Η Κιβωτός της Αγάπης

• «Η αγάπη είναι μεταδοτική. Αρκεί κάποιος να κάνει την αρχή». Ο Πατέρας Αντώνιος και η Κιβωτός του Κόσμου

  

  Η Κιβωτός του Κόσμου ιδρύθηκε για την προστασία Μητέρας και Παιδιού το 1998 από τον -26χρονο τότε- ιερέα, πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου. Σήμερα προσφέρει καθημερινά φαγητό σε 1.300 άτομα που έχουν ανάγκη. Έχει 4 ξενώνες και 110 διαμερίσματα για μονογονεϊκές οικογένειες. Η Κιβωτός του Κόσμου λειτουργεί εδώ και 18 χρόνια στην Αθήνα, στα Ιωάννινα και στη Χίο. Στην Ήπειρο έχει επαναλειτουργήσει το νηπιαγωγείο, το δημοτικό και το γυμνάσιο. Στη Χίο στηρίζει ασυνόδευτα παιδιά προσφύγων. Στην Αθήνα, περιθάλπονται περίπου 400 παιδιά. Οι δράσεις δεν σταματούν στις βασικές ανάγκες τους (κοινωνικό παντοπωλείο, φαγητό, ένδυση, ψυχαγωγία, περίθαλψη, σχολική ένταξη, επαγγελματική κατάρτιση και σχολική υποστήριξη). Η Κιβωτός για να πραγματοποιήσει το έργο της στηρίζεται σε εθελοντές αλλά, απαραίτητα, και σε επιστημονικό προσωπικό.
  
  Η κοινότητα της Κιβωτού είναι πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική. Ελληνόπουλα αλλά και παιδιά από χώρες όπως οι Ρωσία, Γκάνα, Βουλγαρία, Αφγανιστάν, Ιράκ, μεγαλώνουν μαζί. Σκοπός είναι να μην ιδρυματοποιούνται τα παιδιά και να παραμένουν μαζί με τη μητέρα τους και άστεγες και άπορες μητέρες να βρουν εργασία. Οι δηλώσεις του Πατέρα Αντωνίου, δείχνουν τη θρησκεία όπως θα έπρεπε να είναι στην εφαρμογή της. με αγάπη, χωρίς διακρίσεις. Μέρες που είναι, τον ακούμε.
  
  «Η αγάπη είναι μεταδοτική. Αρκεί κάποιος να κάνει την αρχή. Μετά θα βρει το δρόμο της».
  
  «Τα πρώτα παιδιά που ήρθαν στην Κιβωτό εργάζονται εδώ, άλλοι έχουν φύγει στο εξωτερικό, έχουν κάνει τις οικογένειες τους. Είναι ίσως και παιδιά που θα συνεχίσουν και το έργο της Κιβωτού. Προέρχονται από χρήστες γονείς, γονείς που είναι στη φυλακή. Ωστόσο, αισθάνονταν μια περηφάνια. Πολλά από αυτά τα παιδιά είχαν μεγαλώσει πριν την ώρα τους. Ήταν θυμωμένα γιατί όλοι τα είχαν εγκαταλείψει. Ήθελαν πολύ να ενταχθούν κάπου».
  
  «Ο πρώτος χώρος της Κιβωτού ήταν ένα πρώην καφενείο στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου στον Κολωνό. Εγώ κατάλαβα ότι τα παιδιά αυτά δεν είχαν σπίτι, μια παραβατική πλατεία. Ήταν η εκκλησία και το σχολείο και ενδιάμεσα ο χαμός. Σιγά σιγά δεν μπορούσαμε να είμαστε στην πλατεία, δεν μας χώραγε. Έτσι νοικιάσαμε ένα χώρο, ένα πρώην καφενείο, απέναντι από την εκκλησία. Ξεκίνησε η σύζυγός μου να με βοηθά, να μαγειρεύει, εκεί που μαγείρευε για τους δυο μας, μαγείρευε για άλλα 10 άτομα. Άρχισαν να έρχονται πολλά παιδιά. Μου χτυπούσαν την πόρτα στη 1 τα μεσάνυχτα και μου έλεγαν: Πάτερα θα με βοηθήσετε;»
  
  «Η λέξη «Θεός» σημαίνει αγάπη χωρίς μέτρο. Σημαίνει τη θυσιαστική αγάπη, σημαίνει πράξη και όχι λόγια. Θεός είναι η πράξη όλων αυτών που πιστεύουμε. Στο πρόσωπο του άλλου μπορούμε να αντικρίσουμε το Θεό μας και ο δρόμος προς το Θεό είναι ο άνθρωπος».
  
  «Στη βασιλεία των ουρανών, δε θα μπούμε με το διαβατήριο μας, αν είμαστε Έλληνες ή όχι, αλλά με τις πράξεις μας. Κοίταζα προχθές γύρω μου και ήταν όμορφα. Ήταν παιδιά από διάφορες χώρες, που ο καθένας ήξερε τον άλλον με το όνομά του, ήταν φιλαράκια, δεν ήξεραν από πού είναι, τα μίση ανάμεσα στις χώρες. Εδώ κάνουμε ένα μεγάλο πείραμα, γιατί, ξέρεις κάτι, μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί ειρηνικά, κι ας είμαστε από άλλες χώρες, από άλλες θρησκείες, από άλλες παραδόσεις, όταν σεβόμαστε και αγαπάμε ο ένας τον άλλο για αυτό που είναι. Για την αρετή του. Τα παιδιά είναι καλοκάγαθα, δεν είναι μνησίκακα, δεν τα ενδιαφέρει να αγαπήσουν το φίλο τους επειδή είναι απ’ την ίδια πατρίδα. Δεν υπάρχουν γκέτο εδώ. Τα ακούω να λένε τραγούδια της χώρας τους και σκέφτομαι αυτός είναι ο παράδεισος».
  
  «Η ανάγκη σε κάνει και κάνεις φοβερά πράγματα. Ξεπέρασα τα όρια μου σε τέτοιο βαθμό, μου προέκυψε ένας εαυτός, που ούτε και εγώ δεν το πίστευα. Κρεμάστηκαν, αγκιστρώθηκαν πάνω τόσες ψυχές, που περιμέναν από εμένα, μου εμπιστεύτηκαν τη ζωή τους και ότι συνέβαινε στο σπίτι τους. Και εγώ που πλέον ήξερα, έκοβα βόλτες τα βράδια στο σπίτι, προσπαθώντας να βρω μια λύση για το κάθε παιδί».
  
  «Φταίει η αναπηρία να υπάρξουμε ως ενότητα, ως κοινωνία. Αποκτήσαμε επίπλαστες ανάγκες και απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον. Δεν μπορούμε να τα χρεώνουμε όλα στους ξένους. Δεν γίνεται να βλέπουμε παντού προβλήματα, αλλά να μη βλέπουμε τη δική μας ευθύνη σ’αυτό. Έχουν αυξηθεί τα ελληνόπουλα που έρχονται στην Κιβωτό τα τελευταία χρόνια και, αντί να δούμε τι συνέβη, μου στέλνουν απειλητικά γράμματα και e-mails, να προτιμώ μόνο ελληνόπουλα γιατί –για παράδειγμα– είναι χριστιανοί, λες κι ο χριστιανισμός ξεδιαλέγει ψυχές. Είναι ντροπή».
  
  «Τίποτα δεν γίνεται μαγικά, πρέπει να αφιερωθείς».

      Info: Η Κιβωτός του Κόσμου, Ζηνόδωρος 3 & Καλλικλέους, Τ.Κ. 10442 Αθήνα (Κολωνός), τηλ. & fax: 210 5141935, τηλ.: 210 5141953, e-mail.

πηγή:http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg9590