι με την αράδα να πούμε τραγούδια ευγενικά ν’ αρέσουν τα’ αφεντικό μας. Αφέντης μας είναι καλός, στον κόσμο παραδειγμένος και μες στη μέση του μαχαλά στύλος μαλαματένιος. Ας είν’ πολλά τα έτη σας να ζείτε να ευτυχείτε του χρόνου δε σαν σήμερα ό,τι επιθυμείτε.»
    Κάλαντα Κυκλάδων
    «Για σένα, κόρη όμορφη, ήρθαμε να τα πούμε και τα καλά Χριστούγεννα για να σου ευχηθούμε. Σ’ αυτό το σπίτι που ΄ρθαμε καράβια ν’ ασημένια του χρόνου σαν και σήμερα να ‘ναι μαλαματένια. Αν έχεις κόρη όμορφη, βάλε την στο τσιμπίδι και κρέμασέ την αψηλά, να μην την φαν οι ψύλλοι. Φέρτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε, και του χρόνου να σας πούμε φέρτε μας κρασί να πιούμε». Ιδανικοί καλαντιστάδες είναι για όλους μας τα παιδιά, τα οποία συνεχίζουν και θα συνεχίσουν αυτοί την παράδοση.
    "ας είναι καλόδεχτα και καλοπληρωμένα..."

    * Της Μαρίας Μιχαλοπούλου - μουσικοπαιδαγωγού

    πηγή:http://tvxs.gr/news/paideia/na-ta-poyme-ta-kalanta-kai-i-istoria-toys

    Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

    Η Κιβωτός της Αγάπης

    • «Η αγάπη είναι μεταδοτική. Αρκεί κάποιος να κάνει την αρχή». Ο Πατέρας Αντώνιος και η Κιβωτός του Κόσμου

      Η Κιβωτός του Κόσμου ιδρύθηκε για την προστασία Μητέρας και Παιδιού το 1998 από τον -26χρονο τότε- ιερέα, πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου. Σήμερα προσφέρει καθημερινά φαγητό σε 1.300 άτομα που έχουν ανάγκη. Έχει 4 ξενώνες και 110 διαμερίσματα για μονογονεϊκές οικογένειες. Η Κιβωτός του Κόσμου λειτουργεί εδώ και 18 χρόνια στην Αθήνα, στα Ιωάννινα και στη Χίο. Στην Ήπειρο έχει επαναλειτουργήσει το νηπιαγωγείο, το δημοτικό και το γυμνάσιο. Στη Χίο στηρίζει ασυνόδευτα παιδιά προσφύγων. Στην Αθήνα, περιθάλπονται περίπου 400 παιδιά. Οι δράσεις δεν σταματούν στις βασικές ανάγκες τους (κοινωνικό παντοπωλείο, φαγητό, ένδυση, ψυχαγωγία, περίθαλψη, σχολική ένταξη, επαγγελματική κατάρτιση και σχολική υποστήριξη). Η Κιβωτός για να πραγματοποιήσει το έργο της στηρίζεται σε εθελοντές αλλά, απαραίτητα, και σε επιστημονικό προσωπικό.

      Η κοινότητα της Κιβωτού είναι πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική. Ελληνόπουλα αλλά και παιδιά από χώρες όπως οι Ρωσία, Γκάνα, Βουλγαρία, Αφγανιστάν, Ιράκ, μεγαλώνουν μαζί. Σκοπός είναι να μην ιδρυματοποιούνται τα παιδιά και να παραμένουν μαζί με τη μητέρα τους και άστεγες και άπορες μητέρες να βρουν εργασία. Οι δηλώσεις του Πατέρα Αντωνίου, δείχνουν τη θρησκεία όπως θα έπρεπε να είναι στην εφαρμογή της. με αγάπη, χωρίς διακρίσεις. Μέρες που είναι, τον ακούμε.

      «Η αγάπη είναι μεταδοτική. Αρκεί κάποιος να κάνει την αρχή. Μετά θα βρει το δρόμο της».

      «Τα πρώτα παιδιά που ήρθαν στην Κιβωτό εργάζονται εδώ, άλλοι έχουν φύγει στο εξωτερικό, έχουν κάνει τις οικογένειες τους. Είναι ίσως και παιδιά που θα συνεχίσουν και το έργο της Κιβωτού. Προέρχονται από χρήστες γονείς, γονείς που είναι στη φυλακή. Ωστόσο, αισθάνονταν μια περηφάνια. Πολλά από αυτά τα παιδιά είχαν μεγαλώσει πριν την ώρα τους. Ήταν θυμωμένα γιατί όλοι τα είχαν εγκαταλείψει. Ήθελαν πολύ να ενταχθούν κάπου».

      «Ο πρώτος χώρος της Κιβωτού ήταν ένα πρώην καφενείο στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου στον Κολωνό. Εγώ κατάλαβα ότι τα παιδιά αυτά δεν είχαν σπίτι, μια παραβατική πλατεία. Ήταν η εκκλησία και το σχολείο και ενδιάμεσα ο χαμός. Σιγά σιγά δεν μπορούσαμε να είμαστε στην πλατεία, δεν μας χώραγε. Έτσι νοικιάσαμε ένα χώρο, ένα πρώην καφενείο, απέναντι από την εκκλησία. Ξεκίνησε η σύζυγός μου να με βοηθά, να μαγειρεύει, εκεί που μαγείρευε για τους δυο μας, μαγείρευε για άλλα 10 άτομα. Άρχισαν να έρχονται πολλά παιδιά. Μου χτυπούσαν την πόρτα στη 1 τα μεσάνυχτα και μου έλεγαν: Πάτερα θα με βοηθήσετε;»

      «Η λέξη «Θεός» σημαίνει αγάπη χωρίς μέτρο. Σημαίνει τη θυσιαστική αγάπη, σημαίνει πράξη και όχι λόγια. Θεός είναι η πράξη όλων αυτών που πιστεύουμε. Στο πρόσωπο του άλλου μπορούμε να αντικρίσουμε το Θεό μας και ο δρόμος προς το Θεό είναι ο άνθρωπος».

      «Στη βασιλεία των ουρανών, δε θα μπούμε με το διαβατήριο μας, αν είμαστε Έλληνες ή όχι, αλλά με τις πράξεις μας. Κοίταζα προχθές γύρω μου και ήταν όμορφα. Ήταν παιδιά από διάφορες χώρες, που ο καθένας ήξερε τον άλλον με το όνομά του, ήταν φιλαράκια, δεν ήξεραν από πού είναι, τα μίση ανάμεσα στις χώρες. Εδώ κάνουμε ένα μεγάλο πείραμα, γιατί, ξέρεις κάτι, μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί ειρηνικά, κι ας είμαστε από άλλες χώρες, από άλλες θρησκείες, από άλλες παραδόσεις, όταν σεβόμαστε και αγαπάμε ο ένας τον άλλο για αυτό που είναι. Για την αρετή του. Τα παιδιά είναι καλοκάγαθα, δεν είναι μνησίκακα, δεν τα ενδιαφέρει να αγαπήσουν το φίλο τους επειδή είναι απ’ την ίδια πατρίδα. Δεν υπάρχουν γκέτο εδώ. Τα ακούω να λένε τραγούδια της χώρας τους και σκέφτομαι αυτός είναι ο παράδεισος».

      «Η ανάγκη σε κάνει και κάνεις φοβερά πράγματα. Ξεπέρασα τα όρια μου σε τέτοιο βαθμό, μου προέκυψε ένας εαυτός, που ούτε και εγώ δεν το πίστευα. Κρεμάστηκαν, αγκιστρώθηκαν πάνω τόσες ψυχές, που περιμέναν από εμένα, μου εμπιστεύτηκαν τη ζωή τους και ότι συνέβαινε στο σπίτι τους. Και εγώ που πλέον ήξερα, έκοβα βόλτες τα βράδια στο σπίτι, προσπαθώντας να βρω μια λύση για το κάθε παιδί».

      «Φταίει η αναπηρία να υπάρξουμε ως ενότητα, ως κοινωνία. Αποκτήσαμε επίπλαστες ανάγκες και απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον. Δεν μπορούμε να τα χρεώνουμε όλα στους ξένους. Δεν γίνεται να βλέπουμε παντού προβλήματα, αλλά να μη βλέπουμε τη δική μας ευθύνη σ’αυτό. Έχουν αυξηθεί τα ελληνόπουλα που έρχονται στην Κιβωτό τα τελευταία χρόνια και, αντί να δούμε τι συνέβη, μου στέλνουν απειλητικά γράμματα και e-mails, να προτιμώ μόνο ελληνόπουλα γιατί –για παράδειγμα– είναι χριστιανοί, λες κι ο χριστιανισμός ξεδιαλέγει ψυχές. Είναι ντροπή».

      «Τίποτα δεν γίνεται μαγικά, πρέπει να αφιερωθείς».

          Info: Η Κιβωτός του Κόσμου, Ζηνόδωρος 3 & Καλλικλέους, Τ.Κ. 10442 Αθήνα (Κολωνός), τηλ. & fax: 210 5141935, τηλ.: 210 5141953, e-mail.

    πηγή:http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg9590

    Η γιαγιά και το μολύβι

    Ένα αγόρι παρακολουθούσε τη γιαγιά του, καθώς έγραφε κάτι σαν επιστολή και σε κάποια στιγμή τη ρώτησε:

    -Γιαγιά, τι γράφεις; Είναι κάτι για μένα;
    Η γιαγιά σταμάτησε το γράψιμο και είπε στον εγγονό της:
    -Ναι, γράφω για σένα, αγόρι μου. Το σημαντικότερο, όμως, δεν είναι οι λέξεις, αλλά το μολύβι που χρησιμοποιώ. Ελπίζω να είσαι σαν το μολύβι, που θα χρησιμοποιήσεις και συ, όταν θα μεγαλώσεις.
    Το αγόρι κοίταξε πολύ περίεργα το μολύβι. Δεν έδειχνε τίποτε το ιδιαίτερο.
    -Τι εννοείς γιαγιά; Είναι σαν όλα τα άλλα μολύβια που έχω δει, είπε.
    -Αυτό εξαρτάται από το πώς βλέπεις τα πράγματα, του απάντησε η γιαγιά του και συνέχισε. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες και, αν καταφέρεις να τις υιοθετήσεις, θα είσαι ένα πρόσωπο που πάντα θα έχει ειρήνη με τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του.
    pencil_eraser_story
    Πρώτη ιδιότητα: Το μολύβι πάντοτε καθοδηγείται από ένα χέρι. Είσαι πλασμένος για μεγάλα και υψηλά πράγματα. Όμως, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάς ότι υπάρχει ένα χέρι που καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό είναι το χέρι του Θεού και μας καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά του.
    Δεύτερη Ιδιότητα: Μερικές φορές, πρέπει να σταματήσω να γράφω και να χρησιμοποιήσω την ξύστρα. Το μολύβι ξύνοντας το, υποφέρει προς στιγμή αλλά είναι αναγκαίο, γιατί γίνεται πιο οξύ και αποτελεσματικότερο στη δουλειά του. Έτσι κι εσύ πρέπει να μάθεις να υπομένεις ορισμένους πόνους, λύπες και δυσκολίες, διότι σε κάνουν καλύτερο πρόσωπο.
    Τρίτη Ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει να χρησιμοποιούμε πάντα γομολάστιχα, για να σβήνουμε τα λάθη. Το να διορθώνουμε στη ζωή μας κάτι που κάναμε λάθος δεν είναι αναγκαία κακό∙ μας βοηθάει να παραμείνουμε στο σωστό δρόμο και να συνεχίσουμε την πορεία μας.
    Τέταρτη Ιδιότητα: Αυτό που έχει σημασία σε ένα μολύβι δεν είναι το εξωτερικό ξύλινο περίβλημά του αλλά ο γραφίτης, το εσωτερικό του περιεχόμενο. Πάντα πρόσεχε τι συμβαίνει μέσα σου, στον κόσμο της ψυχής σου!
    Πέμπτη Ιδιότητα: Το μολύβι πάντοτε αφήνει ένα σημάδι που μαρτυρεί το πέρασμά του. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, θα πρέπει να γνωρίζεις ότι όλα, όσα κάνεις στη ζωή σου, θα αφήνουν ένα ανεξίτηλο σημάδι. Γι’ αυτό προσπάθησε κάθε σου πράξη να γίνεται ενσυνείδητα.

    πηγή:http://antikleidi.com/2016/12/14/giagia-kai-molubi/

    Η όμορφη Ισλανδική παράδοση ν΄ ανταλλάζουν βιβλία την παραμονή των Χριστουγέννων!



    Οι λάτρεις του βιβλίου σίγουρα θα ήθελαν να υιοθετήσουν αυτό το υπέροχο χριστουγεννιάτικο έθιμο από την Ισλανδία, που οποία συνδυάζει λογοτεχνία και διακοπές, δύο σε ένα!
    Οι Ισλανδοί λοιπόν, την παραμονή των Χριστουγέννων δωρίζουν ο ένας στον άλλο βιβλία και στη συνέχεια περνάνε τη νύχτα διαβάζοντας. Το έθιμο αυτό τόσο βαθιά ριζωμένο στην κουλτούρα τους , που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τα σπίτια πλημμυρίζουν βιβλία. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που η πλειοψηφία των βιβλίων στην Ισλανδία πωλείται μεταξύ Σεπτεμβρίου – Δεκεμβρίου στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τα Χριστούγεννα.
    Σ αυτή την εποχή του χρόνου, τα περισσότερα νοικοκυριά θα λάβουν τον ετήσιο δωρεάν κατάλογο βιβλίων των καινούριων εκδόσεων που ονομάζεται Bokatidindi, έτσι ώστε να επιλέξουν ποια απ αυτά θέλουν να αγοράσουν, τροφοδοτώντας τη “ραχοκοκαλιά της εκδοτικής βιομηχανίας.”
    “Είναι σαν την εκπυρσοκρότηση του όπλου για την έναρξη του αγώνα», λέει ο Baldur Bjarnason , ένας ερευνητής ο οποίος έχει γράψει για τη βιομηχανία του ισλανδικού βιβλίου. “Δεν είναι απλά ένας τυχαίος κατάλογος που μοιράζεται στα γραμματοκιβώτια κι όλοι θα τον αγνοήσουν. Τα βιβλία έχουν εξέχουσα σημασία εδώ.”
    Το μικρό αυτό νησί, με πληθυσμό μόλις 329.000 άτομα, έχει μία εξαιρετική λογοτεχνική αύρα. Αγαπούν να διαβάζουν και να γράφουν.
    Σύμφωνα με ένα άρθρο του BBC , «Η χώρα έχει τους περισσότερους συγγραφείς, τα περισσότερα βιβλία που έχουν εκδοθεί και διαβάζονται, κατά κεφαλήν, περισσότερα βιβλία απ΄ οπουδήποτε αλλού στον κόσμο … Μάλιστα ένας στους 10 Ισλανδοί θα δημοσιεύσει κάποια στιγμή στη ζωή του ένα βιβλίο
    Ένα ακόμα ιδιαίτερο γνώρισμα της σχέσης των Ισλανδών με το βιβλίο, είναι η αξία που αποδίδεται στο χαρτί, αφού τα e – books δεν είναι και τόσο δημοφιλή όσο στις υπόλοιπες δυτικές χώρες. Ένας ιδιοκτήτης βιβλιοπωλείου υπογραμμίζει ότι το έντυπο βιβλίο είναι ένα τεράστιο δώρο για τη χώρα.
    Ακούγεται σαν θαυμάσια παράδοση, ιδανική για ένα χειμωνιάτικο βράδυ . Είναι κάτι που σίγουρα θα ευχόμασταν να το ενσωματώσουμε και στην δική μας Χριστουγεννιάτικη παράδοση, γιατί όπως και να χει ο συνδυασμός των γιορτών με ένα καλό βιβλίο είναι σίγουρα μία πολύ ελκυστική πρόταση για αυτούς που το αγαπάνε πολύ.

    πηγή:http://antikleidi.com/2016/12/16/icelandic-tradition-of-giving-books/

    Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

    Το σούπερ μάρκετ της αντι-σπατάλης!

    Το κίνημα κατά της σπατάλης του φαγητού εξαπλώνεται στην Ευρώπη. Η Δανία ανοίγει την πρώτη αγορά προϊόντων λίγο πριν τη λήξη τους και έχει ουρές.

    • Περίπου 800 εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο υποφέρουν από την πείνα, ενώ την ίδια στιγμή πάνω από το 1/3 των τροφίμων που παράγονται παγκοσμίως καταλήγει στα σκουπίδια.

      Η Δανία ξεκίνησε εδώ και χρόνια να μειώνει την σπατάλη των τροφίμων, όταν το μεγαλύτερο σούπερ μάρκετ χαμηλού κόστους της χώρας, Rema 1000, συμφώνησε να αντικαταστήσει όλες τις προσφορές «2+1 δώρο», με εκπτώσεις σε μονά τεμάχια ώστε να μειώσει την σπατάλη.

      Πρόσφατα όμως, νέο σούπερ μάρκετ, άνοιξε ώστε να μειώσει ακόμα περισσότερο τη σπατάλη τροφίμων. Μπορεί να πουλάει κυρίως προϊόντα που λήγουν, έχουν λάθος ετικέτες ή κατεστραμμένες συσκευασίες, όμως πέτυχε τόσο πολύ, που άνοιξε και δεύτερο υποκατάστημα μέσα σε μόλις 9 μήνες.

      Τα δύο σούπερ μάρκετ Nørrebro Wefood λειτουργούν αποκλειστικά με εθελοντές, και προϊόντα από δωρεές παραγωγών και άλλων σούπερ μάρκετ. Οι εθελοντές μαζεύουν τα προϊόντα που λήγουν και στη συνέχεια τα πωλούν με έκπτωση ως και 50%, ενώ τα έσοδα δωρίζονται σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

      Πίσω από τη δημιουργία τους είναι η φιλανθρωπική οργάνωση DanChurchAid, η οποία είναι υπεύθυνη για το σούπερ μάρκετ και έχει ως σκοπό την καταπολέμηση της φτώχειας. Στη Δανία, η πώληση ληγμένων είναι νόμιμη, αρκεί να μην είναι άμεσα επικίνδυνα για την υγεία και να είναι σαφές ότι έχουν λήξει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα περισσότερη τροφή για τους ανθρώπους, λιγότερη σπατάλη αλλά και μικρότερο οικολογικό αποτύπωμα, αφού σύμφωνα με την DanChurchAid, η βιομηχανία τροφίμων απελευθερώνει 3,3 δισεκατομμύρια τόνους αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα της Γης.

      Το να τελειώσει η σπατάλη των τροφίμων είναι ακόμα μακρινό μέλλον αφού σχεδόν 1,3 δισ τόνοι τροφίμων σπαταλούνται κάθε χρόνο -περισσότερα από αρκετό για να τραφούν τα 1 δισεκατομμύρια ανθρώπων που υποφέρουν από την πείνα σε παγκόσμιο επίπεδο- σύμφωνα με τον ΟΗΕ.

    • πηγή:http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg10564

    ΔΩΡΕΑΝ: Δεκέμβριος στην Αθήνα

    • Από φεστιβάλ μέχρι θέατρο. Έξι επιλεγμένες στάσεις στην πόλη για τις γιορτές, με ελεύθερη είσοδο


      ΑΝΙΜΑSYROS ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ #ANIMATION #ΣΤΕΓΗ #ΔΙΗΜΕΡΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ: Η Στέγη και το Animasyros αποχαιρετούν το έτος με ένα διήμερο προβολών γεμάτο ταινίες animation για κάθε ηλικία. Το Animasyros στη Στέγη περιλαμβάνει μια best-of επιλογή ταινιών, με περισσότερες από 30 animation ταινίες μικρού μήκους από το Animasyros 9.0. αλλά και από ταινίες που υλοποιήθηκαν στο πλαίσιο εργαστηρίων με την υποστήριξη της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Οι ταινίες είναι από όλο τον κόσμο και παρουσιάζονται σε 4 προγράμματα ανάλογα με τις ηλικιακές ομάδες. Μπορείτε να κάνουμε κράτηση θέσης εδώ. Info: Το Animasyros Στη Στέγη, 27-28 Δεκεμβρίου.

      ΤΟ ΚΟΝΤΕΪΝΕΡ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ #ΠΟΛΗ #ΘΕΑΤΡΟ: Οι ηθοποιοί του Εθνικού Θεάτρου διαβάζουν αποσπάσματα από την ελληνική πεζογραφία και ποίηση «Έξω από τα τείχη», δηλαδή εκτός θεάτρου αλλά μέσα στο κοντέινερ του Δήμου Αθηναίων, και σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές. Το κοντέινερ περιοδεύει στους δρόμους της Αθήνας αφού τα λογοτεχνικά αποσπάσματα συνδέονται με τους σταθμούς του, και πηγαίνει από το Θησείο μέχρι την οδό Ακαδημίας. Info: Το «Κοντέινερ» του Εθνικού Θεάτρου, έως 28 Δεκεμβρίου.

      ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗ ΜΑΡΙΝΑ ΦΛΟΙΣΒΟΥ #ΠΙΤΣΙΡΙΚΙΑ #ΒΟΛΤΕΣ: Η Μαρίνα Φλοίσβου μεταμορφώνεται σε ένα μαγικό υποθαλάσσιο σταθμό τρένου και μας προσκαλεί να ταξιδέψουμε μέσα από τις σελίδες του παραμυθιού «Ο Φλοίσβος και το Μαγικό Υποθαλάσσιο Τρένο». Εδώ, τα πιτσιρίκια μας μπορούν ανάμεσα σε άλλα να ακούσουν την αφήγηση του παραμυθιού, να μεταμφιεστούν σε χριστουγεννιάτικα πλάσματα με Face Paint, να κάνουν κατασκευές, να δουν από θέατρο και παιδική όπερα μέχρι Καραγκιόζη και φυσικά να γράψουν γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Info: Χριστούγεννα στη Μαρίνα Φλοίσβου, έως 7 Ιανουαρίου.

      ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΟ ΚΠΙΣΝ #ΠΑΡΚΟ #ΤΕΧΝΗ #ΜΟΥΣΙΚΗ #ΣΙΝΕΜΑ #ΑΘΛΗΣΗ: Το πάρκο γιορτάζει και μας υποδέχεται με πολλές δωρεάν εκδηλώσεις: η έκθεση του του Γ. Μόραλη και του Χ. Καπράλου συνεχίζεται όπως και τα μαθήματα yoga, pilates, θαλάσσιου καγιάκ και ιστιοπλοΐας, jazz συναυλίες, σύγχρονοι ήχοι από τον Monsieur Μinimal μέχρι τη May Roosevelt, ένα Χριστουγεννιάτικο Γκαλά Όπερας από την Εθνική Λυρική Σκηνή, τον αγαπημένο των παιδιών Ευγένιο Τριβιζά και τις ιστορίες του και πολύ σινεμά με αφιερώματα στα τέρατα του κινηματογράφου, τις παιδικές ταινίες και φιλμ των Χριστουγέννων. Ιnfo: Ημέρες Γιορτής στο ΚΠΙΣΝ, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

      ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ #ΕΚΘΕΣΗ: 91 σπάνια, χειροποίητα βιβλία με έργα τέχνης του αγαπημένου Έλληνα ζωγράφου, μιας μεγάλης γκάμας κειμένων από την αρχαιότητα έως σύγχρονους – Θεόκριτος, Αριστοφάνης, Αλκαίος, Καβάφης, Παλαμάς Μάνος Ελευθερίου– εικονογραφημένα από τον Αλέκο Φασιανό από το 1973 έως το 2013, μας περιμένουν να τα ανακαλύψουμε στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων. Info: 91 βιβλία με έργα τέχνης του Αλέκου Φασιανού, έως τις 8 Ιανουαρίου.

      ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ #ΕΥΓΕΝΙΔΕΙΟ #ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΟ: Τι ήταν αυτό το μυστηριώδες «Άστρο» που οδήγησε τους τρεις Μάγους στον νεογέννητο Χριστό; Ήταν μετέωρο ή κομήτης; Νόβα ή σουπερνόβα; Μετεωρίτης ή βολίδα; Ταξιδεύοντας πίσω στους αιώνες, ξεκινώντας από τη γέννηση του Θείου Βρέφους, «Το Άστρο των Χριστουγέννων» στο Ίδρυμα Εγενίδου, ξεδιπλώνει ιστορικά αλλά και επιστημονικά δεδομένα, σε μια ιστορία με άξονα τα Χριστούγεννα, γεμάτη εικόνες, μελωδίες αλλά και διαδραστικότητα. Για παιδιά 10 ετών και άνω και ενήλικες. Info: Το Άστρο των Χριστουγέννων, 15 Δεκεμβρίου.
    πηγή:http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg10573

    Οι αισιόδοξες γυναίκες ζουν περισσότερο!

    Οι γυναίκες που βλέπουν τα πράγματα με θετικό και αισιόδοξο τρόπο, έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να ζήσουν περισσότερα χρόνια, σε σχέση με τις απαισιόδοξες, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.



    Οι αισιόδοξες είναι λιγότερο πιθανό να πεθάνουν πρόωρα από λοίμωξη, καρδιά, εγκεφαλικό, καρκίνο κ.α.
    Δεν είναι η πρώτη μελέτη που συνδέει την ψυχική υγεία και ιδίως την αισιοδοξία με τη μακροζωία.
    Φαίνεται πως η αισιοδοξία -η τάση να βλέπει κανείς τη φωτεινή πλευρά του κόσμου και να προσδοκά ότι θα συμβούν καλά πράγματα στον ίδιο και στους γύρω του- έχει άμεση θετική επίπτωση στη βιολογία ενός ανθρώπου, πιθανώς λόγω ενίσχυσης του ανοσοποιητικού συστήματος.
    Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Έρικ Κιμ της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό επιδημιολογίας «American Journal of Epidemiology», ανέλυσαν στοιχεία για περίπου 70.000 γυναίκες με μέση ηλικία 70 ετών στην αρχή της έρευνας.
    Οι γυναίκες απάντησαν σε ερωτηματολόγια για να διαπιστωθεί ο βαθμός αισιοδοξίας τους.
    Στη συνέχεια παρακολουθήθηκαν σε βάθος οκταετίας η κατάσταση της υγείας τους, καθώς και οι ατίες θανάτου όσων πέθαναν στο μεταξύ.
    Διαπιστώθηκε ότι οι πιο αισιόδοξες γυναίκες είχαν κατά μέσο όρο 30% μικρότερο κίνδυνο πρόωρου θανάτου, σε σχέση με τις λιγότερο αισιόδοξες.
    Όσον αφορά τις επιμέρους αιτίες θανάτου, η μεγάλη αισιοδοξία σχετιζόταν με 52% μικρότερο κίνδυνο θανάτου από λοίμωξη, 39% θανάτου από εγκεφαλικό, 38% θανάτου από καρδιά ή πνευμονικό νόσημα και 16% μικρότερο κίνδυνο θανάτου από καρκίνο.
    Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι οι αισιόδοξοι άνθρωποι τείνουν να έχουν χαμηλότεροη χοληστερίνη και μικρότερη φλεγμονή στον οργανισμό τους.

    «Τα ευρήματά μας επιβεβαιώνουν ότι θα πρέπει να κάνουμε προσπάθειες για να τονώσουμε την αισιοδοξία, η οποία σχετίζεται με πιο υγιείς συμπεριφορές και με πιο υγιείς τρόπους αντιμετώπισης των δυσκολιών της ζωής» δήλωσε ο Κιμ.

    πηγή:http://tvxs.gr/news/ygeia/oi-aisiodokses-gynaikes-zoyn-perissotero

    H «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία - Ένα δέντρο, μια φορά» σε animation και παραμύθι [ΒΙΝΤΕΟ]

    H «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία - Ένα δέντρο, μια φορά» του μεγάλου Έλληνα παραμυθά Ευγένιου Τριβιζά είναι μια πραγματικά υπέροχη ιστορία.


    Αξίζει και να τη διαβάσετε και να τη δείτε μαζί με το παιδί σας.
    Ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ, στο ζοφερό πεζοδρόµιο µιας πόλης, συναντιούνται ένα παραµεληµένο δέντρο και ένα φτωχό αγόρι. Το δέντρο βλέπει από τα παράθυρα των σπιτιών τα καταστόλιστα δέντρα και ζηλεύει. Ζητά από το αγόρι να το στολίσει.
    Εκείνο, όµως, ούτε στολίδια έχει, ούτε χρήµατα. Πώς είναι δυνατόν να στολίσει ένα µίζερο δέντρο στη µέση ενός παγωµένου πεζοδροµίου; Κι όµως… εκείνη η νύχτα είναι µια νύχτα ονείρων, µια νύχτα µαγική…

    Δείτε το animation:



    πηγή:http://tvxs.gr/news/paideia/i-xristoygenniatiki-istoria-toy-eygenioy-tribiza-se-animation-kai-paramythi-binteo

    Γιατί αρρωσταίνουμε το χειμώνα;



    Η ατάκα «ντύσου καλά, θα αρρωστήσεις» είναι η αγαπημένη των γονιών μας. Ωστόσο οι επιστήμονες εξηγούν κατά πόσο τελικά σχετίζεται το κρυολόγημα με τις χαμηλές θερμοκρασίες.
    Ο Μιτσελ Μόφιτ και ο Γκρέγκορι Μπράουν από την ASAP Science, χρησιμοποιώντας και συγκρίνοντας ιατρικές πηγές δημιούργησαν ένα σχετικό βίντεο animation που διευκρινίζει τελικά αυτό το ερώτημα.
    Οπως αναφέρουν, η συσχέτιση μεταξύ του κρύου καιρού και του κρυολογήματος δεν είναι τυχαία. Περίπου 5% με 20% των Αμερικάνων αρπάζουν κρυολόγημα κάθε χρόνο στο τέλος του Φθινοπώρου και τις αρχές του χειμώνα, ενώ και μόνο η λέξη «κρυολόγημα» προδιαθέτει την συσχέτιση αυτή.
    Ωστόσο υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που ανατρέπουν εν μέρει τη θεωρία. Οπως εξηγούν οι ερευνητές, το κρυολόγημα είναι ίωση, δηλαδή προκαλείται από ιό, άρα απαραίτητη προϋπόθεση για να πάθει κάποιος κρυολόγημα είναι να υπάρχουν ιοί στην ατμόσφαιρα. Αν δεν υπάρχουν ιοί στην ατμόσφαιρα δεν γίνεται να αρρωστήσει κάποιος, όσο πολύ κι αν κρυώνει.
    Ομως πώς γίνεται τελικά η συσχέτιση του κρύου καιρού με τις ιώσεις; Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι όταν κάνει κρύο έξω, ο περισσότερος κόσμος μένει σε κλειστούς χώρους και έρχεται σε επαφή με περισσότερους ανθρώπους με αποτέλεσμα να είναι εκτεθειμένος σε περισσότερα μικρόβια.
    Επιπλέον, μεγάλο ρόλο παίζει και η υγρασία στην εξάπλωση ενός ιού. Οσο μειώνεται η υγρασία του περιβάλλοντος, τόσο πιο γρήγορα πολλαπλασιάζονται οι ιοι. Παράλληλα, η μύτη μας στεγνώνει λόγω της έλλειψης υγρασίας και παράγει περισσότερη βλέννα, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί προστασία από τους εξωτερικούς παθογόνους μικροοργανισμούς. Τέλος η έλλειψη της βιταμίνης D που παίρνουμε από τον Ηλιο το καλοκαίρι, «ρίχνει» το ανοσοποιητικό μας.
    Πρόσφατα πειράματα όμως περιπλέκουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα, αφού οι εθελοντές τοποθέτησαν τα πόδια τους σε παγωμένο νερό και αποδείχθηκε ότι είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες να αναπτύξουν συμπτώματα κρυολογήματος σε σχέση με εκείνους που είχαν τα πόδια τους στεγνά.
    Μία θεωρία εξηγεί το συγκεκριμένο φαινόμενο, επισημαίνοντας ότι το κρύο προκαλεί συστολή των αιμοφόρων αγγείων με αποτέλεσμα τα λευκά αιμοσφαίρια, οι «αστυνόμοι» του οργανισμού μας, να δυσκολεύονται να κινηθούν για να φτάσουν στον ιό, επιβραδύνοντας έτσι την αντίδραση του ανοσοποιητικού. Ταυτόχρονα αυξάνονται και τα επίπεδα της κορτιζόνης, η οποία καταστέλλει τις αντιδράσεις του ανοσοποιητικού. Την θεωρία αυτή έρχονται να επιβεβαιώσουν μελέτες σε ποντίκια και ανθρώπους που δείχνουν ότι η αποτελεσματικότητα του ανοσοποιητικού εξαρτάται κατά πολύ από την εξωτερική θερμοκρασία.
    Επιπλέον, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, οι ιοί που προκαλούν τη γρίπη διαθέτουν ένα «μυστικό όπλο». Κατά τους χειμερινούς μήνες, το εξωτερικό περίβλημα τους παγώνει, σκληραίνει και λειτουργεί σαν ασπίδα, επιτρέποντας την ευκολότερη εξάπλωση τους. Αντίθετα όταν έχει ζέστη το περίβλημα γίνεται σαν ζελέ και είναι ανίκανο να προστατεύσει τον ιό όταν εκτίθεται στο περιβάλλον.
    Ετσι, οι ερευνητές καταλήγουν ότι εν τέλει σχετίζεται η θερμοκρασία έξω με το κρυολόγημα, αλλά μόνο στο επίπεδο της μετάδοσης του ιου από το ένα άτομο στο άλλο και μόνο στο επίπεδο της αντιμετώπισης του από τον ίδιο τον οργανισμό.



    πηγή:http://antikleidi.com/2016/12/15/giati-arwstainoume-to-xeimwna/

    Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

    Αλληλεγγύη: η συνισταμένη των αξιών


    street-art-solidarity
    Το όραμα για τη δημιουργία μιας “ιδανικής κοινωνίας” στηρίζεται στις πανανθρώπινες αξίες που η κλασική Ελλάδα του 5ου αιώνα π.Χ. και ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός του 18ου αιώνα δημιούργησαν. Είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα-ατομικά, κοινωνικά, πολιτικά. Τρεις είναι ίσως οι πιο σημαντικές.
    Πρώτη και θεμελιώδης αξία για την ύπαρξη ενός όμορφου κόσμου είναι η ελευθερία. Ο Βολταίρος ονομάζει ελευθερία «το να μπορώ ανεμπόδιστα να κινούμαι ή να στέκομαι, σύμφωνα με την εκλογή του πνεύματός μου». Όταν, δηλαδή, ο άνθρωπος έχει «ιδίαν» βούληση, διαθέτει τον εαυτό του, ρυθμίζει τη ζωή του, παίρνει και εκτελεί τις αποφάσεις του κατά τη δική του κρίση, σύμφωνα με τις επιθυμίες του και τα συμφέροντά του με την υποχρέωση, όμως, να σέβεται το αντίστοιχο δικαίωμα των άλλων στο πλαίσιο της συνύπαρξης.
    καλπασμός στην ελευθερία - Δούλοι φυγάδες -Eastman Johnson - 1862
    καλπασμός στην ελευθερία – Δούλοι φυγάδες -Eastman Johnson – 1862
    Αυτή η μορφή της ελευθερίας, που αποτελεί την κοινωνική ελευθερία, αποκτά το πραγματικό της νόημα, όταν γίνει το σκαλοπάτι για την απόκτηση της εσωτερικής ελευθερίας. Με αυτήν την τελευταία μπορεί να ελέγξει τις ενστικτώδεις αντιδράσεις του και να ρυθμίζει τη συμπεριφορά του σύμφωνα με τις αρχές, τις αξίες που θέτει ο ίδιος, τις αιώνιες αξίες της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της αγάπης. Με λίγα λόγια εσωτερική ελευθερία σημαίνει αυτοδέσμευση του εαυτού σου, στροφή στην Αρετή.
    Η δεύτερη αξία αφορά τη δικαιοσύνη. Κατά τον Πλάτωνα, στο έργο του «Πολιτεία», από τις τέσσερις αρετές, Σοφία, Ανδρεία, Σωφροσύνη, Δικαιοσύνη, που πρέπει να χαρακτηρίζουν την ιδεώδη πολιτεία, η Δικαιοσύνη αποτελεί το θεμέλιο λίθο της. Βασική αρχή της είναι η θέση ότι κάθε πολίτης εργάζεται μόνο στο αντικείμενό του και επομένως συνεισφέρει από το πόστο του στην κοινωνική πρόοδο. Γι’αυτό “αποστολή του κράτους είναι να φέρει με τη δικαιοσύνη στην κοινωνία των ανθρώπων αρμονία και τάξη” (Κ. Τσάτσος). Αλλά και η σύγχρονη αντίληψη της δικαιοσύνης εκφράζει την πλατωνική προσέγγιση.
    Δικαιοσύνη του Luca Giordano.
    Δικαιοσύνη του Luca Giordano.
    Αφού το άτομο, κάνοντας ελεύθερα τις επιλογές του, αξιοποιεί ή όχι τις ικανότητές του, απολαμβάνει ή όχι τα κοινωνικά αγαθά, υλικά και πνευματικά – εισόδημα, αγάπη, εκτίμηση, αναγνώριση, συντροφιά, σιγουριά-, με την προϋπόθεση ότι το κράτος δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους στην εκπαίδευση, την πληροφόρηση, τη γνώση, τη συμμετοχή. Επομένως, ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητές του προσφέρει στην κοινωνία και αμείβεται ανάλογα με την προσφορά του.
    Τρίτη αξία, η συνισταμένη των προηγούμενων, είναι η αλληλεγγύη. Ως αλληλεγγύη θεωρείται το ηθικό καθήκον της αλληλοβοήθειας, της υποχρέωσης που έχουν τα μέλη μιας ομάδας να υποστηρίζονται και να ενισχύονται αμοιβαία. Η συμπεριφορά αυτή αποκτά μεγάλη ηθική αξία, όταν αποτελεί αυτοσκοπό και ποτέ το μέσον προκειμένου να πετύχουμε κάποιον άλλον σκοπό μας. Αλλά και μικραίνει η αξία της, όταν εκδηλώνεται μονάχα από φόβο. Όταν εκπληρώνεται ως καθήκον αυτοπροαίρετα χαρίζει ηθική ικανοποίηση και υψηλή αυτοεκτίμηση.solidarity_graphic
    Γίνεται πράξη απελευθερωτική, ενώ παράλληλα γεννιέται η δυνατότητα για μεταστροφή των κοινωνικών πραγμάτων. Όμως το χρέος της αλληλεγγύης εκπορεύεται όχι μόνο από τα ανθρωπιστικά συναισθήματα. Υπαγορεύεται από το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατικότητας. Η αλληλεγγύη διαφέρει από τη φιλανθρωπία στο ότι δεν αφορά άμεσα ένα άλλο πρόσωπο εξατομικευμένα. Αφορά τους πάντες και είναι επωφελής για τους πάντες μέσα σε μια κρατικά οργανωμένη κοινωνία. Η Κινέζικη ρήση:
    “Αν σου ζητήσει κάποιος πεινασμένος ρύζι μην του δώσεις , μάθε τον να το καλλιεργεί”
    φανερώνει τη διαφορά. Χωρίς αυτή την αξία οι δύο προηγούμενες, ελευθερία και δικαιοσύνη χάνουν την καθολικοτητά τους. Γι’ αυτό σήμερα βρίσκονται σε κρίση. Η ανεργία και η φτώχεια από τη μια, η απουσία κοινωνικού κράτους από την άλλη οδηγούν στην απώλεια των κοινωνικών, εργασιακών και οικονομικών δικαιωμάτων των πολιτών. Η στοιχειώδης κοινωνική ευημερία συρρικνώνεται ιδιαίτερα για τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις, ενώ σε πολλές περιπτώσεις περισσεύει η αναξιοπρέπεια, η εξαθλίωση, η κοινωνική αδικία.
    Με την ανάληψη ποικίλων πρωτοβουλιών αλληλεγγύης εκ μέρους των πολιτών και την εθελοντική ενεργοποίησή τους οι πάσχοντες είναι δυνατόν να αποκτήσουν ισοτιμία, αξιοπρέπεια και ενεργό συμμετοχή στα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, περιορίζοντας τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση. Είναι απαραίτητο, δηλαδή, ο άνθρωπος να προσφέρει τον εαυτό του στους άλλους χωρίς να αποβλέπει σε κάποιο οικονομικό, επαγγελματικό ή άλλο όφελος. Για να γίνει αυτό απαιτείται να απορρίψει δυο αρχές που καταδυναστεύουν τη ζωή του και αποτελούν φαινόμενα του σύγχρονου πολιτισμού και τρόπου ζωής.
    Η μία είναι ο ατομικισμός, δηλαδή η τάση του ανθρώπου να επιδιώκει την ικανοποίηση του ατομικού συμφέροντος αδιαφορώντας, αν αυτό στρέφεται ενάντια στο κοινό καλό και το κοινωνικό συμφέρον.
    Η άλλη είναι ο υλισμός,  δηλαδή η πίστη στην ύπαρξη μόνο της ύλης, η προσπάθεια απόκτησης καθετι υλικού μόνο και η απόρριψη των ιδεών. Με αυτές τις αρχές επικρατεί μίσος, καχυποψία, ανασφάλεια, αδυναμία εξεύρεσης λύσεων. Αντίθετα, υιοθετώντας το ανθρωπιστικό ιδεώδες καταπολεμείται η φτώχεια, η εκμετάλλευση, ο αναλφαβητισμός, οι ασθένειες, ανακουφίζονται οι άνθρωποι από εμπόλεμη κατάσταση ή φυσική καταστροφή, προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το φυσικό περιβάλλον, εξασφαλίζεται η δυνατότητα να ζουν με ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, αξιοπρέπεια, απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις και ρατσισμό. Ακόμα, καλλιεργείται η κοινωνική συνείδηση, οι πολίτες γίνονται ενεργά μέλη της κοινωνίας με αποτέλεσμα την καλύτερη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και τη στήριξη του δημοκρατικού πολιτεύματος.
    Επομένως, το ηθικό καθήκον της φροντίδας για την ευδαιμονία των άλλων,επιτάσσεται και από τον ορθό λόγο, γιατί καθορίζει τη μορφή της κοινωνίας. “Τρία πράγματα που ποθούμε περισσότερο στη ζωή μας, ευτυχία, ελευθερία, πνευματική γαλήνη, τ’ αποκτούμε πάντα αφού πρώτα τα προσφέρουμε εμείς σε κάποιον άλλο”.
    Νικόλαος Γ. Ζυγογιάννης – Καθηγητής
    ΠΗΓΗ:http://antikleidi.com/2016/12/11/allilegii/

    Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

    Η μαθήτρια και το νερό


    Κάποτε σε μια σχολική εκδρομή, η δασκάλα καθόταν μαζί με τις μαθήτριές της κάτω από ένα δέντρο. Κάποια στιγμή η δασκάλα δίψασε και ζήτησε από μιαμαθήτρια να πάει μέχρι το κοντινό ρυάκι και να της φέρει λίγο νερό
    Φτάνοντας η μαθήτρια με το άδειο μπουκάλι, διαπίστωσε ότι στο ρυάκι ήτανκάποιες γυναίκες και έπλεναν τα ρούχα τους και το νερό ήταν βρώμικο από σαπούνια και λάσπες. Έτσι η μαθήτρια επέστρεψε στην δασκάλα της και της εξήγησε τι είχε συμβεί.
    Μετά από λίγη ώρα, η δασκάλα ζήτησε και πάλι από την ίδια μαθήτρια να πάει να γεμίσει το άδειο μπουκάλι. Αυτή τη φορά το νερό ήταν καθαρό και η λάσπη είχε κατακάτσει. Η μαθήτρια όλο χαρά γέμισε το μπουκάλι και το πήγε στην δασκάλα. 
    Η δασκάλα κοίταξε το μπουκάλι με το καθαρό νερό και γυρίζοντας προς την μαθήτρια της είπε, 
    «Είδες πως καθάρισε το νερό; Έτσι είναι και η σκέψη. Όταν είναι πολύ ανακατεμένη και θολωμένη μην την πιέζεις. Να της δίνεις λίγο χρόνο και εκείνη θα βρει τον τρόπο να καθαρίσει από μόνη της».
    Δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθουμε πως το κεφάλι μας θα σπάσει και οι σκέψεις γυρίζουν ανεξέλικτα προς κάθε κατεύθυνση. Τότε είναι που το πιέζουμε ελπίζοντας ότι έτσι η λύση θα έρθει γρηγορότερα. Το μυαλό, σε αντίθεση με άλλους ιστούς του σώματος, δεν αντιδρά καλά σε πιέσεις ή καταπιέσεις.
    Ό,τι πας να πιέσεις γιγαντώνεται και ό,τι πας να καταπιέσεις θεριεύει.Είναι κάτι σαν την βρύση του νερού, που όταν προσπαθήσεις να κλείσεις την ροή με το δάχτυλο, σύντομα διαπιστώνεις ότι το νερό έχει αυξήσει την τάση του. 
    Η σύγχρονη εποχή και εκπαίδευση, μας έχει διδάξει πώς να γεμίζουμε το μυαλό αλλά κανένας δεν έχει ασχοληθεί με το πώς χειριζόμαστε αποδοτικά το όργανο. Σίγουρα αποδίδει καλύτερα όταν είναι χαλαρό ή όταν μάθουμε να το χαλαρώνουμε.

    πηγή:http://hamomilaki.blogspot.gr/2016/12/mathitria-nero.html

    Δέκα ταινίες για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

    Aπό το 1948, η 10η Δεκεμβρίου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σε ανάμνηση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ. Τιμώντας την συγκεκριμένη επέτειος, στην Κινηματογραφική Στήλη του Tvxs.gr συγκεντρώσαμε και παρουσιάζουμε δέκα (10) χαρακτηριστικές κινηματογραφικές δημιουργίες, οι οποίες κυκλοφόρησαν στις Αίθουσες τον 21ο αιώνα και αναδεικνύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

    «Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.» - 1ο Άρθρο της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Ο.Η.Ε.
    «Ο Πιανίστας» (The Pianist - 2002) του Ρόμαν Πολάνσκι

    Ο Βλαντισλάβ Σπίλμαν (Άντριεν Μπρόντι), είναι ένας διάσημος Εβραιοπολωνός πιανίστας που δουλεύει στον ραδιοφωνικό σταθμό της Βαρσοβίας. Όμως βλέπει τον κόσμο του να καταρρέει όταν ξεσπά ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, με την εισβολή των Γερμανών στην Πολωνία, τον Σεπτέμβριο του 1939. Αφού ο ραδιοφωνικός σταθμός καταστρέφεται από τις εκρήξεις, ο Βλαντισλάβ επιστρέφει σπίτι του όπου και μαθαίνει ότι η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία έχουν κηρύξει πόλεμο ενάντια στη Γερμανία. Πιστεύοντας ότι ο πόλεμος θα τελειώσει γρήγορα, αυτός και η οικογένειά του γιορτάζουν το γεγονός.
    Ωστόσο κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής που λαμβάνει χώρα τους επόμενους μήνες, οι συνθήκες διαβίωσης των Εβραίων σταδιακά χειροτερεύουν και τα δικαιώματά τους περιορίζονται. Κάθε οικογένεια επιτρέπεται να έχει ένα ελάχιστο χρηματικό ποσό. Ενώ παράλληλα όλοι πρέπει να φοράνε ένα περιβραχιόνιο με το Αστέρι του Δαβίδ για να ξεχωρίζουν, οφείλοντας παράλληλα να δέχονται αδιαμαρτύρητα διάφορες ταπεινώσεις.
    Με τον Άντριεν Μπρόντι στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του, η ταινία έδωσε την ευκαιρία στον Πολάνσκι να εξερευνήσει τις Πολωνικές του ρίζες και τα δύσκολα παιδικά του βιώματα. Το φιλμ, βασισμένο στο βιβλίο του Wladyslaw Szpilman, δέχτηκε διθυραμβικές κριτικές, κερδίζοντας αρκετά βραβεία, μεταξύ των οποίων και τρία Όσκαρ: Καλύτερου Ηθοποιού για τον Έντριαν Μπρόντι, Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου για τον Ρόναλντ Χάργουντ και Σκηνοθεσίας για τον Ρόμαν Πολάνσκι.

    «Το Λιβάδι που Δακρύζει» (2004) του Θόδωρου Αγγελόπουλου












    Μια ομάδα περιπλανώμενων Ελλήνων της Οδησσού φτάνει σ' ένα βαλτότοπο της Ελλάδας που ορίζεται από ένα ποτάμι που τον διασχίζει. Οι πρόσφυγες εγκαθίσταται εκεί, χτίζουν έναν οικισμό και προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Μια οικογένεια κυριαρχεί. Ο πατέρας αυστηρός και πείσμων, μετά τον θάνατο της γυναίκας του θα θελήσει να παντρευτεί την Ελένη, ένα κοριτσάκι που μεγάλωσε στο σπίτι του αφού το είχαν περιμαζέψει στο φευγιό τους μέσα στο χαμό του διωγμού. Ο γάμος δε θα γίνει ποτέ και η Ελένη φεύγει με τον γιο του, που αγαπιούνται από παιδιά
    Η περιπλάνηση των δύο νέων στην Ελλάδα, υπό την προστασία μιας ομάδας μουσικών, μετατρέπεται σε μια τραγική ιστορία. Η ταραγμένη πολιτική σκηνή οδηγεί τους νέους να αντιμετωπίσουν μια σειρά από γεγονότα που σημαδεύουν οριστικά τη ζωή τους. Μη μπορώντας να μείνουν πουθενά, κουβαλώντας την κατάρα του πατέρα για την προδοσία, ο νέος θα αναγκαστεί να φύγει στην Αμερική σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Η Ελένη, μόνη της πλέον θα βιώσει τη φρίκη του πολέμου και του εμφύλιου, χάνοντας και τα δυο της παιδιά. Μετά από διαδοχικές φυλακίσεις για αντιστασιακή δράση, θα εξοριστεί από την πατρίδα που νόμισε ότι είχε βρει, φτάνοντας μια ημέρα μικρό παιδάκι στην Ελλάδα...
    Το «Λιβάδι που Δακρύζει», αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στην ταινία, οι δρόμοι της εξορίας και της προσφυγιάς - τόσο κυριολεκτικής, όσο και μεταφορικής - ως μόνιμο χαρακτηριστικό της ιστορίας του 20ού αιώνα, αποτυπώνονται στο «Λιβάδι που Δακρύζει» με επίκεντρο την Ελλάδα της χρονικής περιόδου μεταξύ 1919 - 1949. Το θέμα αυτό απεικονίζεται με ελεγειακό τρόπο μέσα από τη ζωή μιας γυναίκας, της Ελένης. Είναι το θύμα και ο μάρτυρας των μεγάλων ιστορικών δραμάτων του ελληνισμού...

    «Η Άλλη Όχθη» (Gagma napiri - 2009) του Γκεόργκε Οβασβίλι

    Με πρωταγωνιστή έναν νεαρό πρόσφυγα που αναζητά τον πατέρα του, η ταινία αποτυπώνει τις εχθρικές σχέσεις μεταξύ κρατών και ανθρώπων, μέσα σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα καταρρέουν και οι δεσμοί αλληλεγγύης κόβονται. Το φιλμ πραγματεύεται επίσης την ανάγκη της συμβίωσης, της αποδοχής του Άλλου, της επικοινωνίας και τελικά της συμφιλίωσης.
    Το μεταναστευτικό ζήτημα συνδέεται με την αναζήτηση μιας νέας πατρίδας. Η αναζήτηση του πατέρα στην ταινία, δεν είναι παρά η αναζήτηση του εαυτού και της βαθύτερης ταυτότητας του ίδιου του ήρωα. Όσο τα σύνορα ανάμεσα στις χώρες και στους ανθρώπους θα καθορίζονται από τη βία του πιο ισχυρού, τόσο περισσότερο θα βαθαίνει το τραύμα του πιο αδύναμου, του ανυπεράσπιστου, του θύματος. Μια ταινία βαθιά ανθρωπιστική, ευαίσθητη και τραγικά επίκαιρη.


    «12 Χρόνια Σκλάβος» (12 Years a Slave - 2013) του Στιβ ΜακΚουίν

    Στο προ-εμφυλιακό τοπίο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ο Νεοϋορκέζος Σόλομον Νόρθαπ (Τσιούιτελ Ιτζίοφορ) ζει ως ελεύθερος Αμερικανός πολίτης. Παρότι καλλιεργημένος οικογενειάρχης και ταλαντούχος μουσικός, ο Σόλομον έχει ένα σημαντικό μειονέκτημα. Το χρώμα του δέρματός του δεν είναι συμβατό με εκείνο της καθεστηκυίας τάξης. Η μοίρα του επιφυλάσσει μια αρκετά απρόβλεπτη, όσο και δυσάρεστη έκπληξη. Ο Νόρθαπ απάγεται και πωλείται ως σκλάβος στον οπισθοδρομικό Νότο, αντιμετωπίζοντας τη βιαιότητα μιας πολωμένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που παρουσιάζεται προσωποποιημένη μέσα από τα μάτια ενός σκληρού, δυνάστη σωματέμπορου, τον οποίον υποδύεται πειστικότατα ο Μάικλ Φασμπέντερ.
    Διατηρώντας την πίστη του στην ανθρωπιά και στην εγγενή καλοσύνη του κόσμου, ο Σόλομον δεν χάνει ποτέ την ελπίδα και το κουράγιο του για δικαιοσύνη. Παρόλο που η μοίρα του μοιάζει απόλυτα καταδικασμένη, ο ίδιος κοιμάται και ξυπνά αναζητώντας το άρωμα της χαμένης ελευθερίας. Μέσα από την ευτυχή συγκυρία της γνωριμίας του με έναν φιλάνθρωπο Καναδό (Μπραντ Πιτ), ρεφορμιστή και πολέμιο της θανατικής καταδίκης, ο Σόλομον καταφέρνει εν τέλι όχι μόνο να επιζήσει μέσα σ’ αυτή τη δωδεκαετή κόλαση, αλλά να βγει αλώβητος από την απίστευτη αυτή δοκιμασία, διατηρώντας, στο ακέραιο, το ήθος και την αξιοπρέπειά του.
    Ο αξιόλογος Βρετανός σκηνοθέτης Στιβ Μακουίν, μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη την συγκλονιστική και βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, ιστορία του Σόλομον Νόρθαπ, ενός ανθρώπου που αγωνίστηκε για την προσωπική του ελευθερία και επιβίωση. Η ιστορία εξελίσσεται σε μία εποχή που το τίμημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, διακυβευόταν από το χρώμα του δέρματος...


    Διαβάστε επίσης:
    «12 Χρόνια Σκλάβος» - Όταν η αξιοπρέπεια δεν κρατιέται με αλυσίδες


    «Pride» (2014) του Μάθιου Γουόρκους

    Το 1984, μια ομάδα Λονδρέζων ακτιβιστών που απαρτίζεται από ομοφυλόφιλους άντρες και γυναίκες προσπάθησε να συγκεντρώσει χρήματα για να υποστηρίξει τους ανθρακωρύχους και τις οικογένειές τους, στην απεργία τους ενάντια στα σκληρά μέτρα που είχε λάβει η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ.
    Μία έντονα πολιτικοποιημένη ταινία από την Γηραιά Αλβιώνα, στα ίχνη των ταινιών του Κεν Λόουτς, όπου παρουσιάζει τον δίκαιο αγώνα των ανθρακωρύχων για τις δύσκολες συνθήκες εργασίας τους, αλλά και το δικαίωμα στην επιλογή μέσα από τη συμπαράσταση της κοινότητας των ομοφυλοφίλων. Ένα έργο, γοητευτικό και εμπνευσμένο, που κερδίζει ενώ παράλληλα συγκινεί τον θεατή.
    Διαβάστε επίσης:
    Όταν η ομοφυλοφιλική κοινότητα στήριξε την απεργία των ανθρακωρύχων: «Pride»


    «Το Διαζύγιο: Η Δίκη της Βίβιαν Αμσαλέμ» (Gett: The Trial of Viviane Amsalem - 2014) των Ρόνιτ και Σλόμι Έλκαμπετζ

    Στο Ισραήλ, δεν αναγνωρίζεται ο πολιτικός γάμος, και κατά συνέπεια ούτε το διαζύγιο. Μόνο οι ραβίνοι έχουν τη δικαιοδοσία να νομιμοποιήσουν έναν γάμο κι αν χρειαστεί, τη διάλυση του. Όμως στην τελευταία περίπτωση χρειάζεται απαραίτητα και η ρητή συναίνεση του συζύγου, ο οποίος εν τέλει έχει μεγαλύτερη εξουσία ακόμα και από τους δικαστές.
    Η ταινία, παρακολουθεί το δράμα της Viviane Amsalem - την οποία ενσαρκώνει με στωικότητα η Ρόνιτ Έλκαμπετζ (Ronit Elkabetz) - η οποία μην αντέχοντας άλλο, μετά από τριάντα χρόνια γάμου, αποφασίζει ότι πρέπει να χωρίσει από τον άνδρα της, Elisha Amsalem - τον οποίο υποδύεται ο Σιμόν Αμπκαριάν (Simon Abkarian).
    Το σκηνοθετικό δίδυμο των αδερφών Ρόνιτ και Σλόμι Έλκαμπετζ, παρουσιάζουν την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία τους, με τίτλο: «Το Διαζύγιο» (Gett: The Trial of Viviane Amsalem). Πρόκειται για ένα δικαστικό δράμα δωματίου, που εναλλάσσει τις δηκτικές με τις κωμικές διαστάσεις μιας συγκλονιστικής ιστορίας και της εξέλιξης της κατά τη διάρκεια πέντε ετών. Η ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Ρόνιτ Έλκαμπετζ, ξεχωρίζει με την ερμηνεία της, σ' ένα φιλμ που ήταν υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
    Διαβάστε επίσης:
    Τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσα από ένα «Διαζύγιο» στο Ισραήλ


    «Τιμπουκτού» (Timbuktu - 2014) του Αμπντεραμάν Σισακό (φωτογραφία άρθρου)

    Ο χρόνος στο Τιμπουκτού άρχισε να κυλά αντίστροφα. Οι δρόμοι έρημοι, οι πόρτες κλειστές. Οι γυναίκες κρύβονται σκιές και το σκοτάδι έχει πλέον τυλίξει όλα όσα έδιναν κάποτε χρώμα σ’ αυτή την εξωτική πόλη του Μάλι. Τέλος η μουσική, τέλος το παιχνίδι, τέλος η ελευθερία: η αρχή του σκοταδισμού, καθώς όλα απαγορεύονται. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι πλέον η νέα τάξη πραγμάτων που σκορπά τον τρόμο στην περιοχή. Μακριά από τη ζωή της πόλης, ο Κιντάν με τη γυναίκα του Σατίμα, την κόρη του Τόγια και τον μικρό Ισάν, απολαμβάνουν μια ήρεμη ζωή. Ένα περιστατικό όμως θα ωθήσει τον Κιντάν να αφαιρέσει κατά λάθος μια ανθρώπινη ζωή. Αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με την καινούρια δικαιοσύνη. Η ιστορία του Κιντάν δεν είναι η μοναδική, παράλληλες πράξεις συνθέτουν μ' έναν ωμό ρεαλισμό την ματωμένη ιστορία μιας ολόκληρης χώρας.
    Μετά το «Bamako» του 2006, ο αξιόλογος δημιουργός από την Μαυριτανία, Αμπντεραμάν Σισακό, επιστρέφει με την τέταρτη μεγάλους μήκους ταινία του. Το «Τιμπουκτού», είναι ένα συγκινητικό και σε σημεία λυρικό επίτευγμα, το οποίο τοποθετείται στις πρώτες ημέρες της κατάληψης του Τιμπουκτού από φανατικούς τζιχαντιστές το 2012. Βασιζόμενο σε αληθινά γεγονότα, το φιλμ είναι ένα υπόκωφο και αιχμηρό δράμα για τις καθημερινές πιέσεις και αντιστάσεις των ανθρώπων, των οποίων η καθημερινότητα διαταράσσεται βίαια σε μια πόλη υπό κατάληψη ξένων φονταμενταλιστών. Μία κριτική ματιά απέναντι στον τρόμο κάθε απολυταρχικού και θρησκόληπτου καθεστώτος. Μία σπαρακτική κραυγή αγωνίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα...
    Διαβάστε επίσης:
    «Τιμπουκτού»: Μια κραυγή αγωνίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα


    «Ασήμι στο Νερό, Αυτοπορτρέτο της ΣυρίαςΑσήμι στο Νερό, Αυτοπορτρέτο της Συρίας» (2015) των Οσάμα Μοχάμεντ και Ουϊάμ Σιμάβ Μπεντιρξάν

    Μέσα από σκληρές, αλλά ρεαλιστικές εικόνες, το φιλμ δείχνει την τραγική κατάσταση των κατοίκων της Συρίας. Των ανθρώπων που αναγκάζονται να αφήσουν την πατρίδα τους ελπίζοντας σ' ένα καλύτερο αύριο, άλλα και όσων μένουν πίσω είτε από επιλογή είτε από ανάγκη. Ένα συγκλονιστικό μωσαϊκό εικόνων, που αντικατοπτρίζει τη φρίκη και τον πόλεμο στη Συρία.
    «Στη Συρία του σήμερα, χρήστες του YouTube πρώτα τραβούν βίντεο και μετά πεθαίνουν, ενώ άλλοι πρώτα σκοτώνουν και μετά τραβούν βίντεο. Στο Παρίσι, ωθούμενος από την απέραντη αγάπη μου για τη Συρία, διαπιστώνω πως μπορώ μόνο να τραβάω πλάνα του ουρανού και να μοντάρω το υλικό που ανεβαίνει στο YouTube. Μέσα από την ένταση που μου προκαλεί η εξορία μου στη Γαλλία ενώ στην πατρίδα μαίνεται η επανάσταση, προέκυψε μια συνάντηση» - αναφέρει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης Οσάμα Μοχάμεντ και συνεχίζει: «Mία νεαρή Κούρδισα σκηνοθέτις από τη Χομς (Ουϊάμ Σιμάβ Μπεντιρξάν) ξεκίνησε να μου μιλά σε “τσατ”, ρωτώντας με: “Αν η κάμερά σου ήταν εδώ, στη Χομς, τι θα τραβούσες;” Το Ασήμι στο νερό είναι η ιστορία αυτής της συνάντησης...»

    «Ταξί στην Τεχεράνη» (Taxi Tehran - 2015) του Τζαφάρ Παναχί

    Το 2010 το ιρανικό καθεστώς απαγορεύει στον Τζαφάρ Παναχί τη σκηνοθεσία ταινιών, την έξοδο από τη χώρα και την επαφή με τον Τύπο για είκοσι (20) χρόνια! Όμως εκείνος πιστός στις αξίες και τις αρχές του, συνεχίζει με συγκινητική μεθοδικότητα να υπηρετεί την Έβδομη Τέχνη. Στη νέα του δημιουργία «Ταξί» (Taxi - 2015) ο σπουδαίος Ιρανός σκηνοθέτης, υποδύεται έναν οδηγό ταξί και κινηματογραφεί τις συνομιλίες του με επιβάτες, καθώς και με μέλη της οικογένειάς του. Η ταινία τιμήθηκε με την Χρυσή Άρκτο της 65ης Μπερλινάλε.
    Διαβάστε επίσης:
    Στους δρόμους της Τεχεράνης με το «Ταξί» του Τζαφάρ Παναχί
    Αφιέρωμα - Τζαφάρ Παναχί: Η ελευθερία της έκφρασης στον Κινηματογράφο

    πηγή:http://tvxs.gr/news/sinema/deka-tainies-gia-ta-anthropina-dikaiomata


    «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» (I, Daniel Blake - 2016) του Κεν Λόουτς

    Ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι ένας 59χρονος ξυλουργός ο οποίος έπειτα από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο θα πρέπει να σταματήσει να δουλεύει μέχρις ότου η καρδιά του γίνει ξανά πιο δυνατή. Η γιατρός του τον κρίνει ακατάλληλο για εργασία, όμως οι κοινωνικές υπηρεσίες του Νιούκαστλ όπου ζει, θεωρούν ότι δεν δικαιούται το ανάλογο επίδομα, μα το επίδομα κάποιου που θα έπρεπε να ψάχνει για δουλειά. Η γραφειοκρατία τον οδηγεί σε αδιέξοδο. Μέσα από την περιπέτεια αυτή, διασταυρώνεται με μια ανύπαντρη μητέρα και τα δύο παιδιά της. Βρίσκοντας αναπάντεχη οικογενειακή θαλπωρή ο ένας στον άλλο, ενώνουν τις δυνάμεις τους και προσπαθούν να αντισταθούν στις δυσκολίες.
    Δύο χρόνια μετά το υπέροχο «Jimmy's Hall» (2014), ο Κεν Λόουτς διαψεύδει ευτυχώς τις φήμες που τον ήθελαν να σταματάει την σκηνοθεσία ταινιών μυθοπλασίας και επιστρέφει εντυπωσιακά - Χρυσός Φοίνικας στο 69ο Φεστιβάλ των Καννών - μ' ένα πολιτικό σινεμά υψηλών δυνατοτήτων, με έντονη κριτική ματιά, αλλά και με κοινωνικές ευαισθησίες. Το φιλμ «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» (I, Daniel Blake - 2016), φέρνει την υπογραφή του μόνιμου πλέον συνεργάτη του και σεναριογράφου, Πολ Λάβερτι, ενώ το έργο διακατέχεται από την σπουδαία ερμηνεία του πρωταγωνιστή Ντέιβ Τζονς και σε δεύτερο επίπεδο, της Χέιλι Σκουάιρς, στην πρώτη τους συνεργασία με τον καταξιωμένο Βρετανό σκηνοθέτη.
    Διαβάστε επίσης:
    «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ»: Διεκδικώντας το δικαίωμα στην εργασία

    πηγή:http://tvxs.gr/news/sinema/deka-tainies-gia-ta-anthropina-dikaiomata