Τα λαχταράμε και τα τρώμε κάθε μέρα. Πέρα,όμως, από τη γεύση τους που μας ξεσηκώνει, πρόκειται για φαγητά και γλυκά με ιστορία.Πώς η βασίλισσα Μαργαρίτα και η ιταλική σημαία επηρέασαν την εξέλιξη της πίτσας; Τα ποπ κορν ήτανε πάντα αλμυρό σνακ του σινεμά; Και ποια ήταν η Άννα Πάβλοβα και δημιούργησαν γλυκό προς τιμήν της;
Πίτσα
Η πρώτη πίτσα με την όψη και την γεύση που τη γνωρίζουμε σήμερα αποδίδεται στο φούρναρη Raffaelε Esposito από τη Νάπολι της Ιταλίας. Το 1889 το "Esposito of Pizzeria di Pietro" έφτιαξε μια πίτσα με αφορμή την επίσκεψη του Ιταλού βασιλιά Umberto του Α' και της βασίλισσας Margherita. Ο Esposito τροποποίησε την κλασική πίτσα αλά μαρινάρα, βάζοντας μοτσαρέλα και βασιλικό. Η πίτσα αυτή ήταν "πατριωτική", γιατί είχε τα χρώματα της ιταλικής σημαίας: πράσινο (βασιλικό), άσπρο (μοτσαρέλα) και κόκκινο (ντομάτα), και άρεσε ιδιαίτερα στη βασίλισσα. Έτσι ονομάστηκε "Μαργαρίτα" προς τιμήν της και καθιέρωσε τη Νάπολι ως την πρωτεύουσα της πίτσας σ' όλον τον κόσμο.
Η ιδέα, πάντως, του σερβιρίσματος του ψωμιού ως κύριο πιάτο προήλθε από τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι έτρωγαν τους "πλακούντες" , επίπεδα στρογγυλά ψωμιά ψημένα με διάφορα υλικά πάνω όπως σκόρδο, λάδι, κρεμμύδια και βότανα. Οι Ρωμαίοι εμπλούτισαν το πιάτο αυτό και με άλλα υλικά και το αποκάλεσαν "placenta". H λέξη "pizza" προέκυψε από τη λατινική συντόμευση "picea (placenta)", που θα πει "πισσοειδής πλακούντας", δηλαδή αρτοσκεύασμα με υλικά σε ρευστή μορφή.
Μέχρι το 1830 η πίτσα πωλούνταν σε καντίνες στο δρόμο. Η πρώτη πραγματική πιτσαρία άνοιξε στη Νάπολι, λειτουργεί ακόμη και ονομάζεται "Antica Pizzeria Port' Alba". Η πίτσα μετανάστευσε στην Αμερική μαζί με τους τους Ιταλούς το β' μισό του 19ου αιώνα. Την πρώτη πιτσαρία στην Αμερική την άνοιξε ο Gennaro Lomardi το 1905 στην Ν.Υόρκη.
Ποπ κορν
Αν και θεωρούμε αυτό το σνακ από καβουρντισμένους κόκκους αραβόσιτου, τροφή των κινηματογραφόφιλων, η αλήθεια είναι ότι το γεύονταν ακόμα και οι κάτοικοι των σπηλαίων! Το παλαιότερο εύρημα, ηλικίας 5.000 ετών εντοπίστηκε στο Νέο Μεξικό και οι επιστήμονες θεωρούν πως οι ιθαγενείς το απολάμβαναν τοποθετώντας έναν-έναν τους σπόρους αραβοσίτου πάνω απ' τη φλόγα με τη βοήθεια ενός κλαδιού. Με το ποπ κορν έφτιαχναν επίσης μπύρες και σούπες ενώ το χρησιμοποιούσαν και για την κατασκευή κοσμημάτων.
Είναι καταγεγραμμένο ότι στις 22 Φεβρουαρίου 1630 ο Ινδιάνος Κουαντανένα από τη φυλή των Γουαμπανοάγκ δίδαξε την τέχνη του ποπ κορν σε κάποιους Βρετανούς αποίκους, στο Πλίμουθ της Μασαχουσέτης. Όσοι Ευρωπαίοι το δοκίμασαν, ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ που το έτρωγαν κάθε πρωί με κρέμα και ζάχαρη. Αργότερα, έγινε απαραίτητο συνοδευτικό στο Δείπνο των Ευχαριστιών.
Το ποπ κορν διαδόθηκε ακόμη περισσότερο τον 19ο αιώνα από τους υπαίθριους πωλητές στα πάρκα, τα πανηγύρια και τα καρναβάλια, κι αργότερα έξω από τις αίθουσες των κινηματογράφων. Η γλυκιά συνήθεια άλλαξε κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου και το ποπ κορν απέκτησε αλμυρή γεύση,μια και η ζάχαρη ήταν είδος εν ανεπαρκεία.
Πάβλοβα
Τη δεκαετία του 1930 οι εστέτ άποικοι της Αυστραλίας επιδίωξαν να συμβαδίσουν με τον τρόπο ζωής της μητροπολιτικής Βρετανίας κι έτσι όλη η ευρωπαϊκή κουλτούρα διασχίζει τον Ατλαντικό και φτάνει στις νέες χώρες.
Η Άννα Πάβλοβα, στο απόγειο της καριέρας της ως μπαλαρίνα, εγκαταλείπει τη Μόσχα και θέλγει το δυτικό κόσμο με τις εμφανίσεις της. Δίνει μια κορυφαία ερμηνεία στο Περθ, στη "Λίμνη των Κύκνων" του Τσαϊκόφσκι, προκαλώντας πάταγο. Ο σεφ Herbert Sachse. του ξενοδοχείου Esplanade, γοητευμένος της αφιερώνει μια ντελικάτη δημιουργία. Έτσι γεννιέται η ομώνυμη τούρτα στις ακτές της δυτικής Αυστραλίας.
Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/The-Food-Stories--glika-kai-fagita-pou-agapame-apo-pou-krataei-i-skoufia-tous-6#ixzz4Dc2zkOSZ
Πίτσα
Η πρώτη πίτσα με την όψη και την γεύση που τη γνωρίζουμε σήμερα αποδίδεται στο φούρναρη Raffaelε Esposito από τη Νάπολι της Ιταλίας. Το 1889 το "Esposito of Pizzeria di Pietro" έφτιαξε μια πίτσα με αφορμή την επίσκεψη του Ιταλού βασιλιά Umberto του Α' και της βασίλισσας Margherita. Ο Esposito τροποποίησε την κλασική πίτσα αλά μαρινάρα, βάζοντας μοτσαρέλα και βασιλικό. Η πίτσα αυτή ήταν "πατριωτική", γιατί είχε τα χρώματα της ιταλικής σημαίας: πράσινο (βασιλικό), άσπρο (μοτσαρέλα) και κόκκινο (ντομάτα), και άρεσε ιδιαίτερα στη βασίλισσα. Έτσι ονομάστηκε "Μαργαρίτα" προς τιμήν της και καθιέρωσε τη Νάπολι ως την πρωτεύουσα της πίτσας σ' όλον τον κόσμο.
Η ιδέα, πάντως, του σερβιρίσματος του ψωμιού ως κύριο πιάτο προήλθε από τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι έτρωγαν τους "πλακούντες" , επίπεδα στρογγυλά ψωμιά ψημένα με διάφορα υλικά πάνω όπως σκόρδο, λάδι, κρεμμύδια και βότανα. Οι Ρωμαίοι εμπλούτισαν το πιάτο αυτό και με άλλα υλικά και το αποκάλεσαν "placenta". H λέξη "pizza" προέκυψε από τη λατινική συντόμευση "picea (placenta)", που θα πει "πισσοειδής πλακούντας", δηλαδή αρτοσκεύασμα με υλικά σε ρευστή μορφή.
Μέχρι το 1830 η πίτσα πωλούνταν σε καντίνες στο δρόμο. Η πρώτη πραγματική πιτσαρία άνοιξε στη Νάπολι, λειτουργεί ακόμη και ονομάζεται "Antica Pizzeria Port' Alba". Η πίτσα μετανάστευσε στην Αμερική μαζί με τους τους Ιταλούς το β' μισό του 19ου αιώνα. Την πρώτη πιτσαρία στην Αμερική την άνοιξε ο Gennaro Lomardi το 1905 στην Ν.Υόρκη.
Ποπ κορν
Αν και θεωρούμε αυτό το σνακ από καβουρντισμένους κόκκους αραβόσιτου, τροφή των κινηματογραφόφιλων, η αλήθεια είναι ότι το γεύονταν ακόμα και οι κάτοικοι των σπηλαίων! Το παλαιότερο εύρημα, ηλικίας 5.000 ετών εντοπίστηκε στο Νέο Μεξικό και οι επιστήμονες θεωρούν πως οι ιθαγενείς το απολάμβαναν τοποθετώντας έναν-έναν τους σπόρους αραβοσίτου πάνω απ' τη φλόγα με τη βοήθεια ενός κλαδιού. Με το ποπ κορν έφτιαχναν επίσης μπύρες και σούπες ενώ το χρησιμοποιούσαν και για την κατασκευή κοσμημάτων.
Είναι καταγεγραμμένο ότι στις 22 Φεβρουαρίου 1630 ο Ινδιάνος Κουαντανένα από τη φυλή των Γουαμπανοάγκ δίδαξε την τέχνη του ποπ κορν σε κάποιους Βρετανούς αποίκους, στο Πλίμουθ της Μασαχουσέτης. Όσοι Ευρωπαίοι το δοκίμασαν, ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ που το έτρωγαν κάθε πρωί με κρέμα και ζάχαρη. Αργότερα, έγινε απαραίτητο συνοδευτικό στο Δείπνο των Ευχαριστιών.
Το ποπ κορν διαδόθηκε ακόμη περισσότερο τον 19ο αιώνα από τους υπαίθριους πωλητές στα πάρκα, τα πανηγύρια και τα καρναβάλια, κι αργότερα έξω από τις αίθουσες των κινηματογράφων. Η γλυκιά συνήθεια άλλαξε κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου και το ποπ κορν απέκτησε αλμυρή γεύση,μια και η ζάχαρη ήταν είδος εν ανεπαρκεία.
Πάβλοβα
Τη δεκαετία του 1930 οι εστέτ άποικοι της Αυστραλίας επιδίωξαν να συμβαδίσουν με τον τρόπο ζωής της μητροπολιτικής Βρετανίας κι έτσι όλη η ευρωπαϊκή κουλτούρα διασχίζει τον Ατλαντικό και φτάνει στις νέες χώρες.
Η Άννα Πάβλοβα, στο απόγειο της καριέρας της ως μπαλαρίνα, εγκαταλείπει τη Μόσχα και θέλγει το δυτικό κόσμο με τις εμφανίσεις της. Δίνει μια κορυφαία ερμηνεία στο Περθ, στη "Λίμνη των Κύκνων" του Τσαϊκόφσκι, προκαλώντας πάταγο. Ο σεφ Herbert Sachse. του ξενοδοχείου Esplanade, γοητευμένος της αφιερώνει μια ντελικάτη δημιουργία. Έτσι γεννιέται η ομώνυμη τούρτα στις ακτές της δυτικής Αυστραλίας.
Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/The-Food-Stories--glika-kai-fagita-pou-agapame-apo-pou-krataei-i-skoufia-tous-6#ixzz4Dc2zkOSZ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου