Ψωνίζουν για το σπίτι, παίζουν στα πάρκα χωρίς να τα επιβλέπει κάποιος ενήλικος, αναλαμβάνουν δουλειές στο σχολείο, κυκλοφορούν σε παρέες ή μόνα τους στο αχανές δίκτυο του μετρό στο Τόκιο. Όπως γράφει η Σελένα Χόι στο The Atlantic εκτός από τη χαμηλή εγκληματικότητα των ιαπωνικών μεγαλουπόλεων -δεν υπάρχει σύγκριση με άλλες δυτικές μητροπόλεις όπως η Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο- ο σημαντικότερος λόγος αυτής της εκπληκτικής ανεξαρτησίας τους δεν είναι τόσο η αυτάρκεια που τα χαρακτηρίζει όσο η εμπιστοσύνη στην ομάδα, η οποία καλλιεργείται εξ απαλών ονύχων στα παιδιά είτε από το σπίτι είτε από το σχολείο.
Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Ντουέιν Ντίξον, ο οποίος έγραψε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα το προφίλ της ιαπωνικής νεολαίας, «τα παιδιά στην Ιαπωνία μαθαίνουν την κοινωνική υπευθυνότητα, την αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στην κοινότητα και το τι σημαίνει να κληθείς κάποια στιγμή να συνδράμεις τους συνανθρώπους σου. Στο σπίτι τα παιδιά μαθαίνουν να συγυρίζουν οποιαδήποτε ακαταστασία προκαλέσουν με το παιχνίδι τους και στο σχολείο επιφορτίζονται με καθήκοντα αναπλήρωσης του προσωπικού, για παράδειγμα αναλαμβάνουν συχνά να καθαρίσουν τις τουαλέτες».
«Σε πολλά μέρη του κόσμου υπάρχουν παιδιά υπεύθυνα, ανεξάρτητα και αυτάρκη» παρατηρεί ο Ντίξον. «Αυτό όμως που σκανδαλίζει τους δυτικούς στην περίπτωση της Ιαπωνίας και του τρόπου που οι Ιάπωνες μεγαλώνουν τα παιδιά τους, είναι η αίσθηση εμπιστοσύνης και συνεργασίας που βλέπεις παντού, όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα, η οποία σχεδόν πάντοτε είναι αυτόβουλη και εξαιρετικά διακριτική».
Πηγή:http://antikleidi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου