Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων οδηγεί σε σοβαρές βλάβες των αρθρώσεων και καταδικάζει τα πόδια να «γεράσουν» πριν από την ώρα τους. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε 10.000 δρομείς να συμμετάσχουν στον 27ο Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας, που πραγματοποιήθηκε στις 8 Νοεμβρίου στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη. Ούτε άλλους 40.000 δρομείς στις αρχές Νοεμβρίου στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, καθώς και δεκάδες χιλιάδες άλλους σε μαραθώνιους που διεξήχθησαν στη διάρκεια του έτους απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη.
Μαζί με τους μαραθωνοδρόμους, ωστόσο, αυξάνονται και οι τραυματισμοί. Ορισμένες μελέτες αναφέρουν ότι το 90% όσων προπονούνται για την αξέχαστη κούρσα των 42.195 μέτρων υφίστανται κάποιον τραυματισμό. Τι συμβαίνει λοιπόν;
Ο Κρίστοφερ ΜακΝτούγκαλ, φανατικός δρομέας, που επί χρόνια ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς, αποφάσισε να αναζητήσει την απάντηση μελετώντας τη φυλή των Ινδιάνων Ταραχουμάρα του Μεξικού, που φημίζονται για την ικανότητά τους να διανύουν τρέχοντας τεράστιες αποστάσεις μόνο με τα χαρακτηριστικά ινδιάνικα μοκασίνια.
Αποτέλεσμα της μελέτης του ήταν το βιβλίο «Born to Run» (εκδόσεις Knopf) το οποίο _ γράφει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς» _ κυκλοφόρησε πρόσφατα στις ΗΠΑ. Σε αυτό, ο κ. ΜακΝτούγκαλ υποστηρίζει πως το τρέξιμο δεν είναι εκ φύσεως επικίνδυνο, αλλά επειδή προπονούμαστε υπερβολικά πολύ και απότομα και χρησιμοποιώντας λάθος εξοπλισμό εμείς οι ίδιοι προκαλούμε τις κακώσεις.
«Οι δρόμοι αντοχής άρχισαν να θεωρούνται αληθινή τρέλα μόλις στα τέλη του 20ού αιώνα», λέει. «Και πολύ πρόσφατα άρχισαν να σχετίζονται με πόνους και τραυματισμούς. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να τρέχει – και αν τραυματίζεται, ευθύνεται ο ίδιος και οι επιλογές του».
ΠΗΓΗ: real.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου