Μπόρχες: Ποίημα στους φίλους

«Να κοιμάσαι ευτυχισμένος. Να εκπέμπεις αγάπη. Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί»

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μην πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και
οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω
να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να τη φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα
ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε
εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.
Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.
Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.


Ποίημα στους φίλους, του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, από το βιβλίο Ποιήματα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα.

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες (24 Αυγούστου 1899-14 Ιουνίου 1986) ήταν Αργεντινός συγγραφέας και θεωρείται μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές μορφές του 20ού αιώνα. Παρόλο που είναι πιο γνωστός για τα διηγήματά του, όπου κυριαρχεί το στοιχείο του φανταστικού), ο Μπόρχες ήταν επίσης δοκιμιογράφος, ποιητής και κριτικός.

πηγή:http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg7015

Σπουδαίες φράσεις για την εκπαίδευση!

Ας δούμε λοιπόν σπουδαίες φράσεις για την εκπαίδευση.

Ο πραγματικά σοφός δάσκαλος δεν είναι αυτός που σε σπρώχνει μέσα στον οίκο της σοφίας, αλλά αυτός που σε οδηγεί στο κατώφλι του μυαλού σου.

Χαλίλ Γκιμπράν, 1883-1931, Λιβανοαμερικανός ποιητής & φιλόσοφος

Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή.

Βίκτωρ Ουγκώ, 1802-1885, Γάλλος συγγραφέας

Παιδεία είναι αυτό που επιβιώνει όταν όλα όσα έχουν μαθευτεί ξεχνιούνται.

B.F. Skinner, 1904-1990, Αμερικανός ψυχολόγος

Σ’ αυτόν τον τόπο όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι…

Γιώργος Σεφέρης, 1900-1971, Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1963

Ο σκοπός της παιδείας είναι η γνώση όχι δεδομένων αλλά αξιών.

William Ralph Inge, 1860-1954, Βρετανός ιερωμένος & ακαδημαϊκός

Μια επένδυση στη μόρφωση αποδίδει τον καλύτερο τόκο.

Βενιαμίν Φραγκλίνος, 1706-1790, Αμερικανός πολιτικός & συγγραφέας

Η εκπαίδευση είναι θαυμάσιο πράγμα. Αλλά καλό είναι να θυμόμαστε ότι τίποτε από όσα αξίζει να γνωρίζουμε δεν μπορεί να διδαχθεί.

Oscar Wilde, 1854-1900, Ιρλανδός συγγραφέας

Αν σκέφτεσαι για ένα χρόνο, φύτεψε ένα σπόρο. Αν σκέφτεσαι για δέκα χρόνια φύτεψε, ένα δέντρο. Αν σκέφτεσαι για 100 χρόνια, δίδαξε ανθρώπους.

Κομφούκιος, 551-479 π.X., Κινέζος φιλόσοφος

Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει.

William Arthur Ward, 1921-1994, Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας

Δώσε στον άνθρωπο ένα ψάρι και θα τον χορτάσεις μια φορά. Μάθε τον να πιάνει ψάρια και θα είναι χορτασμένος σε όλη του τη ζωή.

Μαϊμωνίδης, 1135-1204, Εβραίος φιλόσοφος

Χωρίς ελληνομάθεια δεν υπάρχει παιδεία.

Λέων Τολστόι, 1828-1910, Ρώσος συγγραφέας

Τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται πώς να σκέφτονται, όχι τι να σκέφτονται.

Margaret Mead, 1901-1979, Αμερικανίδα εθνολόγος

Οι περισσότεροι από εμάς καταλήγουμε με όχι παραπάνω από πέντε-έξι ανθρώπους που θα μας θυμούνται. Οι δάσκαλοι έχουν χιλιάδες ανθρώπους που θα τους θυμούνται για όλη τους τη ζωή.

Andy Rooney , 1919-2011, Αμερικανός δημοσιογράφος & παρουσιαστής

Όλες οι προσπάθειες στη διαπαιδαγώγηση θα είναι μάταιες, μέχρι να μάθετε τα παιδιά ν’ αγαπούν τα πουλιά, τα λιβάδια και τα λουλούδια.

Ανώνυμος

πηγή:http://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/apopseis/o-metrios-daskalos-milaei-o-kalos-eksigei-o-megalos-empneei#.V4XhzfFf2Yk

Το παιδί και ο φράκτης ( Σχετικά με τον χαρακτήρα )

Πριν από πολλά χρόνια υπήρχε ένα αγόρι που ήταν έξυπνο, είχε ταλέντο και ήταν ευπαρουσίαστο. Παραταύτα, ήταν πολύ εγωιστής και ο τρόπος του ήταν τόσο άσχημος, που κανείς δεν ήθελε να τον κάνει φίλο. Συχνά θύμωνε τόσο πολύ και έλεγε πολύ άσχημα λόγια στους ανθρώπους που ήταν γύρω του...

Οι γονείς του αγοριού ήταν πολύ προβληματισμένοι με τον χαρακτήρα του. Σκέφτηκαν ότι κάτι έπρεπε να κάνουν και μια ημέρα ο πατέρας του είχε μια ιδέα. Τον φώναξε και του έδωσε ένα σφυρί και μια τσάντα με καρφιά λέγοντάς του: “ Κάθε φορά που θα θυμώνεις, να παίρνεις μια βελόνα και να την καρφώνεις επάνω σε εκείνο τον παλιό φράκτη με όλη σου την δύναμη.”

Ο φράκτης ήταν πολύ σκληρός και το σφυρί ήταν πολύ βαρύ, αλλά το αγόρι ήταν τόσο θυμωμένο που την πρώτη κιόλας ημέρα είχε καρφώσει 37 καρφιά.

Μέρα με την ημέρα, εβδομάδα με εβδομάδα, ο αριθμός των καρφιών ελαττωνόταν. Μετά από κάποιο διάστημα, το αγόρι κατάλαβε ότι με το να συγκρατεί τον θυμό του ήταν πιο εύκολο από το να καρφώνει καρφιά στον φράχτη.

Κάποια μέρα το αγόρι δεν χρειαζόταν πλέον ούτε το σφυρί ούτε τα καρφιά και είχε μάθει να χαλιναγωγεί τον θυμό του. Έτσι πήγε στον πατέρα του και του είπε σχετικά με το κατόρθωμά του. “ Τώρα για κάθε ημέρα που θα συγκρατείς τον θυμό σου θα βγάζεις και από ένα καρφί”, του είπε ο πατέρας του.

Έτσι πέρασε ο καιρός. Στο τέλος το αγόρι μπορούσε να είναι περήφανο για τον εαυτό του καθώς είχαν βγει όλα τα καρφιά από τον φράκτη. Πήγε στον πατέρα του και του ζήτησε να έρθει να δει το φράκτη.

 

 “ Έκανες πολύ καλά γιέ μου, αλλά πρόσεξε τις τρύπες που έχουν αφήσει στον φράχτη τα καρφιά. Ο φράκτης δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος. Το ίδιο συμβαίνει όταν πληγώνεις τους ανθρώπους, τα λόγια σου αφήνουν έντονα σημάδια στην καρδιά τους, σαν αυτές τις τρύπες στον φράκτη. Να θυμάσαι, πρέπει να φέρεσαι σε όλους με αγάπη και σεβασμό, δεν έχει σημασία αν ζητάς συγγνώμη, οι πληγές δεν θα εξαφανιστούν.”

 

πηγή:https://paramithiamenoima.blogspot.gr/2014/10/blog-post_7.html

Ρώσικη σαλάτα-σουβλάκι-γλειφιτζούρι:Από που κρατάει η σκούφια τους;

Έχετε φάει ποτέ τη σαλάτα Ολιβιέ; Όχι; Ρώσικη μήπως; Έτρωγε ο Αριστοφάνης σουβλάκια ή μήπως έτρωγαν γλειφιτζούρια οι άνθρωποι των σπηλαίων;


Ρώσικη σαλάτα





Η ρώσικη σαλάτα - ή όπως την αποκαλούν στη Ρωσία- σαλάτα "Ολιβιέ", είναι σπεσιαλιτέ της ρωσικής και ουκρανικής κουζίνας, δημοφιλής σ' ολόκληρα τα Βαλκάνια.


Η πρωτότυπη συνταγή της σαλάτας επινοήθηκε το 1860 από τον Λυσιέν Ολιβιέ, σεφ στο εστιατόριο "Ερμιτάζ", ένα από τα γνωστότερα της Μόσχας. Η ακριβής συνταγή κρατήθηκε κρυφή, αλλά είναι γνωστό ότι περιείχε αγριόγαλο, γλώσσα μοσχαρίσια, χαβιάρι, μαρούλι, ουρές από καραβίδα, κάππαρη, αγγούρι, καλά βρασμένα αυγά κι ίσως σπόρους σόγιας. Το ντρέσινγκ του Ολιβιέ ήταν ένας τύπος μαγιονέζας από Γαλλικό κρασί, ξίδι, μουστάρδα κι ελαιόλαδο.


Στο γύρισμα του 20ου αιώνα, ένας βοηθός του Ολιβιέ αποπειράθηκε να κλέψει τη συνταγή. Κατάφερε, όμως, να μάθει μερικά μόνο από τα υλικά. Όταν έφυγε από το εστιατόριο εκείνο, εργάστηκε σ' ένα άλλο όπου πρόσφερε την ίδια σάλτσα κατά ένα υλικό ελλιπέστερη. Αργότερα, πούλησε τη συνταγή σε διάφορους εκδοτικούς οίκους, οι οποίοι με τη σειρά τους συνεισέφεραν στην εκλαϊκευσή της.


Μια από τις πρώτες δημοσιευμένες συνταγές για τη σαλάτα "Ολιβιέ", είναι αυτή του 1894 απ' την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου που περιείχε: μισή γαλοπούλα, πατάτες, αγγούρι, μαρούλι, ουρές καραβίδας, λίγο ζελέ από ζωμό κρέατος, κάππαρη, ελιές και μαγιονέζα. Απ' τη σοβιετική εποχή και μέχρι σήμερα η σαλάτα αυτή είναι ευρέως αγαπητή στη Ρωσία.


Όπως συμβαίνει, όμως, με τις γκουρμέ συνταγές που γίνονται δημοφιλείς, κάποια ακριβά, σπάνια ή δύσκολα στην προετοιμασία υλικά σταδιακά αντικαταστάθηκαν από άλλα. Έτσι με την πάροδο του χρόνου η σαλάτα "Ολιβιέ" εξελίχθηκε σ' αυτό που σήμερα αποκαλούμε ρώσικη σαλάτα και της οποίας τα συστατικά ποικίλλουν αναλόγως της συνταγής.




Σουβλάκι





Το σουβλάκι πρωτοπαρουσιάστηκε στην αρχαία Ελλάδα και ήταν γνωστό με τ' όνομα οβελίσκος (οβελός= σούβλα, από εκεί κι ο γνωστός μας πασχαλινός οβελίας). Ως όρος εμφανίζεται στα έργα του Αριστοφάνη, του Ξενοφώντα και του Αριστοτέλη. Ο οβελίσκος ήταν μικρά κομμάτια κρέατος, καρφωμένα κατά μήκος σ' έναν δαυλό μαζί με μια φέτα ψωμί. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του αρχαίου Αθήναιου στο έργο του Δειπνοσοφιστες, όπου ο Ηγήσιππος στον "οψαρτυτικό" του, δηλαδή στον οδηγό μαγειρικής που συνέταξε, αναφέρει ένα έδεσμα με την ονομασία κάνδαυλος.


Έκτοτε το συναντάμε σε πολλούς πολιτισμούς. Από την ασιατική, την αραβική, την ισπανική και τη γαλλική κουζίνα, η ιδέα του τυλιγμένου κρέατος σε κάποιο είδος πίτας ή σε χαρτί, μαζί με διάφορα λαχανικά ή μπαχαρικά, συναντάται παντού.




Γλειφιτζούρι





Η ιδέα για το πρώτο γλειφιτζούρι γεννήθηκε όταν οι άνθρωποι των σπηλαίων χρησιμοποίησαν ένα ραβδάκι για να συλλέξουν μέλι από τις κυψέλες των μελισσών. Αρχαιολογικές ανακαλύψεις αναφέρουν ότι οι αρχαίοι Μεσσοποτάμιοι, Κινέζοι και Αιγύπτιοι παρασκεύαζαν γλυκά από φρούτα και καρπούς, τα καραμέλωναν με μέλι και, για να τρώνε ευκολότερα, τα ενσωμάτωναν σ' ένα ραβδάκι.


Το μεσαίωνα στην Ευρώπη η ζάχαρη ήταν μια πολυτέλεια που χαίρονταν μόνο οι ευγενείς κι οι πλούσιοι. Για να διαρκέσει περισσότερο η απόλαυση έβραζαν τη ζάχαρη και δημιουργούσαν έτσι την καραμέλα. Ολοκλήρωναν την επεξεργασία του γλυκού από σκληρή καραμέλα, χρησιμοποιώντας ραβδάκια και λαβές.


Τον 17ο αιώνα που η ζάχαρη υπήρχε πια σε αφθονία, η καραμέλα έγινε η αγαπημένη λιχουδιά όλων και για να καταναλώνεται πιο εύκολα, πρόσθεταν ένα ξυλαράκι. Το γλειφιτζούρι ήταν πια γεγονός! Το γλειφιτζούρι (ή lollipop κατά τους Άγγλους) άρχισε να πουλιέται την εποχή του Κάρολου Ντίκενς στους δρόμους του Λονδίνου.


Άλλες πηγές θεωρούν ότι το γλειφιτζούρι το επινόησε ο George Smith το 1908, δίνοντας του μάλιστα το όνομα του αγαπημένου του αλόγου στον ιππόδρομο, Lolly Pop. Το 1916 ο Samuel Born επινόησε τη μηχανή που μπόρεσε να τοποθετήσει αυτόματα το ξυλαράκι στην καραμέλα.


Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/The-Food-Stories--glika-kai-fagita-pou-agapame-apo-pou-krataei-i-skoufia-tous-7#ixzz4E61Rl3yO

Το χωριό της Ρόδου

Ένα χωριό στη Ρόδο βάφεται σαν παραμύθι και όλος ο πλανήτης μιλάει γι’ αυτό

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

 

Οι 800 κάτοικοι του μικρού χωριού Φάνες στη Ρόδο, αποφάσισαν να κάνουν την καθημερινότητά τους χαρούμενη, αλλάζοντας το σκηνικό. Δηλαδή βάφοντας κάθε τοίχο, μάντρα και αυλή, ακόμα και τον εγκαταλελειμμένων κτιρίων ώστε να μη μείνει ούτε μια αδιάφορη γωνιά.

Η ιδέα ήταν του καλλιτέχνη Λουκά Νικολίτση, όμως για το τελικό αποτέλεσμα, εργάστηκαν όλοι οι κάτοικοι. Χρειάστηκαν μόνο 12 ημέρες για να βουτηχτεί στο χρώμα όλο το χωριό. Αυτό δεν είχε ως αποτέλεσμα μόνο τη χαρά των κατοίκων αλλά μετέτρεψε την περιοχή σε μια εικαστική μέκκα. Ο τουρισμός αυξήθηκε ενώ καλλιτέχνες και φορείς από όλο τον κόσμο άρχισαν να συρρέουν στα εικαστικά του φεστιβάλ.

πηγή:http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg10117

Tι σημαίνει η έκφραση «Αβρόχοις ποσίν»;

Ο πασίγνωστος Κροίσος ξεκίνησε κάποτε, να καταλάβει τη χώρα των Μήδων. Με την αριθμητική υπεροχή και τον τέλειο εξοπλισμό του στρατού του, ήταν βέ­βαιος για τη νίκη του. Χαρούμενοι και με τραγούδια προχωρούσαν οι στρατιώτες, έως ότου έφτασαν στον Άλυ ποταμό και δοκίμασαν να τον περάσουν. Η πρώτη, ό­μως, απόπειρα που έκαναν, απέτυχε, γιατί τα νερά του κυλούσαν με ορμή.

Όλα τα είχε προετοιμάσει ο Κροίσος, ώστε να είναι βέβαιη η νίκη του. Όμως δεν είχε εκτιμήσει το ρόλο, που μπορούσαν να παίξουν τα στοιχεία της φύσης. Πριν διατάξει την άδοξη επιστροφή, κάλεσε τους στρατηγούς του να σκεφθούν, μήπως βρεθεί κάποιος τρόπος. Μαζί μ’ αυτούς κάλεσε και το Θαλή τον Μιλήσιο, που εκεί­νη την εποχή ήταν στην υπηρεσία του.

Όλοι συμφώνησαν πως δεν υπήρχε λύση. Τότε πήρε το λόγο ο Θαλής. Ζήτησε να του δώσουν ένα τμήμα στρατού και υποσχέθηκε ότι την άλλη μέρα, όλος ο στρα­τός θα βρίσκεται στην απέναντι όχθη του ποταμού.

Ειρωνικά γέλια υποδέχτηκαν την περίεργη πρότασή του και την τόσο τολμηρή του υπόσχεση. «Σε νόμιζα για σοφό», του είπε ο Κροίσος, «δε φανταζόμουν, όμως, ότι είσαι τόσο τρελός. Παρόλα αυτά, θα σου δώσω όσους στρατιώτες θέλεις, γιατί είμαι περίεργος να δω τι θα κάνεις».

Ο Θαλής πήρε μαζί του τους στρατιώτες και προχώρησε προς τα πάνω, αντίθετα στο ρεύμα του ποταμού. Όταν έφτασε σε κάποιο σημείο, που νόμισε πως ήταν κατάλληλο, άρχισαν όλοι μαζί να σκάβουν ένα βαθύ χαντάκι. 

Σκάβοντας όλη τη νύ­χτα, κατάφεραν να ετοιμάσουν μια καινούρια κοίτη στο ποτάμι, ώστε τα νερά του να πέσουν σε μια κοντινή χαράδρα. Δεν τους έμενε παρά να φράξουν το σημείο όπου ενώνεται η παλιά κοίτη με την καινούρια, ρίχνοντας πέτρες, κλαριά, χώματα και ότι άλλο έβρισκαν πρόχειρο. Τα ξημερώματα, η ροή του ποταμού είχε αλλάξει. Το πρωί, όταν ξύπνησαν οι στρατιώτες, έτριβαν τα μάτια τους από την κατάπληξη. 

Αλλά και οι στρατηγοί και ο ίδιος ο Κροίσος νόμισαν πως ονειρεύονται, όταν είδαν ότι το ποτάμι, που χθες ακόμη έτρεχε μπροστά τους και τους έφραζε το δρόμο, σήμερα έτρεχε πίσω τους.

Είχαν μ’ άλλα λόγια, περάσει το ποτάμι «εν μια νυχτί» και μάλιστα χωρίς καν να βρέξουν τα πόδια τους, «αβρόχοις ποσίν», όπως γράφει ο ιστορικός της εποχής εκείνης

Από το βιβλίο του Τάκη Νασούλη «ΛΕΞΕΙΣ και ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΕΙΣ»

πηγή:Αντικλείδι

VIDEO: Όλα είναι σχετικά

Ένα μικρό animation εμπνευσμένο από τον φιλόσοφο Alan Watts για τις αντιξοότητες της ζωής. Με ελλ. υπότιτλους

Σπας το πόδι σου. Είναι καλό ή κακό; Η ιστορία του κινέζου αγρότη είναι μια παραβολή για τη ζωή και τη φύση που μας βοηθά να θυμόμαστε την αλήθεια. Η μικρή ιστορία σοφίας δίνει κουράγιο, μιας και «στη ζωή είναι αδύνατον να πεις αν κάτι που συμβαίνει είναι καλό ή κακό επειδή ποτέ δεν ξέρεις τις συνέπειες μιας καλοτυχίας ή μιας κακοτυχίας». Η συνέχεια θα δείξει.

πηγή:http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg10094

Πίτσα-ποπ κορν-πάβλοβα: Από που κρατάει η σκούφια τους;

Τα λαχταράμε και τα τρώμε κάθε μέρα. Πέρα,όμως, από τη γεύση τους που μας ξεσηκώνει, πρόκειται για φαγητά και γλυκά με ιστορία.Πώς η βασίλισσα Μαργαρίτα και η ιταλική σημαία επηρέασαν την εξέλιξη της πίτσας; Τα ποπ κορν ήτανε πάντα αλμυρό σνακ του σινεμά; Και ποια ήταν η Άννα Πάβλοβα και δημιούργησαν γλυκό προς τιμήν της;




Πίτσα





Η πρώτη πίτσα με την όψη και την γεύση που τη γνωρίζουμε σήμερα αποδίδεται στο φούρναρη Raffaelε Esposito από τη Νάπολι της Ιταλίας. Το 1889 το "Esposito of Pizzeria di Pietro" έφτιαξε μια πίτσα με αφορμή την επίσκεψη του Ιταλού βασιλιά Umberto του Α' και της βασίλισσας Margherita. Ο Esposito τροποποίησε την κλασική πίτσα αλά μαρινάρα, βάζοντας μοτσαρέλα και βασιλικό. Η πίτσα αυτή ήταν "πατριωτική", γιατί είχε τα χρώματα της ιταλικής σημαίας: πράσινο (βασιλικό), άσπρο (μοτσαρέλα) και κόκκινο (ντομάτα), και άρεσε ιδιαίτερα στη βασίλισσα. Έτσι ονομάστηκε "Μαργαρίτα" προς τιμήν της και καθιέρωσε τη Νάπολι ως την πρωτεύουσα της πίτσας σ' όλον τον κόσμο.


Η ιδέα, πάντως, του σερβιρίσματος του ψωμιού ως κύριο πιάτο προήλθε από τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι έτρωγαν τους "πλακούντες" , επίπεδα στρογγυλά ψωμιά ψημένα με διάφορα υλικά πάνω όπως σκόρδο, λάδι, κρεμμύδια και βότανα. Οι Ρωμαίοι εμπλούτισαν το πιάτο αυτό και με άλλα υλικά και το αποκάλεσαν "placenta". H λέξη "pizza" προέκυψε από τη λατινική συντόμευση "picea (placenta)", που θα πει "πισσοειδής πλακούντας", δηλαδή αρτοσκεύασμα με υλικά σε ρευστή μορφή.


Μέχρι το 1830 η πίτσα πωλούνταν σε καντίνες στο δρόμο. Η πρώτη πραγματική πιτσαρία άνοιξε στη Νάπολι, λειτουργεί ακόμη και ονομάζεται "Antica Pizzeria Port' Alba". Η πίτσα μετανάστευσε στην Αμερική μαζί με τους τους Ιταλούς το β' μισό του 19ου αιώνα. Την πρώτη πιτσαρία στην Αμερική την άνοιξε ο Gennaro Lomardi το 1905 στην Ν.Υόρκη.




Ποπ κορν





Αν και θεωρούμε αυτό το σνακ από καβουρντισμένους κόκκους αραβόσιτου, τροφή των κινηματογραφόφιλων, η αλήθεια είναι ότι το γεύονταν ακόμα και οι κάτοικοι των σπηλαίων! Το παλαιότερο εύρημα, ηλικίας 5.000 ετών εντοπίστηκε στο Νέο Μεξικό και οι επιστήμονες θεωρούν πως οι ιθαγενείς το απολάμβαναν τοποθετώντας έναν-έναν τους σπόρους αραβοσίτου πάνω απ' τη φλόγα με τη βοήθεια ενός κλαδιού. Με το ποπ κορν έφτιαχναν επίσης μπύρες και σούπες ενώ το χρησιμοποιούσαν και για την κατασκευή κοσμημάτων.


Είναι καταγεγραμμένο ότι στις 22 Φεβρουαρίου 1630 ο Ινδιάνος Κουαντανένα από τη φυλή των Γουαμπανοάγκ δίδαξε την τέχνη του ποπ κορν σε κάποιους Βρετανούς αποίκους, στο Πλίμουθ της Μασαχουσέτης. Όσοι Ευρωπαίοι το δοκίμασαν, ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ που το έτρωγαν κάθε πρωί με κρέμα και ζάχαρη. Αργότερα, έγινε απαραίτητο συνοδευτικό στο Δείπνο των Ευχαριστιών.
Το ποπ κορν διαδόθηκε ακόμη περισσότερο τον 19ο αιώνα από τους υπαίθριους πωλητές στα πάρκα, τα πανηγύρια και τα καρναβάλια, κι αργότερα έξω από τις αίθουσες των κινηματογράφων. Η γλυκιά συνήθεια άλλαξε κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου και το ποπ κορν απέκτησε αλμυρή γεύση,μια και η ζάχαρη ήταν είδος εν ανεπαρκεία.




Πάβλοβα





Τη δεκαετία του 1930 οι εστέτ άποικοι της Αυστραλίας επιδίωξαν να συμβαδίσουν με τον τρόπο ζωής της μητροπολιτικής Βρετανίας κι έτσι όλη η ευρωπαϊκή κουλτούρα διασχίζει τον Ατλαντικό και φτάνει στις νέες χώρες.


Η Άννα Πάβλοβα, στο απόγειο της καριέρας της ως μπαλαρίνα, εγκαταλείπει τη Μόσχα και θέλγει το δυτικό κόσμο με τις εμφανίσεις της. Δίνει μια κορυφαία ερμηνεία στο Περθ, στη "Λίμνη των Κύκνων" του Τσαϊκόφσκι, προκαλώντας πάταγο. Ο σεφ Herbert Sachse. του ξενοδοχείου Esplanade, γοητευμένος της αφιερώνει μια ντελικάτη δημιουργία. Έτσι γεννιέται η ομώνυμη τούρτα στις ακτές της δυτικής Αυστραλίας.


Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/The-Food-Stories--glika-kai-fagita-pou-agapame-apo-pou-krataei-i-skoufia-tous-6#ixzz4Dc2zkOSZ

To λεωφορείο των αστέγων

Η κινητή μονάδα φροντίδας και περίθαλψης, είναι έτοιμη να αρχίσει τα δρομολόγια της και να ανακουφίσει τους άστεγους

Το λεωφορείο είναι κινητή μονάδα θεραπείας, περίθαλψης και φροντίδας. Σκοπός του είναι να γυρνάει την Αθήνα προκειμένου να προσφέρει μερικά από τα καθημερινά πράγματα που όλοι θεωρούμε βασικά αλλά για τους αστέγους είναι πολυτέλεια -όπως η καθαριότητα, η πρόσβαση σε τουαλέτα.

Είναι η 1η στην Ευρώπη και η 3η σε παγκόσμιο επίπεδο κινητή μονάδα ατομικής υγιεινής για αστέγους. Το Mobile Day Center παρουσιάστηκε στο Ζάππειο και πρόκειται για το πρώτο λεωφορείο - κινητή μονάδα ατομικής υγιεινής: διαθέτει ντουζιέρα, χημική τουαλέτα, κλιματισμό, πρώτες βοήθειες με χώρο ιατρείου σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης ενώ καταγράφει τους άστεγους πολίτες από κοινωνιολόγους και προσφέρει ψυχολογική υποστήριξη.

Τα δρομολόγια, οι ώρες αναχώρησης και άφιξης ανά σημείο και ανά ημέρα, καθώς και οι ώρες παραμονής σε κάθε στάση, έχουν προγραμματιστεί έτσι ώστε να καλύπτονται πλήρως οι ανάγκες των αστέγων σε πολλές περιοχές. Στόχος της πρωτοβουλίας «Φροντίδα εν Κινήσει» είναι να ωφεληθούν περισσότεροι από 1.250 άστεγοι το μήνα. Υπολογίζεται ότι οι επισκέψεις θα φτάσουν συνολικά στις 15.000 το χρόνο.

Το παλιό λεωφορείο του ΟΑΣΑ μετασκευάστηκε από την MKO PRAKSIS με τη χορηγία της Παπαστράτος.

Θέλουμε να δούμε και άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες αντί τα παλιά λεωφορεία αλλά και τα αναξιοποίητα άδεια κτίρια της χώρας, να ρημάζουν.

πηγή:http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg10073

Νικηφόρος Βρεττάκος: Είμαι ένας γέρος

Το γέρο τον άφησα πίσω μου/κ' έφερα εδώ το παιδί, να μπει
στο νερό, ν' απλώσει τα χέρια/στο αρχέγονο φως, να παίξει μαζί σου.



Νικηφόρος Ταΰγετος

Είμαι ένας γέρος κ' είμαι ένα παιδί.
Το γέρο τον άφησα πίσω μου
κ' έφερα εδώ το παιδί, να μπει
στο νερό, ν' απλώσει τα χέρια
στο αρχέγονο φως, να παίξει μαζί σου.

Ό,τι είχα να κάνω στον κόσμο
το έκανα. Το μήνυμα το έστειλα.
Την μποτίλια την πέταξα ήδη
στου χρόνου το ατέρμονο πέλαγο.
(Μπορεί μερικοί να το έλαβαν κιόλας.)

Ρίχνω το βλέμμα και στήνω το αυτί
πάνω από σένα και πάνω από την
κορφή του βουνού. Δεν κάνω λάθος.
Είναι μια βίβλος μουσικής το στερέωμα.

Από τη συλλογή Συνάντηση με τη θάλασσα (1991) του Νικηφόρου Βρεττάκου

πηγή:http://hamomilaki.blogspot.gr/2016/07/NikiforosVrettakos-Imanoldman.html

VIDEO: Μικρό, χαμένο κορίτσι

Θα ενδιαφερόσουν αν έβλεπες ένα κοριτσάκι που χάθηκε; Η καμπάνια της Unicef μας καλεί να μην κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλο

Τι θα κάναμε αν βλέπαμε μόνο του ένα 6χρονο κορίτσι σε κάποιο δημόσιο μέρος; Θα του μιλούσαμε τρυφερά και θα προσπαθούσαμε να το βοηθήσουμε; Θα το προσπερνούσαμε; Θα του λέγαμε να φύγει; «Εξαρτάται από το τι φοράει» είναι η θλιβερή διαπίστωση που κάνει η Unicef η οποία για να το διαπιστώσει, έστειλε ένα 6χρονο παιδί-ηθοποιό να υποδυθεί ότι χάθηκε. Τη μία φορά, η μικρούλα ήταν ντυμένη κομψά. Την άλλη, ήταν ντυμένη σαν άστεγη. Οι αντιδράσεις, η αγάπη, η αδιαφορία, ακόμα και η επιθετικότητα, κρίθηκαν μόνο από το περιτύλιγμα.

Με αυτό το βίντεο και την καμπάνια #everychild, η Unicef πολεμά ενάντια στις διακρίσεις, για το δικαίωμα του κάθε παιδιού, στην ασφάλεια, το σεβασμό και την αγάπη.

 

πηγή: http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg10092

Ο Φούρναρης και η φραντζόλα

Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στην γυναίκα του που πήγαινε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους.

Μια μέρα, πάει ένας ζητιάνος στο φούρνο του και του λέει:

—Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;
—Αμ’ τίνος να ’ναι;
—Και δεν τα τρως;
—Βρε φύγε από δω!
—Δώσε μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω.
—Φύγε σου είπα, παράτα με.
—Αφεντικό!
—Φεύγεις ή δεν φεύγεις;
—Αφεντικό! Παρακαλούσε ο φτωχός.

Δεν πρόλαβε να τελειώσει, και ο φούρναρης πετάει ένα ψωμί στο κεφάλι του. Έσκυψε ο φτωχός και το ψωμί τον πήρε ξυστά και έπεσε παραπέρα. Τρέχει, το αρπάζει, κάθεται σε μια γωνιά και το τρώει. Ο φούρναρης όλη μέρα ήταν νευριασμένος για τον γρουσούζη επισκέπτη και το ψωμί που έχασε. Ας τολμήσει να ξανάρθει, έλεγε!

Τη νύχτα, κάπου δύο μετά τα μεσάνυχτα, πετάγεται ο φούρναρης από τον ύπνο του τρομαγμένος και καταϊδρωμένος. 

—Γυναίκα, σήκω, ξύπνα. Φέρε μου μία φανέλα να αλλάξω και να σου πω; Γυναίκα, πέθανα λέει, και μαζεύτηκαν γύρω μου Άγγελοι και διάβολοι. Ποιος να πάρει την ψυχή μου. Σε μια μεγάλη ζυγαριά όλο και πρόσθεταν οι τρισκατάρατοι τα κρίματά μου. Και ο ζυγός βάρυνε και βάρυνε και οι Άγγελοι δεν είχαν τίποτα να βάλουν και λυπόντουσαν. Σε μια στιγμή, ένας Άγγελος φωνάζει: Το ψωμί! Αυτό που χόρτασε τον πεινασμένο. Βάλτε το στον άλλο ζυγό.

Οι διάβολοι επαναστάτησαν: 

—Το ψωμί δεν το έδωσε. Το έριξε να σπάσει το κεφάλι του φτωχού. 

Και απάντησαν οι Άγγελοι: 

—Όμως χόρτασε τον πεινασμένο και εκείνος έδωσε την ευχή του. 

—Και που λες γυναίκα μου, εκείνο το ψωμί έκανε και έγειρε η ζυγαριά αντίθετα και σώθηκα. Το λοιπόν, δίνε, δίνε και μη σταματάς. Και εγώ θα δίνω. Αχ, και να ξανάρθει εκείνος ο φτωχός!

Όταν προσφέρεις, πλουτίζεις. Δεν φτωχαίνεις. 

πηγή:http://hamomilaki.blogspot.gr/2016/07/baker-and-loaf.html

Δίκτυο Μουσείων: Κρατώντας ζωντανή την παραγωγική ιστορία του τόπου

Έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από τότε που ξεκίνησε να διαμορφώνεται το Δίκτυο Μουσείων του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ), με αφετηρία το Μουσείο Μετάξης στο Σουφλί. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχει καταφέρει να αναδείξει τον πολιτισμό και την παραγωγική ιστορία πολλών τόπων στην Ελλάδα, με την Πρόεδρο Σοφία Στάικου να εξασφαλίζει, μαζί με την ομάδα της, την αρμονική και γόνιμη συνεργασία μεταξύ των δημόσιων αρχών και των φορέων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Πρόσφατα, εγκαινιάστηκε το Μουσείο Μαστίχας στην Χίο, ενώ υπό κατασκευή βρίσκεται και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Ιωάννινα.

Τα Θεματικά Μουσεία υποδέχονται περισσότερους από εκατό χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, ενώ απασχολούν, ως προσωπικό, μέλη της τοπικής κοινωνίας. Μέσω των Μουσείων, το ΠΙΟΠ δημιουργεί ζωντανούς πυρήνες πολιτισμού στην ελληνική περιφέρεια. Για τη δημιουργία και λειτουργία των Μουσείων, το ΠΙΟΠ συνεργάζεται αποτελεσματικά με το Υπουργείο Πολιτισμού, την τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση, την τοπική κοινωνία, καθώς και με ευρύ δίκτυο ειδικών σε θέματα περιβάλλοντος και πολιτισμού.

Γνωρίστε τα 7 Θεματικά Μουσεία που δημιούργησε και υποστηρίζει το Δίκτυο Μουσείων του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ).

Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης – Δημητσάνα

Tο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα είναι ένα θεματικό μουσείο που προβάλλει τη σημασία της υδροκίνησης στην παραδοσιακή κοινωνία, παρουσιάζοντας τις βασικές προβιομηχανικές τεχνικές που χρησιμοποιούν το νερό ως κύρια πηγή ενέργειας για την παραγωγή διαφόρων προϊόντων.

Σε έκταση ενός στρέμματος, μέσα σε πυκνή βλάστηση και άφθονα τρεχούμενα νερά, έχει αποκατασταθεί ένα σύνολο εγκαταστάσεων και υδροκίνητων μηχανισμών, με σκοπό τη μουσειακή αξιοποίησή τους. Κάθε αναστηλωμένο κτίριο των παλιών παραδοσιακών εργαστηρίων φιλοξενεί, πλέον, μία μόνιμη έκθεση, με θέμα ανάλογο με το εργαστήρι στο οποίο στεγάζεται.

Το πρώτο κτήριο στεγάζει νεροτριβή και αλευρόμυλο με οριζόντια φτερωτή. Στο διπλανό δωματιάκι, με το τζάκι, ζούσε ο μυλωνάς με την οικογένειά του, κατά κανόνα πολυμελή.

Ακριβώς απέναντι, διώροφο κτήριο στέγαζε την κατοικία του βυρσοδέψη και το βυρσοδεψείο . Το εσωτερικό του εργαστηρίου είναι χωρισμένο σε ζώνες που αντιστοιχούν στα διάφορα στάδια επεξεργασίας των δερμάτων.

Το λιθόστρωτο οδηγεί σε πλάτωμα, όπου διαμορφώνεται φυσική δεξαμενή, και καταλήγει στον μπαρουτόμυλο.

Να σημειωθεί ότι η Δημητσάνα ήταν ένα από τα εκατοντάδες χωριά που γνώριζαν τη συλλογή του ακάθαρτου νίτρου από τον 16ο αιώνα και το παρείχαν αντί φόρου στους Τούρκους. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, οι Δημητσανίτες δραστηριοποιήθηκαν για να τροφοδοτήσουν τον αγώνα με το απαραίτητο πολεμικό υλικό. Ο Κολοκοτρώνης γράφει χαρακτηριστικά: «Μπαρούτι είχαμε, έκαμνε η Δημιτζάνα».

Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης
Κεφαλάρι Αϊ-Γιάννη, Δημητσάνα 220 07
Τηλ.- Fax: 27950 31630
piop@piraeusbank.gr

Ώρες λειτουργίας
Από 1 Μαρτίου έως 15 Οκτωβρίου:
Καθημερινά (εκτός από την Τρίτη) 10 π.μ.-6 μ.μ.
Από 16 Οκτωβρίου έως 28 Φεβρουαρίου:
Καθημερινά (εκτός από την Τρίτη) 10 π.μ.-5 μ.μ.
Κλειστό: 1 Ιανουαρίου, Μεγάλη Παρασκευή (έως τις 12), Κυριακή του Πάσχα, 1 Μαΐου, 7
Ιουλίου, 15 Αυγούστου, 25 και 26 Δεκεμβρίου

Μουσείο Μετάξης – Σουφλί

Σύμφωνα με την παράδοση, το Σουφλί ιδρύθηκε από νομάδες Σουλιώτες στα μέσα του 18ου αιώνα. Πρόκειται για μία πόλη που είναι συνυφασμένη με την ιστορία του μεταξιού, με τις πρώτες βιομηχανικές μονάδες να ιδρύονται το 1870 και τα πρώτα εργοστάσια να χτίζονται στις αρχές του 20ου αιώνα.

Το Μουσείο Μετάξης στο Σουφλί στεγάζεται στο ξεχωριστής αρχιτεκτονικής ομορφιάς αρχοντικό του γιατρού, λόγιου και πολιτικού Κωνσταντίνου Κουρτίδη (1870-1944). Κτισμένο το 1883 από ντόπιους τεχνίτες, το οίκημα αποτελεί αξιόλογο δείγμα αστικής αρχιτεκτονικής της περιοχής. Το 1976
δωρήθηκε από την κόρη του, Μαρία Κουρτίδη-Πάστρα, για να γίνει Μουσείο Μετάξης.
Το μουσείο παρουσιάζει αναλυτικά τις φάσεις της σηροτροφίας και της μεταξουργίας και εστιάζει στο πώς το Σουφλί αναδείχτηκε σε σημαντικό κέντρο παραγωγής μεταξιού.

Μουσείο Μετάξης
Ελευθερίου Βενιζέλου 73
684 00 Σουφλί
Τηλέφωνο - Fax
25540.23700 - 25540.24027

Ώρες λειτουργίας
1 Μαρτίου - 15 Οκτωβρίου:
10:00 - 18:00
16 Οκτωβρίου - 28 Φεβρουαρίου:
10:00- 17:00

Μουσείο Μαρμαροτεχνίας – Τήνος

Το Μουσείο Μαρμαροτεχνίας, στον Πύργο της Τήνου, αποτελεί μοναδικό παράδειγμα παρουσίασης της τεχνολογίας του μαρμάρου, υλικού που κατέχει ιδιαίτερη θέση στην αρχιτεκτονική και την τέχνη της Ελλάδας, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η μόνιμη έκθεση, που περιγράφει αναλυτικά και ζωντανά το πλέγμα εργαλειακού εξοπλισμού και τεχνικών μαρμαροτεχνίας, δίνει έμφαση στην προβιομηχανική και πρωτοβιομηχανική Τήνο, σημαντικότερο νεοελληνικό κέντρο μαρμαροτεχνίας. Ενώ παράλληλα, αναδεικνύει το κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο στο οποίο αναπτύχθηκαν τα τοπικά εργαστήρια.

Στη μόνιμη έκθεση του Μουσείου, οι επισκέπτες μπορούν να δουν από κοντά αυθεντικά αντικείμενα όπως εργαλεία λατόμησης και μαρμαροτεχνίας, μηχανολογικό εξοπλισμό, αρχειακό υλικό, πήλινα προπλάσματα και γύψινα αντίγραφα.

Μουσείο Μαρμαροτεχνίας Τήνου
Πύργος, Πάνορμος Τήνου 842 01
Τηλέφωνο 22830-31290
Φαξ 22830-31293

Ώρες λειτουργίας
Από 1 Μαρτίου έως 15 Οκτωβρίου:
Καθημερινά (εκτός από την Τρίτη) 10 π.μ. - 6 μ.μ.
Από 16 Οκτωβρίου έως 28 Φεβρουαρίου:
Καθημερινά (εκτός από την Τρίτη) 10 π.μ. - 5 μ.μ.

Μουσείο Ελιάς και Ελληνικού Λαδιού – Σπάρτη

Το Μουσείο Ελιάς και Ελληνικού Λαδιού, στη Σπάρτη, σας ταξιδεύει στον πολιτισμό, την ιστορία και την τεχνολογία της ελιάς και της ελαιοπαραγωγής στον ελλαδικό χώρο, από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα.
Στόχος του Μουσείου είναι να φωτίσει την άρρηκτη σύνδεση της ελιάς με την ταυτότητα του τόπου μας, και γενικά με τον μεσογειακό χώρο. Η ελιά και το λάδι παρουσιάζονται εδώ από διαφορετικές οπτικές γωνιές: οικονομία, διατροφή και χρήσεις, θρησκευτική λατρεία, τέχνη και τεχνολογία.

Στην έκθεση του μουσείου οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να δουν, μεταξύ άλλων, τις πρώτες μαρτυρίες για την παρουσία της ελιάς και την παραγωγή του λαδιού στον ελλαδικό χώρο μέσα από σπάνια απολιθωμένα φύλλα ελιάς και πινακίδες Γραμμικής Β, δείγματα αρχαίας και σύγχρονης τέχνης με επίκεντρο την ελιά, αλλά και την εξέλιξη της τεχνολογίας παραγωγής του ελαιολάδου από την αρχαιότητα έως την πρωτοβιομηχανική περίοδο

Μουσείο Ελιάς και Ελληνικού Λαδιού
Όθωνος-Αμαλίας 129
231 00 Σπάρτη
Τηλέφωνο: 27310 89315

Ώρες λειτουργίας
Από 1 Μαρτίου έως 15 Οκτωβρίου:
Καθημερινά (εκτός από την Τρίτη) 10 π.μ.-6 μ.μ.
Από 16 Οκτωβρίου έως 28 Φεβρουαρίου:
Καθημερινά (εκτός από την Τρίτη) 10 π.μ.-5 μ.μ.
Κλειστό: 1 Ιανουαρίου, Μεγάλη Παρασκευή (έως τις 12), Κυριακή του Πάσχα, 1 Μαΐου, 15
Αυγούστου, 26 Νοεμβρίου, 25 και 26 Δεκεμβρίου

Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας - Λέσβος

Το Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου παρουσιάζει τη βιομηχανική φάση της ελαιουργίας στην Ελλάδα. Εστιάζει στις αλλαγές που επέφερε η εισαγωγή της μηχανικής κίνησης στη διαδικασία παραγωγής ελαιολάδου και προσεγγίζει με ευαισθησία τη συμβολή των κατοίκων της περιοχής στην παραγωγική διαδικασία.

Στόχος του Μουσείου Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου, στην Αγία Παρασκευή, είναι να προβάλει τη βιομηχανική κληρονομιά μας στον τομέα της ελαιουργίας και να την εντάξει στο ευρύτερο αρχιτεκτονικό, κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο της εποχής.

Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου
Αγία Παρασκευή
811 02 Λέσβος
22530 32300

Ώρες λειτουργίας
Από 1η Μαρτίου-15 Οκτωβρίου:
Καθημερινά (εκτός Τρίτης) 10.00- 18.00
Από 16 Οκτωβρίου-28 Φεβρουαρίου:
Καθημερινά (εκτός Τρίτης) 10.00- 17.00

Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Νικολάου & Σπυρίδωνος Τσαλαπάτα

Το Μουσείο στεγάζεται στο παλιό Εργοστάσιο Πλινθοκεραμοποιίας Νικολάου & Σπυρίδωνος Τσαλαπάτα, στον Βόλο. Παρουσιάζει την καθημερινή ζωή στο εργοστάσιο, καθώς και όλα τα στάδια της παραγωγής διαφορετικών τύπων τούβλων και κεραμιδιών. Στόχος του είναι αναδείξει την ιστορική ταυτότητα της πόλης του Βόλου και να συμβάλει στη διάσωση και την προβολή της βιομηχανικής κληρονομιάς της.

Το Εργοστάσιο Πλινθοκεραμοποιίας ιδρύθηκε το 1926 από τους αδερφούς Τσαλαπάτα και έως το 1978, που σταμάτησε να λειτουργεί. Το 2004 το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς ανέλαβε να δημιουργήσει, στους χώρους του κυρίως εργοστασίου (5.000 τ.μ), ένα πρότυπο Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας. Δύο χρόνια μετά το Εργοστάσιο Τσαλαπάτα «λειτουργεί» ξανά και ανοίγει τις πύλες του στο κοινό: Τα τριβεία, οι πρέσες, οι κοφτήρες, οι δεξαμενές αργίλου, τα βαγονέτα και η κάμινος Hoffmann ανασυνθέτουν την παραγωγική διαδικασία για τις ανάγκες της περιήγησης του επισκέπτη και της γνωριμίας του με το παραδοσιακό επάγγελμα του πλινθοκεραμοποιού και των τεχνικών εξειδίκευσης και κατεργασίας των πρώτων υλών.

Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Ν. & Σ. Τσαλαπάτα
Νότια Πύλη, 38334 Βόλος
Τηλ.: 24210 29844

Ωράριο Λειτουργίας
Από 1 Μαρτίου έω5 15 Οκτωβρίου:
Καθημερινά (εκτός από την Τρίτη) 10 π.μ.-6 μ.μ.
Από 16 Οκτωβρίου έως 28 Φεβρουαρίου:
Καθημερινά (εκτός από την Τρίτη) 10 π.μ.-5 μ.μ.
Κλειστό: 1 Ιανουαρίου, Μ. Παρασκευή (έως 12.00),
Κυριακή του Πάσχα, 1 Μαΐου, 15 Αυγούστου,
6 Δεκεμβρίου, 25 και 26 Δεκεμβρίου

Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας

Το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας, στην ορεινή Κορινθία, επιδιώκει να καταδείξει την αλληλεξάρτηση ανθρώπου και φύσης και εστιάζει στην αρμονική συνύπαρξή τους στη λεκάνη της Στυμφαλίας. Το μουσείο βρίσκεται στην πλαγιά ενός από τους κατάφυτους λόφους που περιβάλλουν τη Λίμνη Στυμφαλία, όπου σύμφωνα με τη μυθολογία απομάκρυνε ο Ηρακλής τις Στυμφαλίδες όρνιθες.
Στόχος του Μουσείου Περιβάλλοντος Στυμφαλίας είναι η οικολογική ευαισθητοποίηση του κοινού και η διάσωση της γνώσης για την παραδοσιακή τεχνολογία της περιοχής. Η επιδίωξη αυτή αποτυπώνεται με την ανάπτυξη της έκθεσης σε δύο ενότητες. Η πρώτη αφορά το περιβάλλον της περιοχής και η δεύτερη αποτυπώνει τον τρόπο με τον οποίο αυτό επηρέασε την ανάπτυξη της ανθρώπινης δραστηριότητας και ειδικότερα των παραδοσιακών επαγγελμάτων.

Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας
20016 Στυμφαλία
Τηλ.: 27470 22296
Fax: 27470 22279

Ωράριο Λειτουργίας
Από 1 Μαρτίου έως 15 Οκτωβρίου:
Καθημερινά (εκτός από την Τρίτη) 10 π.μ.-6 μ.μ.
Από 16 Οκτωβρίου έως 28 Φεβρουαρίου:
Καθημερινά (εκτός από την Τρίτη) 10 π.μ.-5 μ.μ.
Κλειστό: Κάθε Τρίτη, 1 Ιανουαρίου, Μ. Παρασκευή (μέχρι 12:00 μ.μ.), Κυριακή του Πάσχα, 1 Μαΐου,
14 Σεπτεμβρίου (τοπική εορτή), 15 Αυγούστου, 25 και 26 Δεκεμβρίου.

πηγή: http://www.huffingtonpost.gr/2016/07/01/-culture-diktyo-mouseiwn-_n_10751568.html?utm_hp_ref=gr-culture

Ο μπαμπάς και η μαμά χελώνες: ένα τρυφερό παραμύθι για το διαζύγιο

 

 

Τα παιδιά συχνά βιώνουν πόνο, σύγχυση και ανασφάλεια όταν οι γονείς τους χωρίζουν.

Σε κάποιες δε περιπτώσεις κατηγορούν τον εαυτό τους και νιώθουν ότι το διαζύγιο των γονιών τους είναι δική τους ευθύνη. Πολλά παιδιά διατηρούν την ελπίδα – πολλές φορές και για χρόνια – ότι οι γονείς τους μια μέρα θα τα ξαναβρούν. Το λιγότερο που ελπίζουν και ονειρεύονται είναι οι γονείς τους να παραμείνουν φίλοι.

Όταν ο πρώην άντρας μου και εγώ χωρίσαμε μετά από 10 χρόνια γάμου, η κόρη μας ήταν 5 ετών και ο γιος μας μόλις 3. Όπως εμείς οι ενήλικες κάνουμε έναν απολογισμό σχετικά με το τι οδήγησε στην διάλυση του γάμου, έτσι και τα παιδιά χρειάζεται να καταλάβουν γιατί οι γονείς τους δεν είναι πλέον μαζί. Εξαιτίας αυτού, αποφασίσαμε να συμβουλευτούμε μια παιδοψυχολόγο, ώστε να βρούμε τον κατάλληλο τρόπο για να εξηγήσουμε την καινούρια αυτή κατάσταση στα παιδιά μας. Κατά τύχη, μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία μιας χελώνας ξηράς και μίας θαλάσσης, την οποία χρησιμοποιήσαμε για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να κατανοήσουν καλύτερα την κατάσταση.

«Μια φορά και έναν καιρό, πολλά χρόνια πριν, ήταν μια χελώνα ξηράς (Μαμά) και μια χελώνα θαλάσσης (Μπαμπάς) οι οποίες συναντήθηκαν κοντά σε μια πολύ όμορφη ακτή. Τους άρεσε να κολυμπούν μαζί στα ρηχά νερά και να παίζουν στην άμμο. Σύντομα ερωτεύτηκαν πολύ και αποφάσισαν να παντρευτούν. Για λίγο, συνέχισαν να ζουν στην ακροθαλασσιά ώστε η Μαμά να μπορεί να κάθεται στην άμμο και να είναι στεγνή και ζεστή ενώ ο Μπαμπάς να κάθεται στα ρηχά νερά για να δροσίζεται. Μερικά χρόνια μετά αποκτήσανε δυο χελωνάκια (εσάς τα δυο!). Τα χελωνάκια είχαν πανέμορφα καφέ και γαλαζοπράσινα καβούκια. Ήταν πολύ ξεχωριστά και έμοιαζαν από λίγο και στους δυο γονείς τους.

Όμως καθώς τα χρόνια πέρασαν, ο Μπαμπάς θαλάσσια χελώνα άρχισε να περνά περισσότερο χρόνο στον ωκεανό καθώς ταξίδευε όλο και πιο μακριά για να βρει μαργαριτάρια. Έτσι, περνούσε λιγότερο καιρό στην ακτή. Η Μαμά χελώνα ξηράς άρχισε και εκείνη να απομακρύνεται προς τους αμμόλοφους για να βρει φαγητό στο δάσος. Λίγο-λίγο, ο Μπαμπάς χελώνα και η Μαμά χελώνα άρχισαν ν’ απομακρύνονται όλο και περισσότερο.

Μια μέρα λοιπόν, η Μαμά χελώνα και ο Μπαμπάς χελώνα αποφάσισαν ότι δεν ήθελαν να ζουν πλέον μαζί. Ο Μπαμπάς χελώνα αποφάσισε να ζήσει στον πάτο της θάλασσας όπου ήταν πιο ευτυχισμένος ενώ η Μαμά χελώνα να μείνει στους αμμόλοφους πάνω από την παραλία, όπου ένιωθε πιο άνετα. Και ενώ τα χελωνάκια στενοχωρήθηκαν που οι γονείς τους δεν θα ήταν πια μαζί, σύντομα συνειδητοποίησαν ότι καθώς ήταν μισές θαλάσσιες χελώνες και μισές χελώνες ξηράς, θα μπορούσαν κάποιες φορές να μένουν στον ωκεανό με τον πατέρα τους και κάποιες φορές στην στεριά με τη μητέρα τους.

Τα χελωνάκια συνέχιζαν να περνούν το χρόνο τους με τον καθένα από τους γονείς τους. Έγιναν φίλοι με τα ψάρια, τα δελφίνια και τις φάλαινες στη θάλασσα αλλά έγιναν και φίλοι με λαγούς, ελάφια και αλεπούδες στο δάσος. Τους άρεσε ο χρόνος που περνούσαν με τους γονείς τους. Μεγάλωσαν και έγιναν ένα νέο είδος χελώνας με όμορφο καφέ-γαλαζοπράσινο κέλυφος που μπορούσε να ζει και στην θάλασσα και στην στεριά!»

Αυτό ήταν το παραμύθι που άρεσε πολύ στα παιδιά μας, και από τότε μας ζητούσαν να τους τη λέμε ξανά και ξανά. Με τον καιρό, αυτή η ιστορία βοήθησε τα παιδιά, να αντιμετωπίσουν και να αποδεχθούν το γεγονός ότι ο γάμος μου με τον πατέρα τους είχε τελειώσει. Ξέρουν μέσα τους ότι κάποτε αγαπήσαμε ο ένας τον άλλο, πολύ. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουν ότι γεννήθηκαν από μια πραγματική αγάπη και ότι ο χωρισμός μας δεν είχε να κάνει καθόλου μ’ εκείνα αλλά με το ότι επιλέξαμε να πάρει ο καθένας το δρόμο του.

Ευτυχώς ο πρώην μου και εγώ είμαστε ακόμα φίλοι και τα παιδιά έχουν συνηθίσει να περνάνε τον χρόνο τους πότε στο σπίτι του ενός και πότε στο σπίτι του άλλου. Είμαστε υπερήφανοι για το γεγονός ότι η φιλία μας επιβίωσε. Και το πιο σημαντικό είναι ότι η συναισθηματική υγεία και ευτυχία των παιδιών μας, παραμένει προτεραιότητα για εμάς. Επιπλέον, σήμερα, έχω ξαναπαντρευτεί και έχω άλλα δυο παιδιά από τον δεύτερο μου γάμο. Και τα τέσσερα παιδιά μου ζουν μαζί μας και η οικογένεια μας είναι πολύ δεμένη.

Ανά τα χρόνια, όταν τα δυο μεγαλύτερα παιδιά μου επέλεγαν δώρα για εμένα ή για τον πατέρα τους προτιμούσαν κάτι που να είχε να κάνει με χελώνες, όπως μπρελόκ, φιγούρες, μανικετόκουμπα ή κολιέ. Καθώς μεγάλωναν, οι χελώνες εμφανίστηκαν στις ζωγραφιές τους ή ακόμα και σαν δώρα στα μικρότερα αδέλφια τους.

Αυτό το καλοκαίρι, πήγαμε οικογενειακώς διακοπές στην Ισπανία και επισκεφθήκαμε πολλά μέρη. Το πρώτο πράγμα που η μεγαλύτερη, πλέον έφηβη, κόρη μου πρόσεξε καθώς μπαίναμε στην διάσημη εκκλησία του Gaudi, την «Sagrada Familia», ήταν τα αγάλματα μιας χελώνας ξηράς και μιας θαλάσσιας στην είσοδο!

Μέχρι και σήμερα, η ιστορία με τις χελώνες παραμένει πολύτιμη για εμάς. Έχει γίνει μέρος της ζωής μας. Είμαι πολύ ευγνώμων που άκουσα και διηγήθηκα αυτή τη θεραπευτική ιστορία, όταν τα παιδιά μου την είχαν τόσο ανάγκη!

 

πηγή:http://www.thessalonikiartsandculture.gr/paidi/arthra/o-bampas-kai-i-mama-xelones-ena-tryfero-paramythi-gia-to-diazygio#.V3jG8stpBts